Της Νικόλ Παπαδοπούλου.
Ναι μαμά. Τα χρόνια περνάνε πια. Άνθρωποι φεύγουν και άλλοι έρχονται. Η ζωή προχωράει και χαράζει νέους δρόμους, περίεργους προορισμούς. Έρχεται και εφάπτεται με νέους κόσμους, άλλες εμπειρίες και δημιουργημένες ψυχές. Και έτσι τα χρόνια περνάνε.
Κάθε στιγμή γίνεται σταγόνα και καθεμιά από αυτές ένα δάκρυ που όταν κυλάει λέγεται ανάμνηση. Όλα τρέχουν γρήγορα μαμά. Για αυτό και εγώ προσαρμόζομαι και μαθαίνω τα νέα δεδομένα. Όμως, αρχίζω να αναρωτιέμαι μαμά. Μήπως, τόσο καιρό βάδιζα λάθος; Μήπως το παρελθόν ήταν τόσο άδειο αλλά συγχρόνως γεμάτο με στιγμές που δίνουν χώρο και χρόνο για ελπίδα; Μήπως τελικά ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από τις πληγές είναι να δημιουργήσεις καινούργιες;
Βαρέθηκα μαμά και τα χρόνια περνάνε. Δεν ζω για να δίνω εξηγήσεις. Βαρέθηκα να περιμένω καταστάσεις να αλλάξουν μορφή και ανθρώπους να πουν μια λέξη που θα με κάνει να τρέξω να τους φτάσω. Δεν θα βάλω πια φτερά. Όποιος θέλει ας έρθει. Όποιος θέλει ας μείνει. Εγώ εδώ θα είμαι. Ας έρθουν να με βρουν. Το ξέρω ότι πονάει η αδιαφορία αλλά μέσα από αυτήν βρίσκεις την δύναμη να ξεχάσεις και να παλέψεις.
Τα χρόνια περνάνε λοιπόν, μαμά και οι άνθρωποι ξεχνάνε. Όχι απαραίτητα τα πάντα αλλά εκείνα που τους κάνουν να πονάνε. Αυτά που στιγματίζουν την ψυχή σαν κάποιος να έχει χαράξει πάνω της ένα σημάδι. Όμως, δεν ξεφεύγουν. Όταν έρθουν αντιμέτωποι ξανά με εκείνα, όλα επανέρχονται. Έτσι απλά, σαν ένα παλιό τραγούδι που όταν τα ακούς θες να φωνάξεις και να κλάψεις για όλα εκείνα τα ανείπωτα που δεν βρήκαν φωνή για να ελευθερωθούν ούτε λιμάνι να ξαποστάσουν. Όσο περνούν τα χρόνια αυτός είναι ο κόσμος μας μαμά.
Μια φυλακή συναισθημάτων. Όλοι φοβούνται. Δειλιάζουν και κρύβονται. Δεν ζουν, απλά υπάρχουν. Και εγώ τρέχω. Περπατώ για να ξεφύγω από τα πλήγματα που μαστίζουν τις στιγμές και τις θάβουν βαθιά στο σκοτάδι. Πλέον ξέρω μαμά. Αρχίζω να ανακαλύπτω και συνεχώς να μαθαίνω. Καταλαβαίνω ότι η ζωή είναι δύσκολη αλλά με πείσμα και θέληση παλεύεται.
Να ζήσω θέλω. Να φτάσω ως εκεί που δεν μπορώ. Φοβάμαι όμως. Και δεν είναι το σκοτάδι που με φοβίζει αλλά η τροπή και η προσωπικότητα των ανθρώπων. Η αδικία που μπορεί να πράξουν σε μια αδυναμία. Άραγε, αυτό είναι φορτίο για μια ζωή; Μόνο ελπίζω μαμά. Και όσο τα χρόνια περνάνε αυτό θα κάνω. Διότι, αν η ελπίδα χαθεί και σβήσει φέρνοντας το τέλος, η παραίτηση το υπογράφει.
αναπνοές
