Της αναγνώστριάς μας, Σμαρώς Νότου.
Δε θέλεις, αλλά πρέπει. Θέλεις, αλλά δεν πρέπει…!!!
Το -όπως πρέπει- βολεύει. Το -όπως θέλεις- ενοχλεί. Από τη στιγμή που αρχίζεις να το συνειδητοποιείς , ενοχλείς. Ενοχλείς όταν δεν τηρείς τους κανόνες τους. Όταν δεν κινείσαι μεταξύ των στενών ενδεδειγμένων ορίων. Ενοχλείς όταν απαξιώνεις το μοντελάκι ζωής, που σου όρισε η κοινωνία να υπηρετήσεις. Ενοχλείς όταν αρνείσαι να εξυπηρετήσεις συμφέροντα, να τσιμεντώσεις το εγώ σου σε επίπλαστους δεσμούς, να γίνεις κι εσύ γκρίζος…
Όμως εσύ απεχθάνεσαι το γκρίζο…
Γκρίζος ήταν ο βράχος, που πρωτομάτωσε τα γόνατά σου, όταν σκαρφάλωνες μικρός. Γκρίζος ο καπνός της πειθαρχίας, που καίει τα σωθικά σου. Γκρίζα τα σύννεφα της σκοπιμότητας, που σου πλακώνουν την ψυχή. Τα τριάντα αργύρια, που εξαγόρασαν την ευτυχία σου, γκρίζα κι αυτά. Γκρίζα η θηλιά του καθωσπρεπισμού, που πνίγει τις αληθινές σου ανάγκες. Γκρίζα και η αλυσίδα, που σου φορά η γνώμη του κόσμου και σε εγκλωβίζει στο λαβύρινθο των πρέπει σου. Γκρίζο μέσα σου, γκρίζο γύρω σου, γκρίζο παντού…
Όμως εσύ απεχθάνεσαι το γκρίζο….
Πορεύτηκες μαζί του χρόνια ολόκληρα, μα δεν το υιοθέτησες ποτέ. Έμεινες μόνος να επιβιώνεις σωπαίνοντας, κρατώντας τα πρέπει που σου φορτώσανε από το χέρι και την αγκαλιά των θέλω σου αδειανή. Μόνος να ξενυχτάς βράδια ατελείωτα, για το τι θα πει ο κόσμος, να καταπιέζεις και να καταπιέζεσαι, να παπαγαλίζεις κανόνες και να ακολουθείς συνετά μια ξένη ζωή, ίδια με το μετρημένο σου χαμόγελο, που δε έφτασε ποτέ από τα χείλη στα μάτια.
Δε πάει παρακάτω… το νιώθεις. Δεν επιδέχεται άλλη συμπίεση η ιδιοσυγκρασία σου. Σηκώνεις βοριαδάκι κι εκεί, χάους και απόγνωσης γωνία, τα βάζεις όλα φωτιά.!!! Φωτιά στα πρέπει και στα μη που σε κρατούσαν δέσμιό τους…. Φωτιά στη σιωπή, την καταραμένη σιωπή, που σου φορτώσανε και ουρλιάζεις από ικανοποίηση. Καις την υπομονή, τη μικροψυχία και τη βρωμιά , που θρονιάστηκε ακάλεστη στη ζωή σου και γελάς σαρκαστικά. Καις τις σκοπιμότητες, τις προσποιητές συμπεριφορές, τους ψεύτικους επαίνους και χορεύεις..!!! Γελάς, χορεύεις και καις… Καις και χορεύεις… μέχρι να πάψει και ο τελευταίος συριγμός των ερπετών, που μόλυναν το είναι σου. Χορεύεις και κοιτάς ηδονικά, μέσα από τις φλόγες να ξεπηδούν ένα, ένα τα θέλω σου, σα θρυμματισμένα αστεράκια. Λάμπουν μέσα σου εκείνα που αγνοείς, μα ωστόσο λάμπουν.
Τι σημασία έχει πια, τι θα πιστέψει ο καθένας για σένα;
Τι ξέρει για σένα ο καθένας;
αναπνοές
