Αυτό ήταν. Έληξε. Μα ήσασταν μια χαρά. Τίποτα κακό δε συνέβη. Και τώρα είσαι μόνος. Εσύ, μόνος. «Μα έδωσα τα πάντα», θα σκεφτείς. Ήσουν σωστός και αγαπούσες.
Κάπου λάθεψες. Και τώρα θα προσπαθήσεις να βρεις το λάθος. Κι εντάξει, παραπτώματα θα βρεις στους πάντες, όμως το ξέρεις πως το αίσθημά σου είναι πολύ και γνήσιο. Γι’ αρχή λοιπόν, θα ψάξεις. Ύστερα θα βαρεθείς και τέλος, όπως όλοι, κάπου θ’ αναγκαστείς να καταλήξεις.
Νοιαζόμαστε λίγο και τους χάνουμε, νοιαζόμαστε πολύ και πληγωνόμαστε. Έτσι πάει, μην το ψάχνεις. Λογική δε θα βρεις, αλλά επειδή του κεφαλιού σου πάντα κάνεις, ανάλυσέ το. Τι βρίσκεις;
Οι άνθρωποι, φίλε μου, ζουν για την προσοχή. Την έχουν και καβαλούν καλάμι. Εγώ, σου λέει, –τώρα που με πρόσεξες– είμαι ανώτερος από σένα. Παίρνει το ενδιαφέρον σου, το κάνει χρυσή μπάλα κι αρχίζει να καυχιέται πως έγινε κάτι κι αυτός.
Άντε τόλμα μετά να του την πάρεις πίσω. Παίρνει την ίδια τη χρυσή την μπάλα κι αρχίζει και βαράει. Παρ’ την τώρα αναδρομική τη χρυσόσκονή σου. Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι. Έ όχι δα, θα πεις. «Εγώ δεν είμαι έτσι».
Ίδιοι κι απαράλλακτοι όλοι. Ουδείς μας εξαιρείται. Μέση λύση δεν υπάρχει, θα μου πεις; Λες κι υπάρχει μέση λύση οπουδήποτε στον έρωτα. Αν καταπιάνεσαι εξ’ αρχής μ’ αυτόν -αίσθημα κατά κύριο λόγο ακραίο-, ε, είναι, όπως και να το κάνουμε, λιγάκι αφελές να ζητάς οτιδήποτε χλιαρό και μικρομεσαίο.
Μα και να μείνεις στην απέξω, πάλι δεν μπορείς. Τη ζημιά σου, θέλεις-δε θέλεις, θα την πάθεις. Ας πούμε πως απλά με τα πολλά, θ’ αναβαθμίσεις άμυνα. Και στην τελική, γιατί απορείς; Με άνθρωπο τα βάζεις, μια αναρχία θα την υποστείς.
Κι αν δεν είναι αναρχία να σε αμφισβητούν και να σ’ απορρίπτουν την ώρα που οικειοθελώς παρέδωσες τα όπλα, τότε τι είναι; Και που το κατάλαβες, βέβαια, τίποτα δεν αλλάζει. Σε βοηθά μόνο, να δικαιολογήσεις το θυμό σου.
Στην τελική, τι να κάνεις; Να δώσεις ή να μη δώσεις; Κι αν δώσεις κι είναι όπως και στους άλλους; Αλλά απ’ την άλλη, αν δε δώσεις γιατί ζεις; Άσε που τους μαζεύουμε όλους στο ίδιο σακί κι ύστερα δεν μπορείς να ξεχωρίσεις. Όχι, να δώσεις. Να δώσεις και ριξ’ τα όλα στην τύχη. Με τη λογική αποτύχαμε. Στο φινάλε, τι μπορεί να σου συμβεί; Θα σκύψεις πάλι να μαζέψεις κομματάκια. Μέχρι τώρα, αυτό θα έπρεπε να σου ήτανε γνωστό.
Αν είναι και τους πέφτεις πολύς, καλύτερα να φύγουνε. Διότι –όσο κι αν το αρνείσαι– το ζήτημα σε κάθε προσφορά, είναι να υπάρχει και μία ανταπόδοση. Τίποτα σπουδαίο. Απλή αναγνώριση πως κάτι, κάπου έδωσες.
Και πες, αυτοί δεν εκτίμησαν σωστά. Σου τύχανε όλοι λίγοι. Εσύ από πάνω τους γιατί χτυπιέσαι; Θα πεις στα σίγουρα πως ήταν τάχα έρωτας. Και πες πως όντως ήταν. Σε υποτίμησαν. Σ’ αδίκησαν. Και σ’ αυτό, αν συναινείς, έχεις ευθύνη.
Σε παρατάνε μία, θα τους παρατάς δέκα. Κι αυτός είναι ο βασικός οδηγός επιβίωσης στον έρωτα. Να βολευτούν αυτοί στα λίγα κι εσύ βολέψου στα πολλά.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
Κάπου λάθεψες. Και τώρα θα προσπαθήσεις να βρεις το λάθος. Κι εντάξει, παραπτώματα θα βρεις στους πάντες, όμως το ξέρεις πως το αίσθημά σου είναι πολύ και γνήσιο. Γι’ αρχή λοιπόν, θα ψάξεις. Ύστερα θα βαρεθείς και τέλος, όπως όλοι, κάπου θ’ αναγκαστείς να καταλήξεις.
Νοιαζόμαστε λίγο και τους χάνουμε, νοιαζόμαστε πολύ και πληγωνόμαστε. Έτσι πάει, μην το ψάχνεις. Λογική δε θα βρεις, αλλά επειδή του κεφαλιού σου πάντα κάνεις, ανάλυσέ το. Τι βρίσκεις;
Οι άνθρωποι, φίλε μου, ζουν για την προσοχή. Την έχουν και καβαλούν καλάμι. Εγώ, σου λέει, –τώρα που με πρόσεξες– είμαι ανώτερος από σένα. Παίρνει το ενδιαφέρον σου, το κάνει χρυσή μπάλα κι αρχίζει να καυχιέται πως έγινε κάτι κι αυτός.
Άντε τόλμα μετά να του την πάρεις πίσω. Παίρνει την ίδια τη χρυσή την μπάλα κι αρχίζει και βαράει. Παρ’ την τώρα αναδρομική τη χρυσόσκονή σου. Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι. Έ όχι δα, θα πεις. «Εγώ δεν είμαι έτσι».
Ίδιοι κι απαράλλακτοι όλοι. Ουδείς μας εξαιρείται. Μέση λύση δεν υπάρχει, θα μου πεις; Λες κι υπάρχει μέση λύση οπουδήποτε στον έρωτα. Αν καταπιάνεσαι εξ’ αρχής μ’ αυτόν -αίσθημα κατά κύριο λόγο ακραίο-, ε, είναι, όπως και να το κάνουμε, λιγάκι αφελές να ζητάς οτιδήποτε χλιαρό και μικρομεσαίο.
Μα και να μείνεις στην απέξω, πάλι δεν μπορείς. Τη ζημιά σου, θέλεις-δε θέλεις, θα την πάθεις. Ας πούμε πως απλά με τα πολλά, θ’ αναβαθμίσεις άμυνα. Και στην τελική, γιατί απορείς; Με άνθρωπο τα βάζεις, μια αναρχία θα την υποστείς.
Κι αν δεν είναι αναρχία να σε αμφισβητούν και να σ’ απορρίπτουν την ώρα που οικειοθελώς παρέδωσες τα όπλα, τότε τι είναι; Και που το κατάλαβες, βέβαια, τίποτα δεν αλλάζει. Σε βοηθά μόνο, να δικαιολογήσεις το θυμό σου.
Στην τελική, τι να κάνεις; Να δώσεις ή να μη δώσεις; Κι αν δώσεις κι είναι όπως και στους άλλους; Αλλά απ’ την άλλη, αν δε δώσεις γιατί ζεις; Άσε που τους μαζεύουμε όλους στο ίδιο σακί κι ύστερα δεν μπορείς να ξεχωρίσεις. Όχι, να δώσεις. Να δώσεις και ριξ’ τα όλα στην τύχη. Με τη λογική αποτύχαμε. Στο φινάλε, τι μπορεί να σου συμβεί; Θα σκύψεις πάλι να μαζέψεις κομματάκια. Μέχρι τώρα, αυτό θα έπρεπε να σου ήτανε γνωστό.
Αν είναι και τους πέφτεις πολύς, καλύτερα να φύγουνε. Διότι –όσο κι αν το αρνείσαι– το ζήτημα σε κάθε προσφορά, είναι να υπάρχει και μία ανταπόδοση. Τίποτα σπουδαίο. Απλή αναγνώριση πως κάτι, κάπου έδωσες.
Και πες, αυτοί δεν εκτίμησαν σωστά. Σου τύχανε όλοι λίγοι. Εσύ από πάνω τους γιατί χτυπιέσαι; Θα πεις στα σίγουρα πως ήταν τάχα έρωτας. Και πες πως όντως ήταν. Σε υποτίμησαν. Σ’ αδίκησαν. Και σ’ αυτό, αν συναινείς, έχεις ευθύνη.
Σε παρατάνε μία, θα τους παρατάς δέκα. Κι αυτός είναι ο βασικός οδηγός επιβίωσης στον έρωτα. Να βολευτούν αυτοί στα λίγα κι εσύ βολέψου στα πολλά.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
