Πενθείς τη ζωή που άφησες να περάσει και δεν την έζησες.

Σκληρή η νύχτα. Σκληρά τα κομμάτια της. Τα κομμάτια που έμειναν να σε καταρρακώνουν.





Πενθείς. Χαμένες στιγμές, χαμένες ανάσες.


[…] Ανάσες.
[…] Ανάσες.


Στιγμές και ανάσες.
Παράνοια.
Παράνοια και ανάσα.


Πενθείς. Τον εαυτό σου, πριν πεθάνεις. Τα λάθη σου. Και την ζωή που πέρασε. Την ζωή που άφησες να περάσει, μα δεν την έζησες. Έβαλες άλλους να τη ζήσουν για σένα.


Το απαγόρευσες, μα πενθείς.


Χωρίζεις λάθος και σωστά κάτω απ’ το σκέπασμα. Μα δεν αρκεί. Βαραίνεις κι όσο βαραίνεις, παράνοια.


Το παράθυρο και οι πόρτες μοιάζουν διέξοδοι. Μα καμιά πόρτα, κανένα παράθυρο για τον εαυτό σου. Να χάσεις τη μαυρίλα. Αυτή που κάνεις παρέα τα βράδια.
Αυτή που σε σκότωσε.


Πενθείς.
Ξανά.
Ανάσες.


Μα πνίγεσαι, μέσα στα δάκρυα.



Ανάσα.
…


αναπνοές