"Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε στον αστικό κώδικα". Σπουδαία λόγια που θα περίμενε κανείς ότι είναι βγαλμένα από την καρδιά κάποιας γυναίκας. Και όμως... ειπώθηκαν από ένα σημαντικό άντρα. Τον Έλληνα πανεπιστημιακό, φιλοσόφου, ποιητή συγγραφέα και μεταφραστή, Δημήτρη Λιαντίνη. Γιατί μόνο ένας άνθρωπος τόσο ιδιοφυιής και διεισδυτικός θα μπορούσε να εκφραστεί με τέτοια τόλμη...
Λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας, της πνευματική και πολιτιστικής κληρονομιάς της που έγραψε διάφορα θέματα, ανάμεσά τους η ηθική, η ζωή, ο θάνατος, η σχέση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Το κύκνειο άσμα του, είναι η Γκέμμα. Εδώ, τον απασχολούν θέματα όπως, η ύπαρξη ή όχι του Θεού, τι οδηγεί τον άνθρωπο στις θρησκείες, η ζωή, ο έρωτας και ο θάνατος.
Η αγαπημένη του σύζυγος, κα Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη, στο προλόγισμα της εξαιρετικής ποιητικής συλλογής του Δημήτρη Λιαντίνη "`Ωρες των άστρων" -την οποία η ίδια επιμελήθηκε προσωπικά καθώς ο ίδιος δεν πρόλαβε να την εκδώσει - κάνει ιδιαίτερα συγκινητικές αναφορές στον άνθρωπο που προτίμησε να φύγει από τη ζωή, όσο ήταν ακόμη όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Από τα λόγια της, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι είχαν μία σπάνια προσωπική σχέση. Γράφει ανάμεσα σε άλλα:
"Ό,τι οι δυο μας ζήσαμε 26 χρόνους ήταν το δρύινο σκαρί του Οδυσσέα, σημαδεμένη μοίρα, δαιμονικό (με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου "δαίμων") παραμύθι. Είτε οι χρόνοι μας ήταν γελαστοί είτε λυπημένοι. Σπουδάσαμε την ευτυχία μας ζωγραφίζοντας μέρες και νύχτες στο δρόμο της μεγάλης επιστροφής. Ήταν η ίστορία μιας θάλασσας, όπως εκείνης των Κεχρεών, που κατακλύζει την ακρογιαλιά, το βράχο στο μπούρτζι, το δάσος αντίκρυ, το κορίτσι στον απέναντι λόφο που κοιμάται στο φως του φεγγαριού, την αντάρα της βροχής, τη θύελλα του ίμερου. Αγωνιστήκαμε να μεταλλάξουμε το θυμό της καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Και όλα με τήν ίδια αταραξία και βεβαιότητα του ίδιου θανάτου, που όταν θα ερχότανε, θάταν μόνο ένα άλλο παιγνίδισμα, ένας απλά διαφορετικός ήχος στην απεραντοσύνη του πελάγους.
Ο Λιαντίνης δημοσίευσε οκτώ βιβλία. Το τελευταίο ήταν η Γκέμμα."
Επέλεξα αποσπάσματα από το βιβλίο του για τον Έρωτα που πάντα θα μας απασχολεί... Οι σκέψεις του... μοναδικές... που με κάνουν να υποκλίνομαι σε αυτές...
