Της Κατερίνας Τσαμπά.
Εμείς οι γυναίκες είμαστε ιδιαίτερα πλάσματα. Όμορφες όταν θέλουμε, έξυπνες αλλά το κρύβουμε, πολυεργαλεία, κυκλοθυμικές ενίοτε… γκουχ γκουχ. Είμαστε εκείνες που μπορούν να κάνουν ό,τι βάλουν στο νου τους. Τσαλακώνουμε την εικόνα μας… καλά, όχι όλες, οκ. Γενικώς είμαστε θαυμαστά πλάσματα. Μόνο που…
Μόνο που στο κομμάτι φιλίας μεταξύ μας, χωλαίνουμε. Ή τουλάχιστον αυτό λένε πολλοί.
Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για τη γυναικεία φιλία. Κάποιοι αποκαλούν τη γυναικεία φιλία «χίμαιρα» κι ότι δύο γυναίκες δεν μπορούν να είναι πραγματικές φίλες.
Πιστεύω ότι μια γυναίκα δέχεται λιγότερο εύκολα τα λάθη των φίλων της. Αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό διαφορετικά στις φιλίες της, ζηλεύει, ενίοτε θέλει να είναι το κέντρο της προσοχής. Γιατί το λέω αυτό; Πόσες γυναίκες φίλες έχετε, κορίτσια; Πόσο παλιές; Αν έχετε τουλάχιστον μία, σας εύχομαι να γεράσετε μαζί. Κι όταν λέω φίλη εννοώ κολλητή. Από εκείνες που μπορεί να βλέπουμε σπάνια, αλλά είναι πάντα σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Εγώ γνώρισα «φίλες» και φίλες. Όπως κι εσείς φαντάζομαι. Ένιωσα και τη ζήλια, τεχνηέντως καλυμμένη, ένιωσα κι ανταγωνισμό κι απ’όλα τα καλά!! Έμαθα πολλά και κυρίως να μην επενδύω σε μια σχέση με γυναίκα, αν δε δοκιμαστεί σε ποικίλες καταστάσεις.
Πλέον έχω λίγες αλλά καλές φίλες, που επενδύω και πιστεύω επενδύουν κι αυτές στη σχέση μας. Τα παθήματα είναι καλό να έρχονται και τα καλοδεχόμαστε, γιατί έτσι καθαρίζει η ήρα από το σιτάρι. Κι έτσι μένει το καλό κομμάτι των σχέσεων στη ζωή σου, γιατί ξέρεις εσύ να το ξεχωρίζεις. Επειδή έμαθες.
Εγώ αυτό που απολαμβάνω με μια φίλη, είναι όταν μπορώ να είμαι μαζί της και απλώς να μη μιλάω. Κάτι τέτοιο δηλαδή:
«Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις.»
Margaret Lee Runbeck, 1905-1956, Αμερικανίδα συγγραφέας
αναπνοές
