Της Στεύης Τσούτση.
Πήξαμε στον πολιτισμό. Έγινε ταμπέλα πάνω μας, κόλλησε στη σάρκα μας και μας καταπιέζει. Πολιτισμός στον έρωτα, στο χωρισμό. Πολιτισμός και στο κέρατο.
Όχι ρε φίλε, δεν υπάρχει πολιτισμός στο κέρατο!
Σε κεράτωσε. Έσπασε ο διάολος το πόδι του και το έμαθες. Και τώρα θέλει να τον συγχωρέσεις. Θέλει να ξαναπιστέψεις σε αυτόν. Ήταν λέει μια στιγμή αδυναμίας που δε θα επαναληφθεί.
Κι εσύ; Τι κάνεις εσύ για αυτή την κεραμίδα που σου έσκασε στο κεφάλι;
Βασικά το δικό του το κεφάλι θέλεις να σπάσεις. Να πάρεις φόρα και να το κοπανήσεις σε όποια κοφτερή γωνία σου βρεθεί εύκαιρη. Κι αφού το σπάσεις και ξεθυμάνεις, τότε μόνο να ρωτήσεις κι εκείνο το γιατί που σε βασανίζει.
Γιατί γαμώ το ξεσταυράκι του το έκανε;
Γιατί δεν του έφτανες εσύ; Και το κυριότερο, γιατί δεν έχει τα @ρχίδια να υποστηρίξει τη μαλακία του παρά μόνο μιλά για στιγμές αδυναμίας;
Ο έρωτας δεν επιτρέπεται να έχει τέτοιες στιγμές αδυναμίας. Όταν χωθεί τρίτος στο ζευγάρι, πάρε το αυγό και κούρεψέ το που λέει και ο λαός.
Μήτε δικαιολογίες χωρούν, μήτε τίποτα. Σε απάτησε. Κατάφερε να το κάνει. Του επέτρεψε όχι μόνο το σώμα, αλλά και το μυαλό του να αγγίξει μια άλλη. Και για το σώμα ίσως και να μη σε πείραζε. Αλλά το μυαλό; Το μυαλό να επιτρέψει τέτοια δουλειά; Αυτό δεν το δέχεσαι. Αυτό σε πονά περισσότερο από όλα.
Ο έρωτας δεν έχει ξενοκοιτάγματα. Δεν έχει λαθραία αγγίγματα με άλλους, δεν έχει δανεικά κρεβάτια. Αν τα έχει, δεν είναι έρωτας. Νέτα, σκέτα, τι δεν καταλαβαίνεις; Το κέρατο δηλώνει και το τέλος, το τέλος μια εποχής που το μυαλό το απασχολούσε ένα και μόνο πρόσωπο.
Η εμπιστοσύνη πάει περίπατο. Η καχυποψία έρχεται και μπαίνει ανάμεσα κι εσύ δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς και γιατί.
Ζόρικα τα πράγματα. Κι όλοι αυτοί που σου λένε να το χειριστείς πολιτισμένα, ή που δεν προδόθηκαν ή που δεν αγάπησαν ποτέ.
Δεν ένιωσα προφανώς πως είναι να σκίζεται η καρδιά σου από τη θλίψη, να παγώνει το κορμί, να μουδιάζει η ύπαρξη ολάκερη από την ιδέα. Ο άνθρωπός σου με κάποιον άλλο.
Δεν μπορείς να το διαχειριστείς πολιτισμένα. Δεν υπάρχει πολιτισμός στον πληγωμένο έρωτα, τι να λέμε τώρα.
Χρόνο θες μόνο. Χρόνο και ηρεμία για να αποφασίσεις το παρακάτω. Να ζυγίσεις τις δυνάμεις σου. Θα το ξεπεράσεις; Θα συνεχίσεις ή θα κλείσεις πίσω σου την πόρτα; Δική σου η απόφαση. Εύκολη δε θα είναι, μην το πιστέψεις ούτε μια στιγμή. Αλλά είναι δική σου. Μετρήσου μέσα σου και αποφάσισε. Και ζήσε με αυτό… ή χωρίς αυτό…
αναπνοές
