Της Μαρίας Κουσαντάκη.
Το άγγιγμά σου. Μυστήριο και ανατριχιαστικό. Όπως το βλέμμα σου.
Αγέρωχο στο χρόνο. Αθάνατο στις πατημασιές τούτου του δρόμου.
Σε είδα πίσω από τη σελίδα της στροφής μου. Εκεί που οι ευθείες, οι ατέρμονοι πλανόδιοι ειρμοί μας συναντήθηκαν.
Άγγιξέ με. Μη φοβάσαι. Μη με φοβάσαι. Διαβάζεις λίγο τα μάτια μου; Μπερδεμένα είναι και εκείνα σε θολά τοπία.
Όλα αλλάζουν. Πλέον δεν πιστεύω σε τίποτα σταθερό. Κι εγώ αλλάζω, πώς άραγε θα είναι τα υπόλοιπα σταθερά;
Κι ο έρωτας; Αυτή η ορμή που μάχεται σαν έρμαιο της κάθε τύχης, λογικής, ζωής. Πού να μπορεί άραγε να ξαποστάσει, να βρει γαλήνη, να βρει μανία;
Μανία! Για τη ζωή, για εμένα, για όλα. Μόνο έτσι ζεις.
Σε κοιτάζω. Θέλω να με αγγίξεις. Ηδονικά και απόλυτα. Άγγιξέ με.
Μη με ακουμπήσεις, μα άγγιξέ με, μπορείς;
Με ακούς; Ακούς τις κραυγές μου που στέλνουν μηνύματα σε κάποια άλλα συμπαντικά πελάγη;
Πολλοί με κοιτάζουν, μα λίγοι με βλέπουν. Μέσα, βαθιά.
Ξεγύμνωσέ με. Μπορείς; Κάντο. Όχι αύριο. Τώρα. Η στιγμή περνάει. Χάνεται. Στο χωροχρόνο που μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο. Τώρα. Κοίτα μέσα μου και κράτα με.
Δεν ξέρω. Δεν νιώθω. Νιώθω τα πάντα. Είμαι εδώ. Ήμουν εκεί. Δεν ξέρω. Δε μπορώ να σου πω για μετά… Ποιός άραγε ορίζει το μετά, το πόσο, τη διάρκεια;
Μία στιγμή μπορεί να ισοδυναμεί σε χρόνια ανιαρών λεπτών, ωρών. Σχετικά. Όλα. Με πολλές οπτικές, πολλές ερμηνείες. Κάθε άνθρωπος και αλήθεια. Κάθε ον και πραγματικότητα. Άραγε υπάρχει στα αλήθεια η έννοια του χρόνου;
Ό,τι ζει μέσα μου, δεν πεθαίνει ποτέ. Και όσο πιστεύω σε κάτι, παραμένει αληθινό.
Πάρε με. Μακρυά. Μακρυά από τον κόσμο τον πολύ αληθινό, τον κυνικό, τον ρεαλιστικό. Ασφυκτυώ εδώ μέσα. Πνίγομαι από την τόση αηδιαστικά υποκριτική αλήθεια τούτου του κόσμου.
Θέλω να δω τον κόσμο σου. Κι εσύ να γνωρίσεις τον δικό μου. Ξέρω σίγουρα πως έχουμε συναντηθεί ξανά. Σε κάποια σκέψη, σε κάποια πεποίθηση. Σε κάποιο θέλω που αναζητήσαμε σε λάθος σημεία. Σε κοιτάζω και βλέπω κάτι κοινό, κάτι που συμφωνεί με τα δικά μου μάτια.
Πάρε το χέρι μου, άγγιξέ με με πάθος. Πάμε να τρέξουμε μακρυά, ανάμεσα σε γέλια, ατέρμονη τρέλα και στιγμές που μόνο εμείς κατανοούμε σήμερα, σε αυτό τον πλανήτη, σε αυτή τη ζωή, στην πραγματικότητα που συναντηθήκαμε.
αναπνοές
