Μεγάλη αλήθεια πως η ζωή είναι μια αντιστροφή ρόλων. Τίποτα δε γίνεται τυχαία κι οι άνθρωποι που έρχονται για κάποιον λόγο έχουν έρθει.
Αρκεί να έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές για να το καταλάβεις γιατί τις περισσότερες φορές το συνειδητοποιούμε όταν αυτοί οι περαστικοί έχουν πλέον φύγει απ’ τη ζωή μας.
Τότε κατανοούμε την αιτία και το μάθημα που διδαχτήκαμε από αυτή την ανθρώπινη συναλλαγή. Ακριβώς το μήνυμα που λαμβάνουμε, που μας δίνει απλόχερα το σύμπαν, είναι ο δικός μας ρόλος απεικονισμένος σε αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ο δικός μας, μελλοντικός ρόλος.
Όχι δεν είναι αποδεκτό κι απόλυτα κατανοητό εκείνη τη στιγμή που εξελίσσεται αυτή η κατάσταση γιατί η ίδια η ζωή παίζει το πιο πονηρό της παιχνίδι. Γιατί ενδόμυχα, ασκούμε κριτική, σίγουρα δεν την εκφράζουμε στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, αλλά ο στενός μας κύκλος γνωρίζει τη δυσκολία μας να αποδεχτούμε αυτή την κατάσταση.
Αδυνατούμε να τη διαχειριστούμε, γιατί σκεφτόμαστε τις συνέπειες και δε σταματάμε να συγκρίνουμε τις καταστάσεις. Καίμε το μυαλό μας κι όσο αυτό το στύψιμο φτάνει ολοένα σε σημείο πονοκεφάλου, θέλουμε απεγνωσμένα να φύγουμε, να ξεφύγουμε.
Δε μας ενδιαφέρει ο τρόπος που θα πραγματοποιήσουμε τη φυγή μας, αρκεί να εξαφανιστούμε «χτες». Οπισθοχωρούμε, γινόμαστε εμπαθείς κι εκεί ξεκινάμε την απόδρασή μας. Ένα είδος δειλίας, ένα είδος εγωιστικού μονολόγου που έχουμε αναπτύξει μέσα μας, αποφασίζει και το μόνο που μένει να γίνει πλέον είναι η διεκπεραίωσή του.
Μακριά από εμάς, λέμε, κι όταν έχουμε πλέον τερματίσει τη συγκεκριμένη κατάσταση τότε λέμε δυνατά «Ουφ ξέμπλεξα». Όχι, δεν ξεμπλέκεις, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια γιατί το σύμπαν σε δοκίμασε κι από αυτό το παιχνίδι της ζωής δεν το έπαιξες έξυπνα.
Τίποτα δεν τελείωσε, συνεχίζεται και δεν το έχεις καταλάβει. Σε ανύποπτο χρόνο, σε ανύποπτη στιγμή, έρχεται το τελειωτικό χτύπημα, τότε είναι που αλλάζει ο ρόλος και ζεις την ίδια την κατάσταση που πριν χρόνια την έβλεπες από άλλη οπτική. Τότε που σιγομουρμούριζες ότι είσαι ευλογημένος που δεν το βιώνεις εσύ αυτό κι ανάλαφρος προχώρησες παρακάτω.
Πες μου, όμως, τώρα πώς νιώθεις που άλλαξες ρόλο κι ήρθες σε αυτή τη θέση; Τι κάνεις; Αναζητάς στις στιγμές του μυαλού σου αυτό το πρόσωπο που απέρριψες έτσι απλά, με ένα μπλοκάρισμα και με μια διαγραφή ενός τηλεφώνου απ’ τη συσκευή σου κι ως δια μαγείας έκλεισες το κεφάλαιό σου; Τι πραγματικά προσπαθείς να επαναφέρεις, πώς εκείνος το χειρίστηκε και συνέχισε την υπέροχη ζωή του, για να δεις πώς κι εσύ θα το αντιμετωπίσεις τώρα; Η απλά ψάχνεις τον ίδιον; Για να εξιλεωθείς απ’ την ανώριμη συμπεριφορά σου και να τον εντάξεις πάλι στη ζωή σου;
Δεν είναι συνετό να επιστρέψεις για να ξαναφύγεις μετά από λίγο, αλλά ούτε κι η εξιλέωση είναι βάσιμη. Σκέψου ορθά, τι αποκόμισες από αυτόν τον άνθρωπο κι αν οι στιγμές που μοιράστηκες μαζί του έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία σου. Αν κάθε φορά με ένα απλό ερέθισμα, το μυαλό σου γύριζε πίσω σε εκείνη την ανθρώπινη φιγούρα, τότε αξίζει να το τολμήσεις.
Να είσαι βέβαιος πως ποτέ σου δε δραπέτευσες από αυτή την κατάσταση, το αναβίωνες μέσα σου με διαφορετική πλοκή. Είναι οι λεγόμενες «Ερινύες» που σε συντροφεύανε στο διάβα σου, γιατί ήξερες, γνώριζες πως η συμπεριφορά σου εκείνη τη χρονική περίοδο δεν ήταν έντιμη. Θα επιθυμούσες μια διαφορετική πλοκή τώρα κι εκεί είναι το μεγάλο βήμα. Το βήμα του γυρισμού!
Άγνωστη η επιστροφή κι οι συνέπειές της. Ίσως η συγκεκριμένη πόρτα να έχει κλείσει κι οποιαδήποτε προσπάθεια να πέσει στο κενό. Βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο ενός happy end, που είναι εκεί για σένα. Όποιο και να είναι το τίμημα αυτής της επιστροφής, να ξέρεις ότι αξίζει.
Αξίζει γιατί έμαθες, έμαθες πλέον να ξεχωρίζεις την ουσία κι όλα αυτά που κάποτε τα έβλεπες να υψώνονται βουνό στα μάτια σου, τα θεωρείς πια πταίσματα. Έτσι είναι το παιχνίδι της ζωής, ποτέ δεν ξέρεις ποιον ρόλο θα υποδυθείς την επόμενη μέρα, την επόμενη στιγμή. Μην εκφέρεις άποψη, ούτε καν να διανοηθείς να το σκεφτείς γιατί όλα ανατρέπονται, όλα αλλάζουν και τα δεδομένα έχουν πεθάνει προ πολλού…
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
Αρκεί να έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές για να το καταλάβεις γιατί τις περισσότερες φορές το συνειδητοποιούμε όταν αυτοί οι περαστικοί έχουν πλέον φύγει απ’ τη ζωή μας.
Τότε κατανοούμε την αιτία και το μάθημα που διδαχτήκαμε από αυτή την ανθρώπινη συναλλαγή. Ακριβώς το μήνυμα που λαμβάνουμε, που μας δίνει απλόχερα το σύμπαν, είναι ο δικός μας ρόλος απεικονισμένος σε αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ο δικός μας, μελλοντικός ρόλος.
Όχι δεν είναι αποδεκτό κι απόλυτα κατανοητό εκείνη τη στιγμή που εξελίσσεται αυτή η κατάσταση γιατί η ίδια η ζωή παίζει το πιο πονηρό της παιχνίδι. Γιατί ενδόμυχα, ασκούμε κριτική, σίγουρα δεν την εκφράζουμε στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, αλλά ο στενός μας κύκλος γνωρίζει τη δυσκολία μας να αποδεχτούμε αυτή την κατάσταση.
Αδυνατούμε να τη διαχειριστούμε, γιατί σκεφτόμαστε τις συνέπειες και δε σταματάμε να συγκρίνουμε τις καταστάσεις. Καίμε το μυαλό μας κι όσο αυτό το στύψιμο φτάνει ολοένα σε σημείο πονοκεφάλου, θέλουμε απεγνωσμένα να φύγουμε, να ξεφύγουμε.
Δε μας ενδιαφέρει ο τρόπος που θα πραγματοποιήσουμε τη φυγή μας, αρκεί να εξαφανιστούμε «χτες». Οπισθοχωρούμε, γινόμαστε εμπαθείς κι εκεί ξεκινάμε την απόδρασή μας. Ένα είδος δειλίας, ένα είδος εγωιστικού μονολόγου που έχουμε αναπτύξει μέσα μας, αποφασίζει και το μόνο που μένει να γίνει πλέον είναι η διεκπεραίωσή του.
Μακριά από εμάς, λέμε, κι όταν έχουμε πλέον τερματίσει τη συγκεκριμένη κατάσταση τότε λέμε δυνατά «Ουφ ξέμπλεξα». Όχι, δεν ξεμπλέκεις, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια γιατί το σύμπαν σε δοκίμασε κι από αυτό το παιχνίδι της ζωής δεν το έπαιξες έξυπνα.
Τίποτα δεν τελείωσε, συνεχίζεται και δεν το έχεις καταλάβει. Σε ανύποπτο χρόνο, σε ανύποπτη στιγμή, έρχεται το τελειωτικό χτύπημα, τότε είναι που αλλάζει ο ρόλος και ζεις την ίδια την κατάσταση που πριν χρόνια την έβλεπες από άλλη οπτική. Τότε που σιγομουρμούριζες ότι είσαι ευλογημένος που δεν το βιώνεις εσύ αυτό κι ανάλαφρος προχώρησες παρακάτω.
Πες μου, όμως, τώρα πώς νιώθεις που άλλαξες ρόλο κι ήρθες σε αυτή τη θέση; Τι κάνεις; Αναζητάς στις στιγμές του μυαλού σου αυτό το πρόσωπο που απέρριψες έτσι απλά, με ένα μπλοκάρισμα και με μια διαγραφή ενός τηλεφώνου απ’ τη συσκευή σου κι ως δια μαγείας έκλεισες το κεφάλαιό σου; Τι πραγματικά προσπαθείς να επαναφέρεις, πώς εκείνος το χειρίστηκε και συνέχισε την υπέροχη ζωή του, για να δεις πώς κι εσύ θα το αντιμετωπίσεις τώρα; Η απλά ψάχνεις τον ίδιον; Για να εξιλεωθείς απ’ την ανώριμη συμπεριφορά σου και να τον εντάξεις πάλι στη ζωή σου;
Δεν είναι συνετό να επιστρέψεις για να ξαναφύγεις μετά από λίγο, αλλά ούτε κι η εξιλέωση είναι βάσιμη. Σκέψου ορθά, τι αποκόμισες από αυτόν τον άνθρωπο κι αν οι στιγμές που μοιράστηκες μαζί του έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία σου. Αν κάθε φορά με ένα απλό ερέθισμα, το μυαλό σου γύριζε πίσω σε εκείνη την ανθρώπινη φιγούρα, τότε αξίζει να το τολμήσεις.
Να είσαι βέβαιος πως ποτέ σου δε δραπέτευσες από αυτή την κατάσταση, το αναβίωνες μέσα σου με διαφορετική πλοκή. Είναι οι λεγόμενες «Ερινύες» που σε συντροφεύανε στο διάβα σου, γιατί ήξερες, γνώριζες πως η συμπεριφορά σου εκείνη τη χρονική περίοδο δεν ήταν έντιμη. Θα επιθυμούσες μια διαφορετική πλοκή τώρα κι εκεί είναι το μεγάλο βήμα. Το βήμα του γυρισμού!
Άγνωστη η επιστροφή κι οι συνέπειές της. Ίσως η συγκεκριμένη πόρτα να έχει κλείσει κι οποιαδήποτε προσπάθεια να πέσει στο κενό. Βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο ενός happy end, που είναι εκεί για σένα. Όποιο και να είναι το τίμημα αυτής της επιστροφής, να ξέρεις ότι αξίζει.
Αξίζει γιατί έμαθες, έμαθες πλέον να ξεχωρίζεις την ουσία κι όλα αυτά που κάποτε τα έβλεπες να υψώνονται βουνό στα μάτια σου, τα θεωρείς πια πταίσματα. Έτσι είναι το παιχνίδι της ζωής, ποτέ δεν ξέρεις ποιον ρόλο θα υποδυθείς την επόμενη μέρα, την επόμενη στιγμή. Μην εκφέρεις άποψη, ούτε καν να διανοηθείς να το σκεφτείς γιατί όλα ανατρέπονται, όλα αλλάζουν και τα δεδομένα έχουν πεθάνει προ πολλού…
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
