Έχω μέσα μου θυμό κι απογοήτευση.
Της Χριστίνας Ζαμπούνη.
Γιατί οι «Ιθάκες μου» με πλάνεψαν και δεν ήταν ονειρικές…
Ήταν ψεύτρες και μικρές.
Ουτοπικές, γεμάτες ανεκπλήρωτα «θέλω»… Άπιαστες…
Δεν άξιζαν τόσες θυσίες … Χαμένοι ήταν οι κόποι μου!
Η γη τους ήταν αφιλόξενη και στέρφα, οι ουρανοί τους είχαν σύνορα, οι θάλασσές τους θεριά που γύρεψαν να με καταπιούν…
Ούτε καν το ταξίδι προς αυτές δεν άξιζε τον κόπο.
Κάθε που πήγαινα να τις φτάσω μ’ έδιωχναν πιο μακριά…
Με γέλασαν, με κορόιδεψαν, με γέμισαν φρούδες προσδοκίες, μου ‘ταξαν χωρίς να ‘χουν να δώσουν.
Να πάρουν ήθελαν κι αυτές από μένα… κι ύστερα να με ξεβράσουν.
Στους κόλπους τους βρήκα τα χειρότερα θεριά, δράκους που έγιναν δαίμονες του εαυτού μου…
loading...Γι’ αυτό βαρέθηκα ν’ ακούω για Ιθάκες!
Γιατί δε κράτησαν την υπόσχεσή τους και πουθενά δε βρήκα την «Πηνελόπη» μου.
Με κούρασε ο πηγαιμός μ’ απογοήτευσε το φτάσιμο…
Τις μισώ τις κάλπικες Ιθάκες…
Γιατί υπόσχονται χωρίς να δίνουν και τάζουν «Πηνελόπες» πιστές που δεν υπάρχουν πουθενά!
αναπνοές
Της Χριστίνας Ζαμπούνη.
Γιατί οι «Ιθάκες μου» με πλάνεψαν και δεν ήταν ονειρικές…
Ήταν ψεύτρες και μικρές.
Ουτοπικές, γεμάτες ανεκπλήρωτα «θέλω»… Άπιαστες…
Δεν άξιζαν τόσες θυσίες … Χαμένοι ήταν οι κόποι μου!
Η γη τους ήταν αφιλόξενη και στέρφα, οι ουρανοί τους είχαν σύνορα, οι θάλασσές τους θεριά που γύρεψαν να με καταπιούν…
Ούτε καν το ταξίδι προς αυτές δεν άξιζε τον κόπο.
Κάθε που πήγαινα να τις φτάσω μ’ έδιωχναν πιο μακριά…
Με γέλασαν, με κορόιδεψαν, με γέμισαν φρούδες προσδοκίες, μου ‘ταξαν χωρίς να ‘χουν να δώσουν.
Να πάρουν ήθελαν κι αυτές από μένα… κι ύστερα να με ξεβράσουν.
Στους κόλπους τους βρήκα τα χειρότερα θεριά, δράκους που έγιναν δαίμονες του εαυτού μου…
loading...Γι’ αυτό βαρέθηκα ν’ ακούω για Ιθάκες!
Γιατί δε κράτησαν την υπόσχεσή τους και πουθενά δε βρήκα την «Πηνελόπη» μου.
Με κούρασε ο πηγαιμός μ’ απογοήτευσε το φτάσιμο…
Τις μισώ τις κάλπικες Ιθάκες…
Γιατί υπόσχονται χωρίς να δίνουν και τάζουν «Πηνελόπες» πιστές που δεν υπάρχουν πουθενά!
αναπνοές
