Οι χωρισμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα. Στο facebook τουλάχιστον. Και να σου, οι εκστασιασμένες selfie στα απανταχού ξενυχτάδικα, τα status όλο κέφι και σαρκασμό, τα «σε ξεπέρασα και είμαι καλά!» που οργιάζουν οι μουσικές αναρτήσεις.
Κάποτε ήταν η Πέγκυ Ζήνα και το αείμνηστο «Θέλω να πας και να του πεις, πως είμαι καλά, περνάω μια χαρά!». Θέλω να του πεις ψέματα, έλεγε μετά το τραγουδάκι, αλλά περνούσε κάπως στο ντούκου. Το μήνυμα βέβαια είναι, ότι τον κλάψαμε τον συγχωρεμένο και όλο χάρη και μπρίο βάλαμε μπρος για άλλα λιμανάκια. Αν τώρα ξενυχτάμε τα βράδια αναλογιζόμενοι τα παλαιόθεν μεγαλεία, ξεσπώντας σε τσουρεκάκια Τερκενλή, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Το facebook έχει να εκπληρώσει τον άλλοτε, ιερό σκοπό της Πέγκυς. Πρέπει να πάει και να του πει ότι απαλλάχτηκες από δαύτονε και πλέον η ευτυχία έχει θρονιαστεί στο σαλόνι σου και οσονούπω και στο κρεβάτι σου.
Κούνια που σας κούναγε και το ξερό σας το κεφάλι.
Μη σας παραπλανά το πρόσωπο στο οποίο επέλεξα να γράφω. Δεν είναι μόνο γυναικείο προνόμιο η ανοησία, ούτε βέβαια η ασέβεια. Και θα τα εξηγήσω και τα δύο πάραυτα.
Ανοησία, γιατί αφενός, ουδείς πείθεται από αυτή την τόσο ξαφνική έκρηξη ευτυχίας. Δε θέλει δα και πολύ μυαλό για να το καταλάβεις αυτό. Εκεί είναι που πρέπει οι φίλοι να επέμβουν, να σε περιμαζέψουν και να σου πουν οτι γελοιοποιείσαι, αλλά ενδεχομένως κι εκείνοι να δρουν αναλόγως, οπότε το πιθανότερο είναι οτι θα χαμογελάσουν γι’αλλη μία «αυθόρμητη» selfie.
Ακόμη όμως κι αν οι φίλοι είναι απόντες από το παζλ της ξεφτύλας, αρκούν οι εσωτερικοί μηχανισμοί αυτογνωσίας, για να σε συνεφέρουν. Αν βέβαια δεν έχουν μπει σε pause διαρκειας.
Ασέβεια, γιατί μη σεβόμενοι το -όποιο- παρελθόν μας, δε σεβόμαστε πρωτίστως τις δικές μας επιλογές. Άρα; Σωστά μάντεψες! Τον εαυτό μας.
Ειδικά όταν στην εξίσωση μπαίνει και ο -αμελητέος- παράγοντας «παιδί», εκεί η κατρακύλα ανακαλύπτει διαρκώς νέους πάτους.
«Τα προηγούμενα χρόνια είχα κάνει λάθη που μου στοίχισαν, αλλά το 2015, ανανεωμένη και συνειδητοποιήμενη, είμαι σίγουρη ότι δε θα τα επαναλάβω!»
Τι αποκαλείς ρε κατακαημένη «λάθος»; Την πρώην σχέση σου; Το γάμο σου; Τον πατέρα των παιδιών σου; Κι έχεις και την ψευδαίσθηση ότι είσαι σωστός γονέας; Ότι εκτελείς με μαεστρία τα χρέη σου; Ότι θα γίνεις πρότυπο;
Kι εσείς που δεν έχετε ακόμη παιδιά -κι ευτυχώς κιόλας, αν τα μυαλά σας παραμείνουν ως έχουν- πιστεύετε οτι το κακό είναι μικρότερο;
Δε σας έχει πει ποτέ κανείς, ούτε ένας, ουδείς, πως ότι κραυγάζει πολύ, φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι ψεύτικο;
Όταν μια σχέση τελειώνει, αφήνει αναπόφευκτα κάποια κατάλοιπα. Κανένας δεν ξυπνάει την επόμενη μέρα με ένα χαμόγελο ως τ’αυτιά. Κανένας δεν είναι έτοιμος από το επόμενο λεπτό να ριχτεί στην ερωτική αρένα. Τα one night stand της απελπισίας και της εκτόνωσης δε μετράνε, εδώ μιλάμε για συναίσθημα. Και στα σίγουρα κανένας δεν κλείνει το κεφάλαιο με διακόπτες on/off.
Δεν είναι ντροπή ν’αφήσεις τη μελαγχολία σου να φανεί. Σαφώς και δεν εννοώ να ποστάρεις ολόκληρη τη δισκογραφία του Θηβαίου και του Πασχαλίδη, ούτε να ταράξεις τους facebook friends σου, με την ποίηση της Πολυδούρη. Μπορείς διακριτικά, για ένα διάστημα να απέχεις ή να περιοριστείς στα απολύτως απαραίτητα ή αλλιώς τα αληθινά.
Αν τώρα νομίζεις οτι με αυτά τα προνηπιακά τσαλίμια, θα τον κάνεις να αναλογιστεί τα λάθη του και να γυρίσει μετανιωμένος στα σκαλοπάτια σου, κοιμάσαι ύπνο βαθύ και λυπάμαι να σε ξυπνήσω.
Οι άνθρωποι που επιστρέφουν σε ημιανοιγμένα κεφάλαια, το κάνουν όταν αισθανόνται πως η μοναξιά και η θλίψη τους είναι κοινή. Όταν ξέρουν ότι θα βρουν την πόρτα ανοιχτή, δυο αυτιά να τους ακούσουν και δυο χέρια να τους χαϊδέψουν.
Άρα όσο «κοντά» κι αν ουρλιάζεις πως θες να τον φέρεις, τόσο «μακριά» τον διώχνεις.
Δεν πείθεις. Κανέναν δεν πείθεις. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η πραγματική ευτυχία αγάπη μου, δεν έχει χρόνο για status updates και duckfaces.
Κατεβάζει τα ρολά, κλείνει τα κινητά και σου απογειώνει ολόκληρη την υπάρξη. Σε εξαφανίζει, από φίλους, από δουλειές, από γνωστούς, από social media.
Κι αν θυμάμαι καλά, εσένα πρέπει να σε πήρε πριν λίγο το μάτι μου online στο chat.
0
Πηγή: www.pillowfights.gr
