Όλοι λίγο ή πολύ γνωρίζουμε ή έχουμε μια ιδέα του τι εστί έρως. Ο έρωτας είναι μέρος της ζωής μας. Συνεχής, αδιάσπαστος, αξεπέραστος. Έχει τραγουδιστεί, έχουν γραφτεί βιβλία γι’ αυτόν, έχουν γυριστεί ταινίες. Είναι το κύριο θέμα. Είναι ίσως κι ο λόγος που ήρθαμε σ’ αυτή τη γη.
Καμία, ίσως, εγκυκλοπαίδεια, κανένα λεξικό δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν επακριβώς τον ορισμό του. Να μας εξηγήσουν τις παρενέργειες αυτής της «αρρώστιας». Όλα εμπειρικά λοιπόν.
Πρέπει να τον ζήσεις για να τον καταλάβεις, να τον νιώσεις στο πετσί σου, να σε χτυπήσει με τα βέλη του. Και πάλι, όμως, έχει τόσες όψεις που σίγουρα κάποια στιγμή θα μας μπερδέψει.
Είναι φυσική ανάγκη; Αδιαμφισβήτητα. Τον διεκδικούμε, τον αποζητούμε, τον θέλουμε; Δίχως άλλο. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα είναι αλλού. Δεν είναι ακριβώς πρόβλημα. Είναι προβληματισμός. Εάν ερωτευόμαστε πια από συνήθεια. Αν ετσιθελικά επιμένουμε να είμαστε συνέχεια ερωτευμένοι ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Και τέλος αν αυτό που αισθανόμαστε είναι όντως έρωτας κι όχι κάλυψη ανασφάλειας.
Και πώς θα το καταλάβουμε; Έλα μου ντε. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να επιθυμούμε διακαώς να είμαστε ερωτευμένοι. Να νιώθουμε, να αισθανόμαστε, να ανεβάζουμε διακόπτη και να μπαίνουμε σε ένα ρυθμό «Το ζω και μ’ αρέσει». Ισχύει ότι είναι ωραίο πράγμα να αισθάνεσαι. Έλα, είναι όντως. Δεν είναι ωραίο να είσαι πλημμυρισμένος με συναίσθημα παρά να είσαι κενός; Ό,τι κι αν πούμε ο έρωτας μας βάζει σε εγρήγορση, πώς να το κάνουμε τώρα.
Ακούστε να δείτε τι γίνεται τώρα όμως. Όσο λαμπρός και λυτρωτικός είναι ο έρωτας, είναι άλλο τόσο ψυχοφθόρος. Ε, δε γίνεται να ερωτευόμαστε για την πλάκα και μετά να πέφτουμε στα πατώματα. Κι άντε να μας μαζέψουν μετά. Δε θα χαλάσουμε και την υγεία μας κιόλας. Γιατί δεν το αξίζουν όλοι.
Θα μου πεις δεν τα ελέγχεις αυτά τα πράγματα, δεν τα ορίζεις. Άλογο συναίσθημα ο έρωτας κι άλλα τέτοια. Σε κατευθύνει αυτός κι όχι εσύ. Συμφωνούμε. Με τη μικρή διαφορά ότι τον πραγματικό έρωτα τον νιώθεις. Ξέρεις ποιος είναι, ξέρεις πότε πρέπει να πέσεις με τα μούτρα, να αφοσιωθείς κι ας πονέσεις.
Είναι πολύ απλό να το ξεχωρίσεις, φτάνει να παραδέχεσαι την αλήθεια σου στον εαυτό σου. Μονάχα σ’ αυτόν. Επειδή εσύ την αλήθεια σου την ξέρεις. Γνωρίζεις, ρε παιδί μου, πότε θα «ερωτευτείς» επειδή έχεις ανάγκη κάτι περιστασιακό να σε γεμίσει. Πότε ερωτεύεσαι από ανασφάλεια ή πότε για να ικανοποιήσεις το εγώ σου. Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να αντιληφθείς και το αυθεντικό.
Βέβαια το αυθεντικό μπορεί να έρθει και στην πορεία. Εννοείται να ερωτευτείς, εννοείται να κάνεις παιγνίδι. Απλά να μην το κάνεις σε βάρος άλλων για να ικανοποιήσεις εσένα. Και το σημαντικότερο, να μη βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να αυτοπληγώνεσαι διότι «πρέπει». Δεν πρέπει. Όταν θα χρειαστεί δε θα προλάβεις να το σκεφτείς καν. Απλά θα σου συμβαίνει.
Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι να προσπαθήσεις να προστατεύσεις εσένα. Να σε προστατέψεις απ’ τα ανώφελα κι απ’ τα ασύμφορα. Απ’ τα εφήμερα και τα ασταθή. Από εκείνα που θα σου κλέψουν στιγμές και δε θα σου χαρίσουν τίποτα. Και στο τέλος της ημέρα θα πεις: «Τι το ’θελα τώρα αυτό;»
Να δίνεσαι εκεί που πρέπει να δοθείς, εκεί που σου λέει η καρδιά σου. Άμα σου το πει και μόνο τότε. Να κλάψεις όταν θα είναι για σένα λυτρωτικό κι όχι για να πονάς επειδή θεώρησες ξαφνικά πως ερωτεύτηκες. Ο έρωτας δεν είναι κεραυνοβόλος. Ο κεραυνοβόλος ίσως να είναι κι αυτός ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου νου για να ζήσουμε το παραμύθι σε άρλεκιν και σε πανιά.
Εμείς όμως, οι ονειροπόλοι, θα το ζήσουμε το παραμύθι. Σιγά-σιγά. Όταν το νιώσουμε. Κάπου υπάρχει εκεί έξω για μας και θα το βρούμε. Άσε λοιπόν πίσω φιλαράκο τον ψυχαναγκασμό. Ερωτεύσου υπεύθυνα.
Συντάκτης: Παύλος Πήττας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
Καμία, ίσως, εγκυκλοπαίδεια, κανένα λεξικό δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν επακριβώς τον ορισμό του. Να μας εξηγήσουν τις παρενέργειες αυτής της «αρρώστιας». Όλα εμπειρικά λοιπόν.
Πρέπει να τον ζήσεις για να τον καταλάβεις, να τον νιώσεις στο πετσί σου, να σε χτυπήσει με τα βέλη του. Και πάλι, όμως, έχει τόσες όψεις που σίγουρα κάποια στιγμή θα μας μπερδέψει.
Είναι φυσική ανάγκη; Αδιαμφισβήτητα. Τον διεκδικούμε, τον αποζητούμε, τον θέλουμε; Δίχως άλλο. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα είναι αλλού. Δεν είναι ακριβώς πρόβλημα. Είναι προβληματισμός. Εάν ερωτευόμαστε πια από συνήθεια. Αν ετσιθελικά επιμένουμε να είμαστε συνέχεια ερωτευμένοι ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Και τέλος αν αυτό που αισθανόμαστε είναι όντως έρωτας κι όχι κάλυψη ανασφάλειας.
Και πώς θα το καταλάβουμε; Έλα μου ντε. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να επιθυμούμε διακαώς να είμαστε ερωτευμένοι. Να νιώθουμε, να αισθανόμαστε, να ανεβάζουμε διακόπτη και να μπαίνουμε σε ένα ρυθμό «Το ζω και μ’ αρέσει». Ισχύει ότι είναι ωραίο πράγμα να αισθάνεσαι. Έλα, είναι όντως. Δεν είναι ωραίο να είσαι πλημμυρισμένος με συναίσθημα παρά να είσαι κενός; Ό,τι κι αν πούμε ο έρωτας μας βάζει σε εγρήγορση, πώς να το κάνουμε τώρα.
Ακούστε να δείτε τι γίνεται τώρα όμως. Όσο λαμπρός και λυτρωτικός είναι ο έρωτας, είναι άλλο τόσο ψυχοφθόρος. Ε, δε γίνεται να ερωτευόμαστε για την πλάκα και μετά να πέφτουμε στα πατώματα. Κι άντε να μας μαζέψουν μετά. Δε θα χαλάσουμε και την υγεία μας κιόλας. Γιατί δεν το αξίζουν όλοι.
Θα μου πεις δεν τα ελέγχεις αυτά τα πράγματα, δεν τα ορίζεις. Άλογο συναίσθημα ο έρωτας κι άλλα τέτοια. Σε κατευθύνει αυτός κι όχι εσύ. Συμφωνούμε. Με τη μικρή διαφορά ότι τον πραγματικό έρωτα τον νιώθεις. Ξέρεις ποιος είναι, ξέρεις πότε πρέπει να πέσεις με τα μούτρα, να αφοσιωθείς κι ας πονέσεις.
Είναι πολύ απλό να το ξεχωρίσεις, φτάνει να παραδέχεσαι την αλήθεια σου στον εαυτό σου. Μονάχα σ’ αυτόν. Επειδή εσύ την αλήθεια σου την ξέρεις. Γνωρίζεις, ρε παιδί μου, πότε θα «ερωτευτείς» επειδή έχεις ανάγκη κάτι περιστασιακό να σε γεμίσει. Πότε ερωτεύεσαι από ανασφάλεια ή πότε για να ικανοποιήσεις το εγώ σου. Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να αντιληφθείς και το αυθεντικό.
Βέβαια το αυθεντικό μπορεί να έρθει και στην πορεία. Εννοείται να ερωτευτείς, εννοείται να κάνεις παιγνίδι. Απλά να μην το κάνεις σε βάρος άλλων για να ικανοποιήσεις εσένα. Και το σημαντικότερο, να μη βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να αυτοπληγώνεσαι διότι «πρέπει». Δεν πρέπει. Όταν θα χρειαστεί δε θα προλάβεις να το σκεφτείς καν. Απλά θα σου συμβαίνει.
Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι να προσπαθήσεις να προστατεύσεις εσένα. Να σε προστατέψεις απ’ τα ανώφελα κι απ’ τα ασύμφορα. Απ’ τα εφήμερα και τα ασταθή. Από εκείνα που θα σου κλέψουν στιγμές και δε θα σου χαρίσουν τίποτα. Και στο τέλος της ημέρα θα πεις: «Τι το ’θελα τώρα αυτό;»
Να δίνεσαι εκεί που πρέπει να δοθείς, εκεί που σου λέει η καρδιά σου. Άμα σου το πει και μόνο τότε. Να κλάψεις όταν θα είναι για σένα λυτρωτικό κι όχι για να πονάς επειδή θεώρησες ξαφνικά πως ερωτεύτηκες. Ο έρωτας δεν είναι κεραυνοβόλος. Ο κεραυνοβόλος ίσως να είναι κι αυτός ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου νου για να ζήσουμε το παραμύθι σε άρλεκιν και σε πανιά.
Εμείς όμως, οι ονειροπόλοι, θα το ζήσουμε το παραμύθι. Σιγά-σιγά. Όταν το νιώσουμε. Κάπου υπάρχει εκεί έξω για μας και θα το βρούμε. Άσε λοιπόν πίσω φιλαράκο τον ψυχαναγκασμό. Ερωτεύσου υπεύθυνα.
Συντάκτης: Παύλος Πήττας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
