Στη ζωή αλλιώς τα υπολογίζεις και ξαφνικά γίνεται κάτι και σου ανατρέπει τα πάντα. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, το έχουμε δει πολλές φορές γραμμένο.
Για τα τυχαία γεγονότα όμως, τι λέτε;
Ήταν καλοκαίρι , σ’ ένα πολυσύχναστο μπαρ. Το βλέμμα μου τον εντόπισε κι αμέσως ένιωσα την επιθυμία να τον γνωρίσω. Δε δίστασα στιγμή και την επόμενη μέρα ρώτησα έναν κοινό μας φίλο τ’ όνομα του. «Πάρης», μου απάντησε και μου έστειλε το προφίλ του στο facebook. Δεν υπήρχε αληθινό όνομα . Μόνο ένα ψευδώνυμο και φωτογραφίες της αγαπημένης του ομάδας.
Ήθελα τόσο πολύ να τον γνωρίσω έχοντας ως μέσω τον κοινό μας φίλο.
Του μίλησε για εμένα κι εκείνος δεν έχασε ευκαιρία. Την επομένη μέρα μου είχε στείλει ήδη μήνυμα. Μιλούσαμε καθημερινά κι είχα αρχίσει να αισθάνομαι όμορφα μαζί του. Περνούσαν οι μέρες και μου πρότεινε να γνωριστούμε από κοντά.
Έτσι κι έγινε. Τον περίμενα. Το πολυπόθητο ραντεβού είχε σχεδιαστεί για τις 10. Ένα μαύρο αμάξι σταμάτησε μπροστά μου. Μπήκα μέσα και μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε. Δεν ήταν αυτός που περίμενα. Δεν ήταν το αγόρι που νόμιζα πως είχα ραντεβού και που είχα αρχίσει να αισθάνομαι πράγματα γι’ αυτό.
Αμέσως κατάλαβα ότι ο φίλος μου μπερδεύτηκε και δεν είχε καταλάβει ακριβώς για ποιον του έλεγα εκείνο το βράδυ στο μπαρ. «Τυχαία συνάντηση», το ονόμασα. Το βλέμμα του με ηλέκτριζε και μ’ έκανε ν’ ανατριχιάζω.
Ερωτεύτηκα απ’ την πρώτη στιγμή.
Όταν τον κοίταξα στα μάτια ένιωσα κάτι μαγικό. Σαν να είχαμε φτιαχτεί για εκείνη τη στιγμή. Τα χαμόγελα μας έπεφταν σαν βροχή, ενώ το βλέμμα του είχε καρφωθεί στο κόκκινο φόρεμά μου. Μιλούσαμε ώρες, ώσπου το χέρι του τυλίχτηκε γύρω απ’ το λαιμό μου και με τράβηξε κοντά του. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσει. Τα χείλη μας ενώθηκαν απαλά σαν να ήμουν από πορσελάνη, τόσο που φοβόταν μη με σπάσει.
Ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί. Ήμουν μ’ έναν άγνωστο που, όμως, γνώριζα τόσο καλά.
Ο καιρός περνούσε αλλά η απόσταση ήταν αυτή που μας χώριζε. Δούλευε στην Αθήνα και τον έβλεπα μόνο στις διακοπές, όμως δεν είχα βαρεθεί ούτε στιγμή. Εκείνος μάλλον κουράστηκε απ’ όλο αυτό και με άφησε, λέγοντας πως βρήκε κάποια άλλη εκεί. Πληγώθηκα πολύ. Έκλαιγα κάθε μέρα. Τον αγαπούσα και τον σκεφτόμουν. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι δε θα τον ξανά έχω.
Περνούσαν τα χρόνια. Πέθανε ο μπαμπάς του και δεν είχε επαφές με κανέναν. Δεν τολμούσα να του μιλήσω, ούτε να του τηλεφωνήσω. Ήταν πιο ευάλωτος από ποτέ.
Μετά από καιρό αποφάσισα να προχωρήσω τη ζωή μου. Παρόλο που ήμουν μ’ άλλο αγόρι δεν μπορούσα να τον ξεχάσω. Τα χρόνια περνούσαν κι έφυγα φοιτήτρια σ’ άλλη πόλη, ενώ αυτός πήρε μετάθεση κοντά στην πόλη καταγωγής μου. Δεν είχαμε επαφές, ούτε μάθαινα νέα του. Μετά από 5 χρόνια, έχοντας χωρίσει με τον πρώην μου, αποφάσισα να του στείλω για να δω πώς είναι η ζωή του. Δεν τον είχα ξεχάσει στιγμή.
Αρχίσαμε να μιλάμε κι όταν κατέβηκα στην Κρήτη βρεθήκαμε. Δεν πίστευα πως, μετά από τόσα χρόνια, τον ακουμπούσα ξανά κι ένιωθα το ίδιο τρέμουλο, όπως τότε. Μιλούσαμε για μήνες και μετά από καιρό, η μαμά μου έτυχε να βρίσκεται στην ίδια παρέα με τη μαμά του. Άρχισα να μαθαίνω πολλά πράγματα και κοινά γεγονότα που τυγχάνει να έχουν οι οικογένειες μας.
Πώς να το ονομάσω; Συμπτώσεις; Τυχαία γεγονότα ή παιχνίδι της μοίρας; Πρέπει να χαρώ ή να τρομάξω μ’ όλα αυτά τα γεγονότα.
Περνούσε ο καιρός κι ένιωσα την ανάγκη να του εξομολογηθώ πως έχω μιλήσει στη μαμά μου γι' αυτόν. Αμέσως θύμωσε και μου είπε πως ξενέρωσε μαζί μου. Δεν ήθελε πια επαφές. Η στεναχώρια μου ήταν τεράστια. Πριν προλάβω να χαρώ, τελείωσε ξανά.
Πάντα αυτό συμβαίνει. Πριν τον χορτάσω φεύγει. Μα γιατί; Μπουχτίζει απ’ την περίσσια αγάπη μου;
Δεν έμαθε ποτέ πως τον αγάπησα και τον ερωτεύτηκα από ένα λάθος.
Δε θα το μάθει ποτέ.
Δεν παύω να τον αγαπάω και να τον σκέφτομαι όσος καιρός κι αν περάσει. Θα ξανά συναντηθούμε, μωρό μου. Το νιώθω.
