Γράφω για σένα. Και για μένα… και για εσάς… και για όλους, γιατί όλοι υπήρξαμε παιδιά που ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο με μία αγνή ευαίσθητη ψυχή.
Μάθαμε με τον καιρό να μιλάμε, να περπατάμε, να τρέχουμε. Παίξαμε στις γειτονιές μας, μάθαμε ποδήλατο και πέσαμε ξανά και ξανά. Τόσες μελανιές και πληγές είχαμε στα πόδια μας και όμως, ποτέ δεν το βάζαμε κάτω.
Τα χρόνια εκείνα δεν πληγώθηκαν μόνο τα γόνατα μας.
Μια μέρα απλώθηκε το βαθύ σκοτάδι και επισκίασε μέρες ηλιόλουστες και ανέμελες. Ο ουρανός χλώμιασε και ήρθε η μπόρα.
Δε γνωρίζαμε ακόμη πώς να κρατάμε μία ομπρέλα. Δεν ξέραμε καν πως ο ουρανός έχει πολλές διαθέσεις, ήταν σαν να μας πρόδωσε. Μείναμε να τουρτουρίζουμε μες την βροχή και μες τα αλλεπάλληλα χαστούκια του αέρα.
Απροστάτευτες ψυχές στο έλεος του κόσμου και κανείς δεν ήρθε να μας σώσει.
Κρυώσαμε τόσο εκείνη την μέρα. Είναι μια πνευμονία που κρατάει χρόνια και μένουμε να περιφερόμαστε μες την ζωή μας εν μέρει άρρωστοι.
Τότε, εκείνο το παιδί που ήμασταν πληγώθηκε αληθινά, μαθαίνοντας πως ο κόσμος δεν είναι πάντοτε ρόδινος σαν τα μαγουλά του. Έτσι άρχισε να φωλιάζει μέσα μας ένα πληγωμένο παιδί και έκτοτε το κουβαλάμε πάντα μαζί μας.
Δεν είναι αισθητή κάθε στιγμή η παρουσία του αλλά δεν μπορείς να το αγνοήσεις με τίποτα όταν κάτι θα ξύσει τις πληγές του.
Ποιοι ήταν υπεύθυνοι για αυτές; Οι γονείς, οι φίλοι, η πρώτη αγάπη, ο κόσμος όλος, κάποιοι από αυτούς ή και όλοι. Μα μην ξεχνάμε πως το παιδί είναι παιδί και ένα παιδί δεν μπορεί να κρίνει ορθά.
Δε γνωρίζει όλους τους όρους, δεν έχει τα λεξικά, δε μεταφράζει σωστά.
Έτσι εκείνες τις σκιές θέλοντας και μη τις μετέφρασε σε απόρριψη, περιφρόνηση, προδοσία, εγκατάλειψη, ενοχή και ό,τι άλλο. Αυτό το παιδί μεταμορφώθηκε σε μία φωνή που πνίχτηκε ή σε μία φωνή που ουρλιάζει δυνατά επειδή αδυνατεί να μιλήσει ήρεμα για τον πόνο της. Τοκ τοκ λοιπόν!
Εάν μπορείς να με ακούσεις μέσα από αυτό το κείμενο, είμαι το πληγωμένο παιδί που έχεις μέσα σου. Στέκομαι στο στήθος σου σαν βάρος, σαν ένα κενό, σαν ανάμνηση στα βράδια σου, σαν πικρία, σαν ευαίσθητη μελανιασμένη περιοχή μέσα σου.
Και όποιος την ακουμπάει αυτή την περιοχή, πονάω και πονάς.
Οι περισσότεροι πόνοι σου να ξέρεις δεν είναι καινούργιοι. Είναι χτυπήματα πάνω στις πληγές αυτού του πληγωμένου παιδιού που κουβαλάς. Σε κάθε σου σχέση θα δυσκολεύεσαι γιατί θα καθρεφτίζεις πάνω στο άλλο άτομο τους φόβους, τις ανασφάλειες του, την οργή του.
Πάντα θα εμφανίζεται αργά ή γρήγορα.
Και τι να το κάνεις αυτό το παιδί που κλαίει απαρηγόρητο μέσα σου ; Πώς να σε προφυλάξεις από εκείνο και να συνεχίσεις την ζωή σου; Προσπάθησες να το αγνοήσεις αλλά δεν έπιασε. Πάντοτε ερχόταν στην επιφάνεια. Τώρα που μεγάλωσες και μπορείς να είσαι εσύ ο γονιός του πρέπει να το φροντίσεις ο ίδιος. Μπορείς να το νανουρίσεις στην αγκαλιά σου.
Να του εξηγήσεις πως ναι, υπέφερε και ίσως υπέφερε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Πως θα πρέπει να μάθει να συγχωρεί, να μην είναι τόσο σκληρό με τους άλλους και με τον εαυτό του, πως δεν έφταιξε σε τίποτα και πως η βροχή που το αρρώστησε είναι κάτι που υπάρχει στην φύση και απλά τότε δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει.
Όμως τώρα δεν είσαι παιδί και πρέπει να δώσεις σε αυτό μέσα σου να καταλάβει όσα έμαθες μέχρι σήμερα, αλλάζοντάς του τις λανθασμένες πεποιθήσεις, σώζοντάς το.
Διότι χωρίς την βοήθειά σου κανένας άλλος δεν θα μπορέσει να το κάνει όσο και αν τον ψάξεις γύρω σου.
αναπνοές
Μάθαμε με τον καιρό να μιλάμε, να περπατάμε, να τρέχουμε. Παίξαμε στις γειτονιές μας, μάθαμε ποδήλατο και πέσαμε ξανά και ξανά. Τόσες μελανιές και πληγές είχαμε στα πόδια μας και όμως, ποτέ δεν το βάζαμε κάτω.
Τα χρόνια εκείνα δεν πληγώθηκαν μόνο τα γόνατα μας.
Μια μέρα απλώθηκε το βαθύ σκοτάδι και επισκίασε μέρες ηλιόλουστες και ανέμελες. Ο ουρανός χλώμιασε και ήρθε η μπόρα.
Δε γνωρίζαμε ακόμη πώς να κρατάμε μία ομπρέλα. Δεν ξέραμε καν πως ο ουρανός έχει πολλές διαθέσεις, ήταν σαν να μας πρόδωσε. Μείναμε να τουρτουρίζουμε μες την βροχή και μες τα αλλεπάλληλα χαστούκια του αέρα.
Απροστάτευτες ψυχές στο έλεος του κόσμου και κανείς δεν ήρθε να μας σώσει.
Κρυώσαμε τόσο εκείνη την μέρα. Είναι μια πνευμονία που κρατάει χρόνια και μένουμε να περιφερόμαστε μες την ζωή μας εν μέρει άρρωστοι.
Τότε, εκείνο το παιδί που ήμασταν πληγώθηκε αληθινά, μαθαίνοντας πως ο κόσμος δεν είναι πάντοτε ρόδινος σαν τα μαγουλά του. Έτσι άρχισε να φωλιάζει μέσα μας ένα πληγωμένο παιδί και έκτοτε το κουβαλάμε πάντα μαζί μας.
Δεν είναι αισθητή κάθε στιγμή η παρουσία του αλλά δεν μπορείς να το αγνοήσεις με τίποτα όταν κάτι θα ξύσει τις πληγές του.
Ποιοι ήταν υπεύθυνοι για αυτές; Οι γονείς, οι φίλοι, η πρώτη αγάπη, ο κόσμος όλος, κάποιοι από αυτούς ή και όλοι. Μα μην ξεχνάμε πως το παιδί είναι παιδί και ένα παιδί δεν μπορεί να κρίνει ορθά.
Δε γνωρίζει όλους τους όρους, δεν έχει τα λεξικά, δε μεταφράζει σωστά.
Έτσι εκείνες τις σκιές θέλοντας και μη τις μετέφρασε σε απόρριψη, περιφρόνηση, προδοσία, εγκατάλειψη, ενοχή και ό,τι άλλο. Αυτό το παιδί μεταμορφώθηκε σε μία φωνή που πνίχτηκε ή σε μία φωνή που ουρλιάζει δυνατά επειδή αδυνατεί να μιλήσει ήρεμα για τον πόνο της. Τοκ τοκ λοιπόν!
Εάν μπορείς να με ακούσεις μέσα από αυτό το κείμενο, είμαι το πληγωμένο παιδί που έχεις μέσα σου. Στέκομαι στο στήθος σου σαν βάρος, σαν ένα κενό, σαν ανάμνηση στα βράδια σου, σαν πικρία, σαν ευαίσθητη μελανιασμένη περιοχή μέσα σου.
Και όποιος την ακουμπάει αυτή την περιοχή, πονάω και πονάς.
Οι περισσότεροι πόνοι σου να ξέρεις δεν είναι καινούργιοι. Είναι χτυπήματα πάνω στις πληγές αυτού του πληγωμένου παιδιού που κουβαλάς. Σε κάθε σου σχέση θα δυσκολεύεσαι γιατί θα καθρεφτίζεις πάνω στο άλλο άτομο τους φόβους, τις ανασφάλειες του, την οργή του.
Πάντα θα εμφανίζεται αργά ή γρήγορα.
Και τι να το κάνεις αυτό το παιδί που κλαίει απαρηγόρητο μέσα σου ; Πώς να σε προφυλάξεις από εκείνο και να συνεχίσεις την ζωή σου; Προσπάθησες να το αγνοήσεις αλλά δεν έπιασε. Πάντοτε ερχόταν στην επιφάνεια. Τώρα που μεγάλωσες και μπορείς να είσαι εσύ ο γονιός του πρέπει να το φροντίσεις ο ίδιος. Μπορείς να το νανουρίσεις στην αγκαλιά σου.
Να του εξηγήσεις πως ναι, υπέφερε και ίσως υπέφερε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Πως θα πρέπει να μάθει να συγχωρεί, να μην είναι τόσο σκληρό με τους άλλους και με τον εαυτό του, πως δεν έφταιξε σε τίποτα και πως η βροχή που το αρρώστησε είναι κάτι που υπάρχει στην φύση και απλά τότε δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει.
Όμως τώρα δεν είσαι παιδί και πρέπει να δώσεις σε αυτό μέσα σου να καταλάβει όσα έμαθες μέχρι σήμερα, αλλάζοντάς του τις λανθασμένες πεποιθήσεις, σώζοντάς το.
Διότι χωρίς την βοήθειά σου κανένας άλλος δεν θα μπορέσει να το κάνει όσο και αν τον ψάξεις γύρω σου.
αναπνοές
