Στο στόχαστρο των προβληματισμών μου τέθηκε η έννοια της υπομονής. Λέξη που πόσες φορές δεν την έχουμε πει σε άλλους και άλλες τόσες φορές την ακούσαμε και οι ίδιοι.
Είναι από εκείνες τις αμήχανες στιγμές που δεν ξέρεις πώς να σταθείς στον πόνο, το πρόβλημα, τη δυσκολία του συνανθρώπου σου και συστήνεις υπομονή.
Δηλαδή τι;
Τι σημαίνει αυτή η τόσο χιλιοειπωμένη λέξη; Αναμονή; Ανοχή; Συμβιβασμό; Αδράνεια, πνευματική αγκύλωση, μοιρολατρία; Υπομονή σημαίνει περιμένω, ελπίζω απλώς να περάσει κάτι; Αν αυτό είναι το νόημα της τότε γιατί συστήνεται παρηγορητικά από τους ανθρώπους, γιατί θεωρείται αρετή, αφού στην ουσία ακινητοποιεί, παθητικοποιεί τον άνθρωπο συνθλίβοντας την εσωτερική του ελευθερία; Σπουδαία λέξη για να έχει ένα τόσο ρηχό περιεχόμενο.
Η έννοι;a της είναι νομίζω τελείως διαφορετική, το πνευματικό της βάρος σπουδαίο.
Η υπομονή έχει μέσα της ενέργεια, προσπάθεια• όχι όμως μια εναγώνια προσπάθεια, αστόχαστη και άσκοπη• δεν έχει άγχος, δεν έχει θλίψη, είναι ένας αγώνας της χαράς.
Χαρά με υπομονή; Πώς γίνεται αυτό;
Οξύμωρο ακούγεται. Θα προσπαθήσω να άρω το παράδοξο του λόγου.
Το πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία – άλλωστε κατά τους ώμους και το βάρος – αποτελεί ευκαιρία δράσης, σκέψης, εσωτερικής καλλιέργειας, ενεργοποίησης δυνάμεων. Αποτελεί μια πρόκληση που καλείται κάποιος να διαχειριστεί, έχοντας στην φαρέτρα του όπλα των οποίων πολλές φορές αγνοεί και την ύπαρξη. Σημαίνει αφορμή για εξέλιξη.
Ακόμη και αν το πρόβλημα δεν επιλυθεί εξωτερικά, τα οφέλη της προσπάθειας δεν αποτιμώνται. Μόνο λοιπόν χαρά πρέπει να συνοδεύει την υπομονή καθώς η πρόκληση του να ξεπεράσει κανείς τα προσωπικά του όρια, να μάθει, να αποκομίσει εμπειρίες είναι ανεκτίμητη. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα αυτά αποτελούν θεωρίες δυσεφάρμοστες και μη ρεαλιστικές.
Κατανοώ τις ενστάσεις• μια τέτοια οπτική απέναντι στα προβλήματα είναι δύσκολη, όχι όμως και ακατόρθωτη. Όλα είναι θέμα σκέψης. Αν γυρίσουμε τον διακόπτη του νου μας σ’ αυτή την συχνότητα ίσως τελικά επιτευχθεί αυτό που φαντάζει ακατόρθωτο. Και για να το προεκτείνω λίγο υπομονή σημαίνει και εμπιστοσύνη, αγάπη, ευγνωμοσύνη. Η ζωή μας δεν είναι ένα σύνολο τυχαίων συμβάντων.
Όλα εντάσσονται σε ένα άνωθεν σχέδιο για την πνευματική και ψυχική μας εξέλιξη. Θέλεις να το ονομάσεις Θεό, σύμπαν, ανώτερη δύναμη; Δεν θα σου βάλω περιορισμούς. Η δυσκολία, ο πόνος σηματοδοτεί την απαρχή ενός ιερού μαθήματος. Όταν λοιπόν παίρνει να σκοτεινιάζει στην ψυχή σου, όταν τα γόνατα λυγίζουν και τα μάτια φωνάζουν τα συναισθήματα της ψυχής, απλώς σιώπησε.
Παραδίδεται το μάθημά σου. Άκου! Είναι η ευκαιρία σου. Άρπαξε την! Νιώσε ευγνωμοσύνη για την τιμή της επισκέψεως και υπόμεινε ενεργητικά. Αυτή η υπομονή συνιστά αρετή και αυτήν πρέπει να ευχόμαστε με αγάπη στον πάσχοντα.
αναπνοές
Είναι από εκείνες τις αμήχανες στιγμές που δεν ξέρεις πώς να σταθείς στον πόνο, το πρόβλημα, τη δυσκολία του συνανθρώπου σου και συστήνεις υπομονή.
Δηλαδή τι;
Τι σημαίνει αυτή η τόσο χιλιοειπωμένη λέξη; Αναμονή; Ανοχή; Συμβιβασμό; Αδράνεια, πνευματική αγκύλωση, μοιρολατρία; Υπομονή σημαίνει περιμένω, ελπίζω απλώς να περάσει κάτι; Αν αυτό είναι το νόημα της τότε γιατί συστήνεται παρηγορητικά από τους ανθρώπους, γιατί θεωρείται αρετή, αφού στην ουσία ακινητοποιεί, παθητικοποιεί τον άνθρωπο συνθλίβοντας την εσωτερική του ελευθερία; Σπουδαία λέξη για να έχει ένα τόσο ρηχό περιεχόμενο.
Η έννοι;a της είναι νομίζω τελείως διαφορετική, το πνευματικό της βάρος σπουδαίο.
Η υπομονή έχει μέσα της ενέργεια, προσπάθεια• όχι όμως μια εναγώνια προσπάθεια, αστόχαστη και άσκοπη• δεν έχει άγχος, δεν έχει θλίψη, είναι ένας αγώνας της χαράς.
Χαρά με υπομονή; Πώς γίνεται αυτό;
Οξύμωρο ακούγεται. Θα προσπαθήσω να άρω το παράδοξο του λόγου.
Το πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία – άλλωστε κατά τους ώμους και το βάρος – αποτελεί ευκαιρία δράσης, σκέψης, εσωτερικής καλλιέργειας, ενεργοποίησης δυνάμεων. Αποτελεί μια πρόκληση που καλείται κάποιος να διαχειριστεί, έχοντας στην φαρέτρα του όπλα των οποίων πολλές φορές αγνοεί και την ύπαρξη. Σημαίνει αφορμή για εξέλιξη.
Ακόμη και αν το πρόβλημα δεν επιλυθεί εξωτερικά, τα οφέλη της προσπάθειας δεν αποτιμώνται. Μόνο λοιπόν χαρά πρέπει να συνοδεύει την υπομονή καθώς η πρόκληση του να ξεπεράσει κανείς τα προσωπικά του όρια, να μάθει, να αποκομίσει εμπειρίες είναι ανεκτίμητη. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα αυτά αποτελούν θεωρίες δυσεφάρμοστες και μη ρεαλιστικές.
Κατανοώ τις ενστάσεις• μια τέτοια οπτική απέναντι στα προβλήματα είναι δύσκολη, όχι όμως και ακατόρθωτη. Όλα είναι θέμα σκέψης. Αν γυρίσουμε τον διακόπτη του νου μας σ’ αυτή την συχνότητα ίσως τελικά επιτευχθεί αυτό που φαντάζει ακατόρθωτο. Και για να το προεκτείνω λίγο υπομονή σημαίνει και εμπιστοσύνη, αγάπη, ευγνωμοσύνη. Η ζωή μας δεν είναι ένα σύνολο τυχαίων συμβάντων.
Όλα εντάσσονται σε ένα άνωθεν σχέδιο για την πνευματική και ψυχική μας εξέλιξη. Θέλεις να το ονομάσεις Θεό, σύμπαν, ανώτερη δύναμη; Δεν θα σου βάλω περιορισμούς. Η δυσκολία, ο πόνος σηματοδοτεί την απαρχή ενός ιερού μαθήματος. Όταν λοιπόν παίρνει να σκοτεινιάζει στην ψυχή σου, όταν τα γόνατα λυγίζουν και τα μάτια φωνάζουν τα συναισθήματα της ψυχής, απλώς σιώπησε.
Παραδίδεται το μάθημά σου. Άκου! Είναι η ευκαιρία σου. Άρπαξε την! Νιώσε ευγνωμοσύνη για την τιμή της επισκέψεως και υπόμεινε ενεργητικά. Αυτή η υπομονή συνιστά αρετή και αυτήν πρέπει να ευχόμαστε με αγάπη στον πάσχοντα.
αναπνοές
