Ανάθεμα την ευαισθησία μερικών ανθρώπων, ανάθεμα σε αυτούς που την εκμεταλλεύονται για να κρύψουν τυχόν δικές τους αδυναμίες.
Ανάθεμα στις καθημερινές παγίδες που μας αναγκάζουν να μη μιλάμε ούτε στον εαυτό μας.
Ανάθεμα στην αναισθησία μερικών που μπορούν να πληγώνουν αβέρτα.
Ανάθεμα σε σένα που το παίζεις πονόψυχος για να δεις πόσο πληγωμένος είναι ο άλλος και να τον χτυπήσεις πισώπλατα όταν δεν το περιμένει.
Σε τι κόσμο ζούμε; Πώς γίναμε έτσι οι άνθρωποι, απάνθρωποι;
Γιατί κάποιες καρδιές δε μένουν εκεί στην αθώα παιδική ηλικία, τότε που η ζήλια και η κακία κρατά το πολύ πέντε-δέκα λεπτά;
Όταν ο άλλος σου δίνει το κλειδί της καρδιάς του, είναι σαν να σου εμπιστεύεται τα κλειδιά του σπιτιού του. Πώς μπορείς εσύ να του γκρεμίσεις αυτή την εμπιστοσύνη που σου έχει;
Γέμισε ο κόσμος με δήθεν καλοπροαίρετους που γεμίζουν τις γωνιές, περιμένοντας υπομονετικά το οποίο λάθος σου.
Υποκριτές που σε προσεγγίζουν με μόνο σκοπό να πάρουν.
Κι εσύ τους δίνεις απλόχερα γιατί έτσι έμαθες, να δίνεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου ολόκληρο αν χρειαστεί. Και αργότερα παρακολουθείς μόνος και έρημος το σόου της σταύρωσης που σου ετοίμασαν οι δήθεν φίλοι σου.
Ξέρω δεν μπορείς να αλλάξεις και ούτε θα μπω στο κόπο να στο ζητήσω γιατί έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ.
Ξέρω επίσης οτι αν κοιτάξεις προσεχτικά γύρω σου θα βρεις έναν, δυο το πολύ, σαν εσένα.
Κράτα τους αγάπη μου, αξίζεις και σου αξίζουν.
Ξέρεις άνθρωπινος γεννιέσαι, δε γίνεσαι…
αναπνοές
Ανάθεμα στις καθημερινές παγίδες που μας αναγκάζουν να μη μιλάμε ούτε στον εαυτό μας.
Ανάθεμα στην αναισθησία μερικών που μπορούν να πληγώνουν αβέρτα.
Ανάθεμα σε σένα που το παίζεις πονόψυχος για να δεις πόσο πληγωμένος είναι ο άλλος και να τον χτυπήσεις πισώπλατα όταν δεν το περιμένει.
Σε τι κόσμο ζούμε; Πώς γίναμε έτσι οι άνθρωποι, απάνθρωποι;
Γιατί κάποιες καρδιές δε μένουν εκεί στην αθώα παιδική ηλικία, τότε που η ζήλια και η κακία κρατά το πολύ πέντε-δέκα λεπτά;
Όταν ο άλλος σου δίνει το κλειδί της καρδιάς του, είναι σαν να σου εμπιστεύεται τα κλειδιά του σπιτιού του. Πώς μπορείς εσύ να του γκρεμίσεις αυτή την εμπιστοσύνη που σου έχει;
Γέμισε ο κόσμος με δήθεν καλοπροαίρετους που γεμίζουν τις γωνιές, περιμένοντας υπομονετικά το οποίο λάθος σου.
Υποκριτές που σε προσεγγίζουν με μόνο σκοπό να πάρουν.
Κι εσύ τους δίνεις απλόχερα γιατί έτσι έμαθες, να δίνεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου ολόκληρο αν χρειαστεί. Και αργότερα παρακολουθείς μόνος και έρημος το σόου της σταύρωσης που σου ετοίμασαν οι δήθεν φίλοι σου.
Ξέρω δεν μπορείς να αλλάξεις και ούτε θα μπω στο κόπο να στο ζητήσω γιατί έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ.
Ξέρω επίσης οτι αν κοιτάξεις προσεχτικά γύρω σου θα βρεις έναν, δυο το πολύ, σαν εσένα.
Κράτα τους αγάπη μου, αξίζεις και σου αξίζουν.
Ξέρεις άνθρωπινος γεννιέσαι, δε γίνεσαι…
αναπνοές
