Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Σε ένα τώρα, όλη μας η ζωή.
Σε ένα σήμερα, όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε για χρόνια.
Ναι, δεν σου ζητάω το αύριο, ούτε μετράω το χθες.
Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή, θέλω εσένα.
Δεν θέλω λόγια ανείπωτα και αφημένα στο «σε λίγο».
Θέλω να σου πω πως «σ’αγαπάω» σήμερα. Τώρα.
Δεν θέλω να φτιάχνω στο μυαλό μου το αύριο.
Δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες, δεν πιστεύω στο «μετά».
Το αύριο είναι ένα συμβόλαιο που δεν υπόγραψε κανείς με την μοίρα.
Ούτε στο τέλειο και το αλάνθαστο.
Δεν με νοιάζει να τα κάνουμε σωστά όλα.
Δεν με νοιάζει να πιάσουμε την ιστορία μας από την αρχή και να το κάνουμε παραμύθι.
Δεν πειράζει αν κάνουμε χίλια λάθη.
Δεν πειράζει αν γκρεμοτσακιζόμαστε χίλιες φορές, αρκεί να σηκωνόμαστε μαζί, χίλιες μία.
Άκουσέ με.
Η φωτιά που καίει, δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια φλόγα.
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καούμε μέσα της με τον ίδιο τρόπο.
Στο παρακάτω δεν θα είμαστε ίδιοι.
Ακόμα και στην επόμενη ανάσα δεν θα είμαστε ίδιοι.
Δεν θέλω να περιμένω την τέλεια στιγμή για την αγκαλιά σου.
Σε θέλω τώρα, εδώ, όπως μπορείς.
Όπως μπορώ.
Σε έναν έρωτα που θα καίγεται και θα γεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Σε έναν έρωτα που δεν θα είναι θεωρία, μόνο πράξη.
Στο τώρα, στην στιγμή αυτή.
Στην στιγμή που η πραγματικότητα υποκλίνεται στο συναίσθημα και τα όνειρα βαφτίζονται ζωή.
Δεν σε θέλω τέλειο και ιδανικό.
Ούτε εγώ είμαι και δεν πρόκειται να γίνω.
Θέλω το παράλογο και την ένταση.
Το παράλογο που σε εμένα μοιάζει λογικό.
Θέλω το τώρα κι ας σημαίνει πως θα ξεστομίσουμε λέξεις βαριές και θα φωνάξουμε και θα τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο.
Στο τέλος όμως θα έχουμε το μαζί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από το «μαζί στο ώρα».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτό που κραυγάζει μέσα μου και ψάχνει να γίνει λέξεις.
Δεν την θέλω την αναμονή.
Μάθαμε να αφήνουμε την ζωή στην αναμονή και τα θέλω στο «σε λίγο» μόνο που τον δρόμο για να τα ξαναβρούμε δεν τον βρίσκαμε ποτέ.
Ο χρόνος είναι βαμπίρ και εγώ δεν θα του χαριστώ.
Δεν θέλω να σε κοιτάξω ποτέ με συγκατάβαση και συμπάθεια.
Δεν θέλω ποτέ να σε δω στο δρόμο και να σου χαμογελάσω συμπαθητικά.
Ή όλα, ή τίποτα.
Ή φωτιά, ή πάγος.
Ή σημάδια ανεξίτηλα από τα χέρια σου ή ανέγγιχτη.
Αγάπα με τώρα, όπως μπορείς.
Σ’αγαπάω τώρα, όπως μπορώ.
Απόλυτα, ασυμβίβαστα, ολοκληρωτικά.
Δικιά σου. Δικός μου. Τώρα.
πηγη
Σε ένα τώρα, όλη μας η ζωή.
Σε ένα σήμερα, όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε για χρόνια.
Ναι, δεν σου ζητάω το αύριο, ούτε μετράω το χθες.
Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή, θέλω εσένα.
Δεν θέλω λόγια ανείπωτα και αφημένα στο «σε λίγο».
Θέλω να σου πω πως «σ’αγαπάω» σήμερα. Τώρα.
Δεν θέλω να φτιάχνω στο μυαλό μου το αύριο.
Δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες, δεν πιστεύω στο «μετά».
Το αύριο είναι ένα συμβόλαιο που δεν υπόγραψε κανείς με την μοίρα.
Ούτε στο τέλειο και το αλάνθαστο.
Δεν με νοιάζει να τα κάνουμε σωστά όλα.
Δεν με νοιάζει να πιάσουμε την ιστορία μας από την αρχή και να το κάνουμε παραμύθι.
Δεν πειράζει αν κάνουμε χίλια λάθη.
Δεν πειράζει αν γκρεμοτσακιζόμαστε χίλιες φορές, αρκεί να σηκωνόμαστε μαζί, χίλιες μία.
Άκουσέ με.
Η φωτιά που καίει, δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια φλόγα.
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καούμε μέσα της με τον ίδιο τρόπο.
Στο παρακάτω δεν θα είμαστε ίδιοι.
Ακόμα και στην επόμενη ανάσα δεν θα είμαστε ίδιοι.
Δεν θέλω να περιμένω την τέλεια στιγμή για την αγκαλιά σου.
Σε θέλω τώρα, εδώ, όπως μπορείς.
Όπως μπορώ.
Σε έναν έρωτα που θα καίγεται και θα γεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Σε έναν έρωτα που δεν θα είναι θεωρία, μόνο πράξη.
Στο τώρα, στην στιγμή αυτή.
Στην στιγμή που η πραγματικότητα υποκλίνεται στο συναίσθημα και τα όνειρα βαφτίζονται ζωή.
Δεν σε θέλω τέλειο και ιδανικό.
Ούτε εγώ είμαι και δεν πρόκειται να γίνω.
Θέλω το παράλογο και την ένταση.
Το παράλογο που σε εμένα μοιάζει λογικό.
Θέλω το τώρα κι ας σημαίνει πως θα ξεστομίσουμε λέξεις βαριές και θα φωνάξουμε και θα τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο.
Στο τέλος όμως θα έχουμε το μαζί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από το «μαζί στο ώρα».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτό που κραυγάζει μέσα μου και ψάχνει να γίνει λέξεις.
Δεν την θέλω την αναμονή.
Μάθαμε να αφήνουμε την ζωή στην αναμονή και τα θέλω στο «σε λίγο» μόνο που τον δρόμο για να τα ξαναβρούμε δεν τον βρίσκαμε ποτέ.
Ο χρόνος είναι βαμπίρ και εγώ δεν θα του χαριστώ.
Δεν θέλω να σε κοιτάξω ποτέ με συγκατάβαση και συμπάθεια.
Δεν θέλω ποτέ να σε δω στο δρόμο και να σου χαμογελάσω συμπαθητικά.
Ή όλα, ή τίποτα.
Ή φωτιά, ή πάγος.
Ή σημάδια ανεξίτηλα από τα χέρια σου ή ανέγγιχτη.
Αγάπα με τώρα, όπως μπορείς.
Σ’αγαπάω τώρα, όπως μπορώ.
Απόλυτα, ασυμβίβαστα, ολοκληρωτικά.
Δικιά σου. Δικός μου. Τώρα.
πηγη
