Γράφει η Κωνσταντίνα Ποζουκίδου
Ήτανε σαββατόβραδο θυμάμαι που έφυγα! Ήταν σαββατόβραδο θυμάμαι που με άφησες να φύγω! Ακόμη και τώρα, μήνες αργότερα, δεν ξέρω να σου πω ακριβώς γιατί έφυγα εκείνη την μέρα. Δεν ξέρω αν είναι ανεξήγητο, πάντως δυσκολονόητο ακόμη και για μένα παραμένει.
Περνούσαμε καλά! Μεγάλη αγάπη, έλεγαν όσοι μας γνώριζαν για λίγο. Αυτές οι περαστικές παρέες, τα ζευγάρια που εμφανίζονται τυχαία και τρέφεις ελπίδες από την αρχή ότι είναι αυτή η παρέα που σου έλειπε. Μετά από λίγο όμως, μετά από τις πρώτες διασκεδαστικές εξόδους και εξορμήσεις, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι πολλά παραπάνω θα ήθελες αλλά δεν ξέρεις που να τα ζητήσεις. Για αυτούς ήμασταν το ιδανικό ζευγάρι! Για τόσο όσο μας ήξεραν, όλα φάνταζαν ρόδινα!
Και δεν λέω, καμία σχέση δεν είναι συνεχώς στην καλύτερη της φάση. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, ιδιοτροπίες, εγωισμοί που κάνουν την εμφάνιση τους και για όσο μείνουν στο προσκήνιο μόνο προβλήματα δημιουργούν. Το ζήτημα σε κάθε ανθρώπινη σχέση, ερωτική όσο και φιλική, είναι να αντέξει παρά τις δυσκολίες, να μην αφήσει ο ένας τον άλλο να την εγκαταλείψει. Τότε και μόνο, ονομάζεται μεγάλη αγάπη, καλύτερη φιλία, καρμική σχέση ή όπως αλλιώς θες να το ονομάσεις.
Γιατί μεγάλη αγάπη δεν είναι αυτή που έχει την ιδανική εικόνα και ενθουσιάζει τα μάτια των περαστικών γνωστών και αγνώστων, αλλά αυτή που όταν σβήσουν τα φώτα συνεχίζει να λάμπει. Αυτή που ακτινοβολεί αποκλειστικά για τους δύο συμμετέχοντες. Αυτή που ανεξάρτητα από το φαίνεσθαι κατέχει και το είναι!
Γιατί όταν κλείσει η πόρτα του σπιτιού και τα κλειδιά κουμπώσουν στην κλειδαριά, οι μάσκες πέφτουν. Καμία εικόνα και κανένα φως δεν είναι αναγκαία για να βοηθήσουν την αγάπη να φανερωθεί. Αν όντως υπάρχει αγάπη, τώρα είναι η ώρα της να φανεί!
Και για εμάς δύσκολη φάση πίστευα ότι είναι! Οι μέρες όμως περνούσαν και οι δυσκολίες δεν έλεγαν να αποχωρίσουν. Μάταια ήλπιζα ότι ο χρόνος θα βοηθήσει, άδικα περίμενα να σε ξυπνήσει και να δεις τι πας να καταστρέψεις με την συμπεριφορά σου.
Υπομονή και επιμονή! Τίποτε άλλο δεν έκανα. Σε αγαπούσα και προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να κρατήσω ζωντανή την σπίθα ανάμεσα μας, μπας και πυροδοτήσει όλη την σχέση μας από την αρχή!
Έκανα υποχωρήσεις, αν έφταιγα μία φορά πλήρωνα για δύο. Κάπου θα φταίω και εγώ, συλλογιζόμουνα και προσπαθούσα να αλλάξω για να δω να αλλάζεις και εσύ. Αλλά τίποτε! Όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό.
Μόνο κάτι βράδια που ξυπνούσες από τον ανήσυχο ύπνο σου, με αγκάλιαζες τρυφερά, με φιλούσες και μου έλεγες πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα!
Και όσο λακωνικός και να ήσουν, με ηρεμούσες για λίγο. Γέμιζες τις μπαταρίες μου και ξεκινούσα πάλι την επόμενη μέρα από την αρχή, να προσπαθώ να φτιάξω τα άφτιαχτα, να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα!
Περίμενα πολύ… Η υπομονή όμως, δεν είναι ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Για να συνεχίσει το έργο της θέλει να την τροφοδοτείς, μα με την δική σου τροφοδοσία άγγιζε τα όρια της πείνας!
Πάνω σε μια στιγμή αδυναμίας ή τρέλας, αποφάσισα να φύγω. Πίστευα ότι έτσι θα σε ταρακουνούσα και δεν θα με άφηνες να φύγω. Θα προσπαθούσες να με πείσεις να μείνω, να προσπαθήσουμε ξανά. Και αν το έκανες; Θα έμενα με όλην μου την ψυχή!
Γιατί εγώ σε αγαπούσα και σε αγαπώ ακόμη! Γιατί εγώ ήμουν διατεθειμένη να ρίξω και άλλο νερό στο κρασί μου και να υποχωρήσω. Αλλά δεν ζητούσα πολλά γαμώτο! Ήθελα απλά να με κρατήσεις. Να βρεις τον τρόπο και να με δέσεις δίπλα σου. Να μην με αφήσεις να σε αφήσω!
Πέρασε καιρός τώρα πια, αλλά ακόμη εσένα σκέφτομαι. Πονάω αλλά πίσω δεν γυρίζω. Πληγώθηκα και απογοητεύτηκα όχι γιατί δεν προσπάθησες όσο εγώ για την σχέση μας, αλλά γιατί εκείνο το σαββατόβραδο που σε άφησα, με άφησες και εσύ να φύγω…
πηγη
Ήτανε σαββατόβραδο θυμάμαι που έφυγα! Ήταν σαββατόβραδο θυμάμαι που με άφησες να φύγω! Ακόμη και τώρα, μήνες αργότερα, δεν ξέρω να σου πω ακριβώς γιατί έφυγα εκείνη την μέρα. Δεν ξέρω αν είναι ανεξήγητο, πάντως δυσκολονόητο ακόμη και για μένα παραμένει.
Περνούσαμε καλά! Μεγάλη αγάπη, έλεγαν όσοι μας γνώριζαν για λίγο. Αυτές οι περαστικές παρέες, τα ζευγάρια που εμφανίζονται τυχαία και τρέφεις ελπίδες από την αρχή ότι είναι αυτή η παρέα που σου έλειπε. Μετά από λίγο όμως, μετά από τις πρώτες διασκεδαστικές εξόδους και εξορμήσεις, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι πολλά παραπάνω θα ήθελες αλλά δεν ξέρεις που να τα ζητήσεις. Για αυτούς ήμασταν το ιδανικό ζευγάρι! Για τόσο όσο μας ήξεραν, όλα φάνταζαν ρόδινα!
Και δεν λέω, καμία σχέση δεν είναι συνεχώς στην καλύτερη της φάση. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, ιδιοτροπίες, εγωισμοί που κάνουν την εμφάνιση τους και για όσο μείνουν στο προσκήνιο μόνο προβλήματα δημιουργούν. Το ζήτημα σε κάθε ανθρώπινη σχέση, ερωτική όσο και φιλική, είναι να αντέξει παρά τις δυσκολίες, να μην αφήσει ο ένας τον άλλο να την εγκαταλείψει. Τότε και μόνο, ονομάζεται μεγάλη αγάπη, καλύτερη φιλία, καρμική σχέση ή όπως αλλιώς θες να το ονομάσεις.
Γιατί μεγάλη αγάπη δεν είναι αυτή που έχει την ιδανική εικόνα και ενθουσιάζει τα μάτια των περαστικών γνωστών και αγνώστων, αλλά αυτή που όταν σβήσουν τα φώτα συνεχίζει να λάμπει. Αυτή που ακτινοβολεί αποκλειστικά για τους δύο συμμετέχοντες. Αυτή που ανεξάρτητα από το φαίνεσθαι κατέχει και το είναι!
Γιατί όταν κλείσει η πόρτα του σπιτιού και τα κλειδιά κουμπώσουν στην κλειδαριά, οι μάσκες πέφτουν. Καμία εικόνα και κανένα φως δεν είναι αναγκαία για να βοηθήσουν την αγάπη να φανερωθεί. Αν όντως υπάρχει αγάπη, τώρα είναι η ώρα της να φανεί!
Και για εμάς δύσκολη φάση πίστευα ότι είναι! Οι μέρες όμως περνούσαν και οι δυσκολίες δεν έλεγαν να αποχωρίσουν. Μάταια ήλπιζα ότι ο χρόνος θα βοηθήσει, άδικα περίμενα να σε ξυπνήσει και να δεις τι πας να καταστρέψεις με την συμπεριφορά σου.
Υπομονή και επιμονή! Τίποτε άλλο δεν έκανα. Σε αγαπούσα και προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να κρατήσω ζωντανή την σπίθα ανάμεσα μας, μπας και πυροδοτήσει όλη την σχέση μας από την αρχή!
Έκανα υποχωρήσεις, αν έφταιγα μία φορά πλήρωνα για δύο. Κάπου θα φταίω και εγώ, συλλογιζόμουνα και προσπαθούσα να αλλάξω για να δω να αλλάζεις και εσύ. Αλλά τίποτε! Όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό.
Μόνο κάτι βράδια που ξυπνούσες από τον ανήσυχο ύπνο σου, με αγκάλιαζες τρυφερά, με φιλούσες και μου έλεγες πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα!
Και όσο λακωνικός και να ήσουν, με ηρεμούσες για λίγο. Γέμιζες τις μπαταρίες μου και ξεκινούσα πάλι την επόμενη μέρα από την αρχή, να προσπαθώ να φτιάξω τα άφτιαχτα, να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα!
Περίμενα πολύ… Η υπομονή όμως, δεν είναι ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Για να συνεχίσει το έργο της θέλει να την τροφοδοτείς, μα με την δική σου τροφοδοσία άγγιζε τα όρια της πείνας!
Πάνω σε μια στιγμή αδυναμίας ή τρέλας, αποφάσισα να φύγω. Πίστευα ότι έτσι θα σε ταρακουνούσα και δεν θα με άφηνες να φύγω. Θα προσπαθούσες να με πείσεις να μείνω, να προσπαθήσουμε ξανά. Και αν το έκανες; Θα έμενα με όλην μου την ψυχή!
Γιατί εγώ σε αγαπούσα και σε αγαπώ ακόμη! Γιατί εγώ ήμουν διατεθειμένη να ρίξω και άλλο νερό στο κρασί μου και να υποχωρήσω. Αλλά δεν ζητούσα πολλά γαμώτο! Ήθελα απλά να με κρατήσεις. Να βρεις τον τρόπο και να με δέσεις δίπλα σου. Να μην με αφήσεις να σε αφήσω!
Πέρασε καιρός τώρα πια, αλλά ακόμη εσένα σκέφτομαι. Πονάω αλλά πίσω δεν γυρίζω. Πληγώθηκα και απογοητεύτηκα όχι γιατί δεν προσπάθησες όσο εγώ για την σχέση μας, αλλά γιατί εκείνο το σαββατόβραδο που σε άφησα, με άφησες και εσύ να φύγω…
πηγη
