Την ημέρα που θα γυρίσεις, θα θέλω να σου χαμογελάσω. Αλλά δε θα το κάνω, θα παραμείνω αμίλητη. Θα σε αφήσω να μου πεις όσα εσύ δε μου είπες τόσα χρόνια, όσα θέλεις εσύ να μου πεις τώρα. Όσα έχασα απ’ τη ζωή σου μέχρι σήμερα.
Ξέρεις, δε θα είναι εύκολο. Θα κρατιέμαι με βία για να μην εμφανιστεί και πάλι εκείνο το χαμόγελό που είχα πάντοτε κάθε φορά που σε πετύχαινα. Θα προσπαθήσω πολύ για να μην ξεκινήσω να κινούμαι νευρικά. Θα προσπαθήσω περισσότερο αυτή τη φορά μαζί σου.
Μόνο τα μάτια μου θα μπορούσαν να μου χαλάσουν τα σχέδια. Θα γυαλίζουν, θα τα νιώθω να καίνε. Όπως τότε, που καθόμασταν στο αμάξι κι απλά με κοιτούσες, χωρίς να μιλάμε. Όπως την τελευταία φορά, που σχημάτισες τα αρχικά μας στον θόλο του τζαμιού κι ένα τηλέφωνο μας χάλασε τη στιγμή. Γιατί τα θυμάμαι όλα. Γιατί πάντα αυτά σκεφτόμουν και δεν απελευθερώθηκα. Γιατί ξέχασα πώς είναι να προσπαθείς να κρύψεις το βλέμμα σου.
Μόνο που τώρα δε θα σε αφήσω λεπτό απ’ τα μάτια μου. Αυτή τη φορά, θα σε κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου. Θα θέλω μόνο να μυρίζω την κολόνια σου, που ήταν πάντοτε η αφορμή να μπαίνω στα πολυκαταστήματα που την πουλάνε να τη μυρίζω με τις ώρες, γιατί η μυρωδιά σου, από εκείνο το κασκόλ που μου είχες χαρίσει, ξεθύμανε. Όπως κι εκείνος ο έρωτας που νιώσαμε. Ή τουλάχιστον, έτσι ήθελα να πιστεύω. Για να προχωρήσω, προσπερνώντας.
Γιατί ήμουν συνειδητοποιημένη ότι δεν μπορούσα να ξεχάσω το γέλιο σου κι αυτά, τα άκρως έντονα πλην εκνευριστικά όμορφα, λακκάκια. Το να προσπεράσω, ήταν η μόνη λύση. Το να θάψω τις αναμνήσεις μας, ήταν ο αυτοσκοπός μου.
Έμαθα να δίνομαι σε όποιον τύχει, λοιπόν, «ψάχνοντας τον έρωτα», χωρίς να υψώνω τα τείχη μου όπου χρειάζεται. Και σε αυτός φταις εσύ. Γιατί αυτό, δε μου το έμαθες ποτέ. Γνώρισα τόσους διαφορετικούς ανθρώπους και καθένας είχε κι ένα χαρακτηριστικό σου. Σε κάθε έναν έψαχνα ένα χαρακτηριστικό σου. Και ποτέ δε μου έφτανε το ένα.
Άλλαξα τόσο, που σου έμοιασα. Έτρεχα να προλάβω. Μονίμως έσπρωχνα τον χρόνο σαν να θέλω να φτάσω κάτι. Τον έσπρωχνα σαν να περίμενα κάτι και κάθε μέρα κουραζόμουν ακόμα πιο πολύ που δεν το έφτανα. Γι’ αυτό με βλέπεις έτσι τώρα. Είμαι εξαντλημένη. Είμαι κουρασμένη. Θέλω μόνο να σε ακούσω. Να μάθω πώς πέρασες. Να παγώσω αυτή τη στιγμή. Να σε αγκαλιάσω, να φωνάξω, να κλάψω, να σου μιλήσω με αναφιλητά. Να ζήσω στο έπακρον τη στιγμή αυτή μαζί σου. Θέλω να ξαπλώσω δίπλα σου, να ξεκουραστώ πια.
Να κοιμηθώ βαθιά. Να ξυπνάω μέσα στη νύχτα και να σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου και να με ξαναπαίρνει ο ύπνος μόνο με τη μυρωδιά του σώματός σου. Όπως το έμβρυο που νιώθει ασφάλεια στη μητέρα του. Δε θέλω να φοβάμαι πια.
Μόνο, επίτρεψέ μου να σε φωνάζω με το όνομά σου, όσο κι αν δε σου άρεσε. Το προτιμώ, απ’ το να χρησιμοποιώ κοινές λέξεις ή φράσεις. «Δε θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα, φθαρμένους αγκώνες και γόνατα». Σε θέλω δίπλα μου, σε μεταξωτά υφάσματα. Απαλά, όμορφα, διακριτικά.
Ξημέρωσε. Άλλη μία πρόβα τελείωσε. Άλλες τόσες ώρες να χαζεύω στις σκέψεις μου. Άλλη μία στιγμή που σε ρωτάω: «Λοιπόν; Θα γυρίσεις»;
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
Πηγή
Ξέρεις, δε θα είναι εύκολο. Θα κρατιέμαι με βία για να μην εμφανιστεί και πάλι εκείνο το χαμόγελό που είχα πάντοτε κάθε φορά που σε πετύχαινα. Θα προσπαθήσω πολύ για να μην ξεκινήσω να κινούμαι νευρικά. Θα προσπαθήσω περισσότερο αυτή τη φορά μαζί σου.
Μόνο τα μάτια μου θα μπορούσαν να μου χαλάσουν τα σχέδια. Θα γυαλίζουν, θα τα νιώθω να καίνε. Όπως τότε, που καθόμασταν στο αμάξι κι απλά με κοιτούσες, χωρίς να μιλάμε. Όπως την τελευταία φορά, που σχημάτισες τα αρχικά μας στον θόλο του τζαμιού κι ένα τηλέφωνο μας χάλασε τη στιγμή. Γιατί τα θυμάμαι όλα. Γιατί πάντα αυτά σκεφτόμουν και δεν απελευθερώθηκα. Γιατί ξέχασα πώς είναι να προσπαθείς να κρύψεις το βλέμμα σου.
Μόνο που τώρα δε θα σε αφήσω λεπτό απ’ τα μάτια μου. Αυτή τη φορά, θα σε κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου. Θα θέλω μόνο να μυρίζω την κολόνια σου, που ήταν πάντοτε η αφορμή να μπαίνω στα πολυκαταστήματα που την πουλάνε να τη μυρίζω με τις ώρες, γιατί η μυρωδιά σου, από εκείνο το κασκόλ που μου είχες χαρίσει, ξεθύμανε. Όπως κι εκείνος ο έρωτας που νιώσαμε. Ή τουλάχιστον, έτσι ήθελα να πιστεύω. Για να προχωρήσω, προσπερνώντας.
Γιατί ήμουν συνειδητοποιημένη ότι δεν μπορούσα να ξεχάσω το γέλιο σου κι αυτά, τα άκρως έντονα πλην εκνευριστικά όμορφα, λακκάκια. Το να προσπεράσω, ήταν η μόνη λύση. Το να θάψω τις αναμνήσεις μας, ήταν ο αυτοσκοπός μου.
Έμαθα να δίνομαι σε όποιον τύχει, λοιπόν, «ψάχνοντας τον έρωτα», χωρίς να υψώνω τα τείχη μου όπου χρειάζεται. Και σε αυτός φταις εσύ. Γιατί αυτό, δε μου το έμαθες ποτέ. Γνώρισα τόσους διαφορετικούς ανθρώπους και καθένας είχε κι ένα χαρακτηριστικό σου. Σε κάθε έναν έψαχνα ένα χαρακτηριστικό σου. Και ποτέ δε μου έφτανε το ένα.
Άλλαξα τόσο, που σου έμοιασα. Έτρεχα να προλάβω. Μονίμως έσπρωχνα τον χρόνο σαν να θέλω να φτάσω κάτι. Τον έσπρωχνα σαν να περίμενα κάτι και κάθε μέρα κουραζόμουν ακόμα πιο πολύ που δεν το έφτανα. Γι’ αυτό με βλέπεις έτσι τώρα. Είμαι εξαντλημένη. Είμαι κουρασμένη. Θέλω μόνο να σε ακούσω. Να μάθω πώς πέρασες. Να παγώσω αυτή τη στιγμή. Να σε αγκαλιάσω, να φωνάξω, να κλάψω, να σου μιλήσω με αναφιλητά. Να ζήσω στο έπακρον τη στιγμή αυτή μαζί σου. Θέλω να ξαπλώσω δίπλα σου, να ξεκουραστώ πια.
Να κοιμηθώ βαθιά. Να ξυπνάω μέσα στη νύχτα και να σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου και να με ξαναπαίρνει ο ύπνος μόνο με τη μυρωδιά του σώματός σου. Όπως το έμβρυο που νιώθει ασφάλεια στη μητέρα του. Δε θέλω να φοβάμαι πια.
Μόνο, επίτρεψέ μου να σε φωνάζω με το όνομά σου, όσο κι αν δε σου άρεσε. Το προτιμώ, απ’ το να χρησιμοποιώ κοινές λέξεις ή φράσεις. «Δε θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα, φθαρμένους αγκώνες και γόνατα». Σε θέλω δίπλα μου, σε μεταξωτά υφάσματα. Απαλά, όμορφα, διακριτικά.
Ξημέρωσε. Άλλη μία πρόβα τελείωσε. Άλλες τόσες ώρες να χαζεύω στις σκέψεις μου. Άλλη μία στιγμή που σε ρωτάω: «Λοιπόν; Θα γυρίσεις»;
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
Πηγή
