Φύγε!
Φύγε από πάνω μου, φύγε από μέσα μου!
Είσαι εκεί, καταπιάνεσαι με όλο μου το είναι
Με σφίγγεις, ασφυκτιώ…
Μου λες να σε αφήσω. Όμως εσύ είσαι εκεί, δε φεύγεις.
Σ αφήνω και δε φεύγεις. Με πνίγεις!
Θέλω να λυτρωθώ, να σωθώ από σένα
Να ανοίξω τα φτερά μου και να φύγω
Αλλά με κρατάς εκεί, σαν άγκυρα που δεν αφήνει το πλοίο να ταξιδέψει ελεύθερο..
Φύγε….!
Μου λες να σε αφήσω. Πως να το κάνω;
Δεν ξέρω να ζω χωρίς εσένα…
Όμως… ζω μαζί με εσένα;
Αν δε φύγεις δε θα μάθω.
Φύγε!
Άσε με να ζήσω ελεύθερη
Μη με στοιχειώνεις…
Είσαι παντού, σε βλέπω μπροστά μου, σε νιώθω
Το άγγιγμά σου η καταδίκη μου
Η ανάσα σου, η ζωή μου
Και μου λες να σ αφήσω.
Και πού να πάω;
Άφησέ με εσύ, φύγε εσύ
Φύγε και πάρε μαζί σου τα όνειρά, τις ελπίδες, τις αναμνήσεις μου…
Φύγε!
Μη φύγεις ποτέ…
Της Έλλης Καραμπίνη.
Πηγή
