Αυτοί που αγαπήσαμε θα έχουν πάντα ένα κομμάτι από την ψυχή μας. Ένα σημάδι από τα θρύψαλα της καρδιάς μας. Θα κρατάνε πάντοτε ένα μερίδιο από τα χαμένα όνειρα και ιδανικά μας. Ένα αποτύπωμα στο «είναι» τους από τα συναισθήματά μας. Χαραγμένη στο μυαλό τους μία γλυκιά ανάμνηση μας.Μία σπίθα μέσα μας θα σιγοκαίει για εκείνους που παραδώσαμε στα χέρια τους γυμνή την ύπαρξή μας. Αφήσαμε εκτεθειμένη την οντότητά μας στην παρουσία τους στη ζωή μας. Στρώσαμε με ροδοπέταλα τα κόκκινα χαλιά στο πέρασμά τους από τη διαδρομή μας. Και γίναμε στάχτες στα δικά τους αποκαΐδια. Μία φλόγα μνήμης θα ανάβει πάντα στο βωμό του έρωτά μας. Μία μικρή λάμψη στα μάτια θα φωτίζει κάθε συνάντησή μας. Μία κρυφή σκέψη για όσα μοιραστήκαμε ή ποθήσαμε θα συνοδεύει κάθε αντάμωσή μας. Μια φευγαλέα ματιά για όσα ζήσαμε ή προσδοκούσαμε θα ανταμώνει τη δική μας. Και μία αμήχανη σιγή θα ντύνει με αισθήματα την απόλυτη σιωπή μας.
Για αυτούς που χτίσαμε βάθρα αγάπης στα υπόγειά μας, αποθέσαμε κι ένα δάφνινο στεφάνι φτιαγμένο από τα φύλλα της καρδιά μας. Ταξιδέψαμε στα πέλαγά τους υψώνοντας σημαία τα άσπρα πανιά της αγνότητάς μας. Διασχίσαμε τις θάλασσες των φόβων μας για να τους φέρουμε κοντά μας. Παλέψαμε με τα κύματά τους κρατώντας στα χέρια τα όνειρά μας. Κάναμε σανίδα σωτηρίας τον έρωτά μας για να αντικρύσουμε τις ακτές τους. Βάρκα την ελπίδα μας για να φτάσουμε στο λιμάνι τους. Ούριους άνεμους τις βαθύτερες προσδοκίες μας για να μας οδηγήσουν στη στεριά τους. Και αφήσαμε κι από ένα ναυάγιό μας στα υπόγεια του βυθού τους. Να θυμίζει το χαμένο προορισμό της Ιθάκης μας.
Σε όσους ντύσαμε το είναι τους με το ύφασμα της ψυχής μας, θα μας δένει πάντα ένα ρούχο δανεικό. Φορεμένο από τις όμορφες στιγμές που σκεπάσαμε με την έκφραση ή τη σιωπή μας. Φτιαγμένο από ένα χαμόγελο ελπίδας η ένα γέλιο φευγαλέας ευτυχίας. Κατασκευασμένο από το βουβό μας πόνο ή την δυνατή κραυγή μας. Υφαντό της εμπιστοσύνης και της κάθε πληγής μας. Σύμβολο της υπομονής και της επιμονής μας. Απόδειξη της κατάθεσης της ύπαρξης μας.
Αυτοί που αγαπήσαμε θα έχουν πάντα ένα κομμάτι από την ψυχή μας. Μία σπίθα να τρεμοπαίζει στα υπόγειά μας. Ένα βάθρο αγάπης στα έγκατά μας. Ένα δάφνινο στεφάνι σε κάθε ανάμνησή μας. Και ένα κομμάτι ρούχο δανεικό από την υπόσταση μας. Να συντροφεύουν πάντα ότι μας έδωσαν και ότι από μας πήραν.
Μπορείτε να διαβάσετε την άλλη όψη του νομίσματος στο κείμενο της Στεύης Τσούτση.
αναπνοές
