Πόσες αυταπάτες σε κάνει να έχεις ο έρωτας; Πόσα γεγονότα διαστρεβλώνεις, για να τα μετατρέψεις βολικά για σένα;
Πόσες φρούδες ελπίδες δεν έδωσες στον εαυτό σου και πόσα φύκια δεν είδες για μεταξωτές κορδέλες;
Άσχημο πράγμα η αυταπάτη. Χτίζεις ένα σκηνικό όπου όλα θα είναι ιδεατά, άκρως μελετημένα και βεβαίως η φορά του ανέμου θα πνέει προς εκεί που εσύ θες να οδηγήσεις τις καταστάσεις. Πόσο ξεχνάς ότι τα συναισθήματα ποτέ δεν ελέγχονται. Ξύπνα. Είναι ακριβώς παραμύθια, που δυστυχώς καμιά φορά και οι μεγάλοι τα χρησιμοποιούν ως έρεισμα. Διότι, τυγχάνει πολλές φορές, να είναι ξένα προς τη πραγματικότητα. Πόσο μάλλον αν εσύ είσαι το τρίτο πρόσωπο. Εκεί το πράγμα μπλέκει αγρίως.
Δεν υπάρχει χειρότερο να είσαι τρίτο πρόσωπο και να νομίζεις πως κάποια μέρα θα γίνεις εσύ η προτεραιότητα. Να είσαι το κέντρο της ζωής του άλλου, να κοιμάται δίπλα σου, να μηn κρύβεστε, να μη μοιράζεστε μόνο δανεικές στιγμές, στερημένες από κάποιον άλλον.
Κακό πράγμα να είσαι δεύτερος. Σου κολλάει η ρετσινιά, ο άλλος σε συνηθίζει έτσι και όπως λένε, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Αποκτάς μια ταυτότητα και όταν ο άλλος σε μάθει έτσι, δύσκολα αλλάζει. Στο μυαλό του είσαι το δεκανίκι, το άτομο με το οποίο ξεφεύγει, ξεχνιέται, εκτονώνεται.
Άλλωστε τον βολεύει. Γιατί να χαλάσει τη ζωούλα του για σένα, ενώ μπορεί να έχει και τα δύο ταυτόχρονα; Γιατί να μπει σε διαδικασίες, να εκτεθεί στα μάτια του άλλου χωρίς να υπάρχει λόγος; Ναι, μπορεί να λέει πως νιώθει πράγματα, πως σε αγαπάει, μπορεί να λέει διάφορα τέτοια κοινότυπα, αλλά όποιος αγαπάει τα βροντάει και φεύγει. Δε μένει να συμβιβάζεται σε ανούσια κρεβάτια, σε χλιαρά σ΄αγαπώ, σε τρύπιες αγκαλιές και σε μέτρια πάθη. Δεν ταιριάζουν αυτά με την ιδιοσυγκρασία του έρωτα κι εδώ που τα λέμε κι εσένα δε που πολυφαίνονται πιστευτά.
Σκληρό μεν, αληθινό δε. Δεν κάνει την υπέρβαση για σένα, ζεις στο παρασκήνιο της ζωής του, είσαι απλά μια σταγόνα στον ωκεανό του. Εκείνος ο πλανήτης σου και εσύ απλά ένας δορυφόρος. Πόσο θα αντέξεις να κρυφοκοιτάς πίσω από την κουιντα;
Θα αναρωτιέσαι σίγουρα, γιατί μένει εκεί. Μια είναι η απάντηση. Βόλεμα Μαθαίνουν στην άτονη ζωή και όταν μάθεις έτσι δύσκολα παίρνεις τα ρίσκα σου. Το ρίσκο πάντα έχει μέσα την πιθανότητα της ήττας και κάτι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να τζογάρουν. Μόνο τα σίγουρα και τα ασφαλή γνωρίζουν. Τι ένταση όμως, μπορεί να σου προσφέρει η πεπατημένη οδός;
Και στα σίγουρα παίζει κι ένας εγωισμούλης υπέρμετρος. Όποιος αγαπάει πραγματικά και ουσιαστικά τον άλλον, δεν τον πληγώνει. Δε θέλει να υποφέρει και να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Αντιθέτως κάνει τα πάντα, για να είναι ο άλλος καλά. Δε σε καταστρέφει, δε σε μειώνει και δε σε κάνει να έχεις ενοχή. Ενοχή που φέρνει ανυπόφορες τύψεις ακόμα και για όσες δε φταις κι έπειται τόσες αμφιβολίες. Να παραπαίεις ανάμεσα σε αλήθειες και ψέμματα, να μένεις πίσω σε μια κινούμενη άμμο που καταπίνει τα όνειρά σου και τις επιθυμίες σου.
Αξίζει λοιπόν, να είσαι με έναν τέτοιο άνθρωπο; Αξίζει να παλεύεις κάθε μέρα με το φάντασμα ενός άλλου ανθρώπου; Να περιμένεις ένα τηλέφωνο, μια καλημέρα, μια βόλτα τη Κυριακή, ένα καφέ κάπου έξω κι όχι σε σκοτεινά δωμάτια με ιδρωμένα σεντόνια;
Την απάντηση την ξέρεις ήδη. Κάνε την λοιπόν πράξη. Σε μια ζωή χαμένη κανένας δε νικά, που λέει και ο Μάλαμας.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
pillowfights
Πόσες φρούδες ελπίδες δεν έδωσες στον εαυτό σου και πόσα φύκια δεν είδες για μεταξωτές κορδέλες;
Άσχημο πράγμα η αυταπάτη. Χτίζεις ένα σκηνικό όπου όλα θα είναι ιδεατά, άκρως μελετημένα και βεβαίως η φορά του ανέμου θα πνέει προς εκεί που εσύ θες να οδηγήσεις τις καταστάσεις. Πόσο ξεχνάς ότι τα συναισθήματα ποτέ δεν ελέγχονται. Ξύπνα. Είναι ακριβώς παραμύθια, που δυστυχώς καμιά φορά και οι μεγάλοι τα χρησιμοποιούν ως έρεισμα. Διότι, τυγχάνει πολλές φορές, να είναι ξένα προς τη πραγματικότητα. Πόσο μάλλον αν εσύ είσαι το τρίτο πρόσωπο. Εκεί το πράγμα μπλέκει αγρίως.
Δεν υπάρχει χειρότερο να είσαι τρίτο πρόσωπο και να νομίζεις πως κάποια μέρα θα γίνεις εσύ η προτεραιότητα. Να είσαι το κέντρο της ζωής του άλλου, να κοιμάται δίπλα σου, να μηn κρύβεστε, να μη μοιράζεστε μόνο δανεικές στιγμές, στερημένες από κάποιον άλλον.
Κακό πράγμα να είσαι δεύτερος. Σου κολλάει η ρετσινιά, ο άλλος σε συνηθίζει έτσι και όπως λένε, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Αποκτάς μια ταυτότητα και όταν ο άλλος σε μάθει έτσι, δύσκολα αλλάζει. Στο μυαλό του είσαι το δεκανίκι, το άτομο με το οποίο ξεφεύγει, ξεχνιέται, εκτονώνεται.
Άλλωστε τον βολεύει. Γιατί να χαλάσει τη ζωούλα του για σένα, ενώ μπορεί να έχει και τα δύο ταυτόχρονα; Γιατί να μπει σε διαδικασίες, να εκτεθεί στα μάτια του άλλου χωρίς να υπάρχει λόγος; Ναι, μπορεί να λέει πως νιώθει πράγματα, πως σε αγαπάει, μπορεί να λέει διάφορα τέτοια κοινότυπα, αλλά όποιος αγαπάει τα βροντάει και φεύγει. Δε μένει να συμβιβάζεται σε ανούσια κρεβάτια, σε χλιαρά σ΄αγαπώ, σε τρύπιες αγκαλιές και σε μέτρια πάθη. Δεν ταιριάζουν αυτά με την ιδιοσυγκρασία του έρωτα κι εδώ που τα λέμε κι εσένα δε που πολυφαίνονται πιστευτά.
Σκληρό μεν, αληθινό δε. Δεν κάνει την υπέρβαση για σένα, ζεις στο παρασκήνιο της ζωής του, είσαι απλά μια σταγόνα στον ωκεανό του. Εκείνος ο πλανήτης σου και εσύ απλά ένας δορυφόρος. Πόσο θα αντέξεις να κρυφοκοιτάς πίσω από την κουιντα;
Θα αναρωτιέσαι σίγουρα, γιατί μένει εκεί. Μια είναι η απάντηση. Βόλεμα Μαθαίνουν στην άτονη ζωή και όταν μάθεις έτσι δύσκολα παίρνεις τα ρίσκα σου. Το ρίσκο πάντα έχει μέσα την πιθανότητα της ήττας και κάτι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να τζογάρουν. Μόνο τα σίγουρα και τα ασφαλή γνωρίζουν. Τι ένταση όμως, μπορεί να σου προσφέρει η πεπατημένη οδός;
Και στα σίγουρα παίζει κι ένας εγωισμούλης υπέρμετρος. Όποιος αγαπάει πραγματικά και ουσιαστικά τον άλλον, δεν τον πληγώνει. Δε θέλει να υποφέρει και να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Αντιθέτως κάνει τα πάντα, για να είναι ο άλλος καλά. Δε σε καταστρέφει, δε σε μειώνει και δε σε κάνει να έχεις ενοχή. Ενοχή που φέρνει ανυπόφορες τύψεις ακόμα και για όσες δε φταις κι έπειται τόσες αμφιβολίες. Να παραπαίεις ανάμεσα σε αλήθειες και ψέμματα, να μένεις πίσω σε μια κινούμενη άμμο που καταπίνει τα όνειρά σου και τις επιθυμίες σου.
Αξίζει λοιπόν, να είσαι με έναν τέτοιο άνθρωπο; Αξίζει να παλεύεις κάθε μέρα με το φάντασμα ενός άλλου ανθρώπου; Να περιμένεις ένα τηλέφωνο, μια καλημέρα, μια βόλτα τη Κυριακή, ένα καφέ κάπου έξω κι όχι σε σκοτεινά δωμάτια με ιδρωμένα σεντόνια;
Την απάντηση την ξέρεις ήδη. Κάνε την λοιπόν πράξη. Σε μια ζωή χαμένη κανένας δε νικά, που λέει και ο Μάλαμας.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
pillowfights
