Σου το είχαν πει πολλές φορές: « Όταν γίνεις μάνα, θα καταλάβεις…»
Και σου φαινόταν πως αυτό το «θα καταλάβεις…» εμπεριείχε μία υπόγεια απειλή, ένα κάκιωμα. Σου φαινόταν πως ερχόταν κατευθείαν από το βιβλικό: « Κι εσύ, Εύα, με πόνο να γεννάς τα παιδιά σου…» Και ακουγόταν στα αυτιά σου παρωχημένο, ένα απομεινάρι παλιότερων σκληρών εποχών. Σαν η μητρότητα να ταυτιζόταν με την τιμωρία από έναν Θεό εκδικητικό και θυμωμένο. Ανασήκωνες τους ώμους αδιάφορα σε αυτά τα « θα καταλάβεις…», που ξεφύτρωναν διαρκώς μπροστά σου, επενδυμένα με εκείνη την περίεργη χροιά στη φωνή. Δεν σε αφορούσαν αυτά τα « θα καταλάβεις…»
Κάποτε γέννησες. Και πίστεψες πως με τον πόνο της γέννας είχες ξεμπερδέψει με τις οφειλές σου στη μοίρα. Μωρέ, να, πόνεσα κι εγώ, στιγμιαίο ήταν, δυνατός ο πόνος αλλά στιγμιαίος, γιατί τόσος ντόρος, γιατί τόση παραπληροφόρηση, γιατί το κάνανε τόσο μεγάλο θέμα;
Και μετά άρχισε.
Άρχισε ένας πόνος ακαθόριστος, πίσω ακριβώς από τον θώρακα, πάνω από το στομάχι. Τις πρώτες μέρες ήταν ήπιος, λίγο αόριστος και σου φάνηκε πως ήταν η ιδέα σου. «Ό,τι και να’ ναι, θα περάσει» έλεγες στον εαυτό σου ενθαρρυντικά. Είχες μεγάλες χαρές και είχες και μεγάλες φούριες με το φρέσκο μωρό, δεν προλάβαινες να δώσεις σημασία σε μικροπονάκια. Αλλά, καθώς το μωρό μεγάλωνε, μεγάλωνε και αυτός ο πόνος. Γινόταν σφίξιμο, γινόταν μάγκωμα, γινόταν άγριος και σου δάγκωνε τα σωθικά.
Έσκυβες πάνω από την κούνια, έβλεπες το μωρό που χαμογελούσε. Πω, πω, πως το αγαπούσες, τι ευτυχία, τι ευδαιμονία… Και μετά πετιόταν ο όφις μέσα από τον θώρακα σου και σου σφύριζε στα αυτιά: « Πως είσαι σίγουρη πως θα χαμογελάει για πάντα;» και τότε διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο, γιατί, ναι, πως ήξερες στ’ αλήθεια πως θα χαμογελάει για πάντα;
Έσκυβες πάνω από την κούνια, έβλεπες το μωρό που πονούσε. Στράγγιζε από την αγωνία η καρδιά σου, το έπαιρνες αγκαλιά, το παρηγορούσες. Θα περνούσε ο κολικός, θα περνούσε ο πυρετός, θα περνούσε η μελανιά, θα περνούσε η πληγή του. Και τότε πετιόταν από το στήθος σου η αγωνία: « Κι αν δεν περάσει;» και διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο.
Έσκυβες πάνω από το κρεβάτι του παιδιού σου’ έκλαιγε γιατί το είχαν πειράξει στο σχολείο. Συμβαίνουν αυτά – του έλεγες-, οι άνθρωποι πληγώνουν τους άλλους καμιά φορά – του έλεγες-, αλίμονο αν παίρναμε τα πειράγματα στα σοβαρά- του έλεγες-, κάποτε θα γελάς με όλα αυτά. Τέτοια του έλεγες, και μετά σκεφτόσουνα: Κι αν πάρει τα πειράγματα στα σοβαρά’ κι αν δεν τα ξεπεράσει; Και αν η ψυχή του δηλητηριαστεί; Kαι διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο.
Έσκυβες πάνω από τους ώμους του’ έκλαιγε. Είχε ερωτευτεί, είχε προδοθεί, είχε ραγίσει η καρδιά του. Αχ, τι ωραίοι που είναι οι πρώτοι έρωτες – του έλεγες- , τι κλαις, βρε χαζό, ξέρεις πόσες φορές ακόμη θα ερωτευτείς; Και σκεφτόσουν πόσες φορές θα ερωτευτεί και πόσες ακόμη φορές θα πληγωθεί και διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο.
Έσκυβες πάνω από το γραφείο του’ έδινε εξετάσεις. Καλέ, για όνομα του Θεού, μην αγχώνεσαι, αλίμονο αν το βάζαμε κάτω με μία αποτυχία – του έλεγες. Και σκεφτόσουν αν θα αντέξει την αποτυχία, και όλες τις πιθανές αποτυχίες της ζωής του. Και διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο.
Έμπαινε στο αυτοκίνητο, πήγαινε ταξίδι. «Να περάσεις καλά, να διασκεδάσεις, να ευχαριστηθείς» του έλεγες και δάγκωνες κρυφά τα χείλη σου. Θα οδηγήσει προσεκτικά; Θα φτάσει καλά; σκεφτόσουνα και διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο.
Αρρώσταινε, πάθαινε τροχαίο, πάθαινε γρίπη, πάθαινε κάτι μικρό, πάθαινε κάτι σοβαρό. Ήσουν πάνω από το κρεβάτι του και του έλεγες: «Όπου να’ ναι θα περάσει» αλλά στο μυαλό σου βούιζε μία άλλη σκέψη: « Κι αν δεν περάσει;» Και διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο.
Θύμωνε, οργιζόταν μαζί σου, επαναστατούσε, σου πετούσε λόγια πικρά και επικριτικά, «τι σόι μάνα είσαι εσύ;», και διπλωνόσουν στα δύο από τον πόνο. Και σου ερχόταν να το πεις, να το πετάξεις μέσα από το στόμα σου, θυμωμένα και εκδικητικά. Να το ξεράσεις σαν εμετό: «Θα γίνεις κι εσύ μάνα και θα καταλάβεις…»
Αλλά το κράτησες μέσα σου και δεν το είπες. Και ευχήθηκες να κατανάλωσες εσύ όλον τον πόνο, να μην έχει μείνει άλλος για το παιδί σου. Ευχήθηκες να χόρτασε με τα δικά σου σωθικά ο πόνος, να μην του μείνει όρεξη για τα σωθικά του παιδιού σου. Ευχήθηκες να ζήσει μόνο τις χαρές ενός γονιού, χωρίς την έγνοια, χωρίς το σφίξιμο, χωρίς το μάγκωμα εκεί βαθιά.
Ας γίνει μάνα, κι ας μην καταλάβει. Ας μην διπλωθεί ποτέ στα δύο από τον πόνο. Όπως διπλώθηκες εσύ, που κατάλαβες…
