Τις μέρες αυτές υπάρχει η τάση να συσχετίζουν τις μάσκες της Αποκριάς με τις μάσκες της ανθρώπινης υποκρισίας.
Αυτές που λέγεται ότι φοράνε κάποιοι όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Πιστεύω πως είναι λάθος ο συσχετισμός.
Ίσως να σημαίνει και κάτι άλλο. Σκεφτείτε ότι μια μάσκα καλύπτει τα μάτια του άλλου. Και τα μάτια λένε ότι είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Αυτήν κρύβουν οι μάσκες. Την ψυχή. Πίσω από κάθε μάσκα βρίσκουν καταφύγιο οι φόβοι, οι ανασφάλειες και οι άμυνές μας.
Η μάσκα κρατάει σε μια σταθερή απόσταση τον άλλον. Κι όταν την αντιληφθείς, έχεις δύο επιλογές.
1. Φεύγεις γιατί δεν θες να μπεις στον κόπο να δεις τι κρύβεται πίσω της, γιατί κατά βάθος δε σε νοιάζει να δεις τι κρύβεται πίσω της και
2. Μένεις και προσπαθείς να την αφαιρέσεις αναζητώντας το βλέμμα του άλλου.
Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Δύο επιλογές, που καθορίζονται από το πόσο σημαντικό για σένα είναι αυτό το βλέμμα που θες να συναντήσεις.
Το ερώτημα είναι απλό. Το θέλεις ή δεν το θέλεις; Είναι ο άλλος σημαντικός για σένα ή δεν είναι; Κι αν δεις ότι ενώ το παλεύεις η μάσκα δε λέει να ξεκολλήσει, τότε μάλλον δεν είσαι εσύ αυτός που κέρδισε την εμπιστοσύνη του άλλου, ώστε να σου αποκαλύψει το καθαρό κοίταγμά του. Δε σου αναγνωρίζει τη σημαντικότητα που είναι απαραίτητη για να αφεθεί σε μια τέτοια αποκάλυψη. Και τότε φεύγεις. Με το κεφάλι όμως ψηλά γιατί υποστήριξες την επιλογή σου. Δε θα χρωστάς τίποτα ούτε στον εαυτό σου ούτε στον άλλον. Καμιά χαμένη ευκαιρία, καμιά δεύτερη προσπάθεια.
Και ξαναφοράς εσύ τώρα τη δική σου μάσκα. Αυτήν που είχες αφαιρέσει γιατί πίστευες ότι το δικό σου βλέμμα είχε βρει εκείνο που του ταίριαζε. Και ίσως στην αρχή να την κρατήσεις λίγο πιο σφιχτά στο πρόσωπό σου από άμυνα. Με τη σιγουριά, όμως, ότι θα έρθει η στιγμή που η μάσκα σου θα ξαναπέσει στο πάτωμα για να συναντήσει ένα βλέμμα το ίδιο καθαρό με το δικό σου.
Μη σας φοβίζει επομένως η μάσκα των άλλων. Μας βοηθάει να αντιληφθούμε τη δική μας. Εκείνη που άλλες φορές πετάξαμε χωρίς δεύτερη σκέψη και την άλλη που αρνηθήκαμε να αφαιρέσουμε γιατί δε μας ενέπνευσε ο άλλος απέναντί μας.
Γι’ αυτό ας μη «λιθοβολούμε» την υποκρισία των άλλων. Είναι μια γενίκευση άστοχη. Εμάς μας νοιάζει η μάσκα εκείνου που μας πλήγωσε, οι άλλες μας αφήνουν αδιάφορους. Το ίδιο άλλωστε σκέφτεται και ο «μασκοφόρος» απέναντί μας. Θυμάται εκείνον που τον πλήγωσε, ενώ εμείς τον αφήνουμε αδιάφορο.
Όλα είναι κύκλος στη ζωή κι αυτό που δίνεις, θα έρθει η στιγμή που θα στο ανταποδώσει. Είτε είναι καλό είτε κακό. Κι εγώ αυτό το ονομάζω συναισθηματική δικαιοσύνη.
αναπνοές
Αυτές που λέγεται ότι φοράνε κάποιοι όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Πιστεύω πως είναι λάθος ο συσχετισμός.
Ίσως να σημαίνει και κάτι άλλο. Σκεφτείτε ότι μια μάσκα καλύπτει τα μάτια του άλλου. Και τα μάτια λένε ότι είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Αυτήν κρύβουν οι μάσκες. Την ψυχή. Πίσω από κάθε μάσκα βρίσκουν καταφύγιο οι φόβοι, οι ανασφάλειες και οι άμυνές μας.
Η μάσκα κρατάει σε μια σταθερή απόσταση τον άλλον. Κι όταν την αντιληφθείς, έχεις δύο επιλογές.
1. Φεύγεις γιατί δεν θες να μπεις στον κόπο να δεις τι κρύβεται πίσω της, γιατί κατά βάθος δε σε νοιάζει να δεις τι κρύβεται πίσω της και
2. Μένεις και προσπαθείς να την αφαιρέσεις αναζητώντας το βλέμμα του άλλου.
Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Δύο επιλογές, που καθορίζονται από το πόσο σημαντικό για σένα είναι αυτό το βλέμμα που θες να συναντήσεις.
Το ερώτημα είναι απλό. Το θέλεις ή δεν το θέλεις; Είναι ο άλλος σημαντικός για σένα ή δεν είναι; Κι αν δεις ότι ενώ το παλεύεις η μάσκα δε λέει να ξεκολλήσει, τότε μάλλον δεν είσαι εσύ αυτός που κέρδισε την εμπιστοσύνη του άλλου, ώστε να σου αποκαλύψει το καθαρό κοίταγμά του. Δε σου αναγνωρίζει τη σημαντικότητα που είναι απαραίτητη για να αφεθεί σε μια τέτοια αποκάλυψη. Και τότε φεύγεις. Με το κεφάλι όμως ψηλά γιατί υποστήριξες την επιλογή σου. Δε θα χρωστάς τίποτα ούτε στον εαυτό σου ούτε στον άλλον. Καμιά χαμένη ευκαιρία, καμιά δεύτερη προσπάθεια.
Και ξαναφοράς εσύ τώρα τη δική σου μάσκα. Αυτήν που είχες αφαιρέσει γιατί πίστευες ότι το δικό σου βλέμμα είχε βρει εκείνο που του ταίριαζε. Και ίσως στην αρχή να την κρατήσεις λίγο πιο σφιχτά στο πρόσωπό σου από άμυνα. Με τη σιγουριά, όμως, ότι θα έρθει η στιγμή που η μάσκα σου θα ξαναπέσει στο πάτωμα για να συναντήσει ένα βλέμμα το ίδιο καθαρό με το δικό σου.
Μη σας φοβίζει επομένως η μάσκα των άλλων. Μας βοηθάει να αντιληφθούμε τη δική μας. Εκείνη που άλλες φορές πετάξαμε χωρίς δεύτερη σκέψη και την άλλη που αρνηθήκαμε να αφαιρέσουμε γιατί δε μας ενέπνευσε ο άλλος απέναντί μας.
Γι’ αυτό ας μη «λιθοβολούμε» την υποκρισία των άλλων. Είναι μια γενίκευση άστοχη. Εμάς μας νοιάζει η μάσκα εκείνου που μας πλήγωσε, οι άλλες μας αφήνουν αδιάφορους. Το ίδιο άλλωστε σκέφτεται και ο «μασκοφόρος» απέναντί μας. Θυμάται εκείνον που τον πλήγωσε, ενώ εμείς τον αφήνουμε αδιάφορο.
Όλα είναι κύκλος στη ζωή κι αυτό που δίνεις, θα έρθει η στιγμή που θα στο ανταποδώσει. Είτε είναι καλό είτε κακό. Κι εγώ αυτό το ονομάζω συναισθηματική δικαιοσύνη.
αναπνοές
