Γράφει η Λίνα Κάτσικα
Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, δεν πειράζει.
Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, δεν πειράζει.
Πόσες και πόσες φορές δεν το είπες, δεν το ψιθύρισες στην καρδιά σου την ανήσυχη, για να κοπάσουν οι χτύποι της που σε τάραζαν.
Κι ο καιρός περνούσε και τα χρόνια φεύγανε κι εσύ μόνη, πληγωμένη.
Δεν πειράζει!
Κι όμως πειράζει!
Πρέπει να πειράζει. Για εσένα, για την ψυχή που έδωσες και άδειασες, για την αγάπη που χάρισες και δεν ανταμείφθηκε, για τα φιλιά που πρόσφερες χωρίς να πάρεις.
Πρέπει να πειράζει, για τα όνειρα που έκανες και δεν πραγματοποιήθηκαν, για τις σκέψεις που ταξίδεψαν και δε βρήκαν προορισμό, για τη ζωή που “χάλασες” και σε “χάλασε”.
Γι’ αυτό πρέπει να πειράζει.
Πρέπει να σε πειράζει που δε σε νοιάστηκες.
Πρέπει να νιώθεις ένοχη που δε σε σεβάστηκες, που δε σε αγκάλιασες εσύ πρώτη!
Άσε τους άλλους.
Σταμάτα να περιμένεις την αγάπη που δεν έρχεται, αγάπα εσύ τον εαυτό σου.
Μην τον εξευτελίζεις σε ανούσιες χαρές, μη δίνεις άλλο!
Κι αν είναι να ρθει, θε να ρθεί και θα το καταλάβεις, θα ναι χωρίς λόγια, χωρίς να ζητά να πάρει μόνο.
Θα απλώσει τα χέρια και θα σε κλείσει μέσα του.
Θα χαθείτε και οι δυο στο όνειρο.
Σε αυτό που πάντα ήθελες!
ΠΗΓΗ
