Λίγες μέρες μετά το γάμο της πέθανε από την στεναχώρια του. Δεν πέρασαν λίγες ώρες από την κηδεία του, όταν η Ελένη τον αντίκρισε μπροστά της. Εκεί, στην άκρη του νυφικού της κρεβατιού να την κοιτάει, ακίνητο, αμίλητο. Ένα φάντασμα. Ξανά και ξανά, αρκετές φορές κάθε βράδυ και για πολλά βράδια ακόμα…
Είναι άξιο να απορεί να απορεί κανείς τι σχέση μπορεί να έχει ο Γρηγόρης Ξενόπουλος με ένα φάντασμα, μια ιστορία βρικολάκων και μια τηλεοπτική σειρά, που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Κι όμως, όλα συνδέονται μυστικά και αρμονικά…
Ο Ξενόπουλος μας κληροδότησε πολλά καταπληκτικά έργα με το «Φάντασμα» να είναι ίσως το πιο πρωτότυπο. Πες το πραγματικότητα, πες το αστικό μύθο (σύμφωνα με το συγγραφέα), η πραγματική ιστορία, που κρύβεται πίσω από το «Φάντασμα» έρχεται να μας μαγέψει και να εξάψει τη φαντασία μας, όπως ακριβώς έγινε και με το συγγραφέα, ο οποίος μαγεμένος από το περιστατικό, που είχε ακούσει στην περιοχή του, το πήρε και το μετέτρεψε σε ένα συναρπαστικό λογοτεχνικό έργο.
Πίσω στη Βενετοκρατούμενη Ζάκυνθο του 18ου αιώνα, ένας Σικελός περιηγητής στα ελληνικά νησιά με το όνομα Xavier Scrofani περιοδεύει στην περιοχή και καταγράφει στο χρονικό του μια μάλλον πρωτάκουστη και συνάμα εξωπραγματική ιστορία, από αυτές, που ελκύουν το ενδιαφέρον και του πιο καχύποπτου χαρακτήρα: Μια ιστορία φαντασμάτων και βρικολάκων.
Η ΕΛΈΝΗ ΜΑΤΑΡΆΓΚΑ, ΜΙΑ ΝΕΑΡΉ ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΉΣ , ΈΚΑΝΕ ΤΟ «ΛΆΘΟΣ» ΝΑ ΑΓΑΠΉΣΕΙ ΈΝΑΝ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΌ ΤΗΣ, ΤΟΝ ΚΩΣΤΑΝΤΉ. ΟΙ ΓΟΝΕΊΣ ΤΗΣ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΔΈΧΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΑΠΌΦΑΣΉ ΤΗΣ ΑΥΤΉ. ΉΤΑΝ ΦΤΩΧΌΣ ΚΑΙ ΉΘΕΛΑΝ ΜΙΑ ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΖΩΉ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΌΡΗ ΤΟΥΣ, ΟΠΌΤΕ ΈΝΑΣ ΓΆΜΟΣ ΜΕ ΈΝΑΝ ΠΛΟΎΣΙΟ ΓΑΜΠΡΌ ΤΗΣ ΕΠΟΧΉΣ ΦΆΝΤΑΖΕ ΩΣ Η ΙΔΑΝΙΚΉ ΛΎΣΗ ΓΙΑ ΈΝΑ ΙΔΑΝΙΚΌ ΜΈΛΛΟΝ. Ο ΓΆΜΟΣ ΈΓΙΝΕ ΚΑΙ Η ΕΛΈΝΗ ΔΌΘΗΚΕ ΣΕ ΈΝΑΝ ΠΛΟΎΣΙΟ ΆΝΤΡΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΉΣ. Ο ΚΩΣΤΑΝΤΉΣ ΈΧΑΣΕ ΤΗΝ ΕΛΈΝΗ ΤΟΥ. ΔΕΝ ΤΟ ΆΝΤΕΞΕ. ΛΊΓΕΣ ΜΈΡΕΣ ΜΕΤΆ ΤΟ ΓΆΜΟ ΤΗΣ ΠΈΘΑΝΕ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΤΕΝΑΧΏΡΙΑ ΤΟΥ.
Δεν πέρασαν λίγες ώρες από την κηδεία του, όταν η Ελένη τον αντίκρισε μπροστά της. Εκεί, στην άκρη του νυφικού της κρεβατιού να την κοιτάει. Ένα φάντασμα. Ξανά και ξανά, αρκετές φορές κάθε βράδυ και για πολλά βράδια ακόμα… Δεν μπορούσε ούτε έρωτα να κάνει με τον άντρα της. Ο Κωσταντής παρών την κοίταζε, ακίνητος, αμίλητος.
Δεν πήγαινε άλλο. Ο Κωσταντής δεν ζούσε. Εκείνη, όμως ήταν ζωντανή ακόμα και ήθελε να ζήσει. Δεν άντεχε άλλο ούτε να τυραννιέται η ίδια, αλλά ούτε και ο εκείνος. Έπρεπε κάτι να γίνει. Έπρεπε να απαλλαγεί από το «Φάντασμα».
ΤΟ ΑΠΟΦΆΣΙΣΕ. ΑΥΤΉ ΉΤΑΝ Η ΜΌΝΗ ΛΎΣΗ. ΜΙΑ ΝΎΧΤΑ, ΠΟΥ ΈΛΕΙΠΕ Ο ΆΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΑΠΌ ΤΟ ΧΩΡΙΌ, ΠΉΡΕ ΜΙΑ ΤΣΆΠΑ, ΈΝΑ ΣΦΥΡΊ ΚΑΙ ΚΑΡΦΙΆ ΚΑΙ ΠΉΓΕ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟ. ΞΈΘΑΨΕ ΤΟ ΠΤΏΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΆΡΦΩΣΕ ΜΕ ΤΈΣΣΕΡΑ ΚΑΡΦΙΆ ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΌΔΙΑ (ΆΛΛΟΙ ΛΈΝΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ). ΑΠΌ ΤΌΤΕ Ο ΚΩΣΤΑΝΤΉΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΦΆΝΗΚΕ ΣΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ ΤΗΣ…
Όπως είπα και παραπάνω, ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει στην εισαγωγή του έργου του ότι η ιστορία αυτή δεν είναι παρά ένας αστικός μύθος της περιοχής με πολλούς, όμως, να πιστεύουν ότι η ιστορία αυτή συνέβη στην πραγματικότητα. Ήταν μια ανατριχιαστική ιστορία, που συγκλόνισε τη Ζάκυνθο και έγινε και σίριαλ στην τηλεόραση με τον ηθοποιό Διονύση Ξανθό να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Το σίριαλ με τίτλο «Φάντασμα» ήταν η ενδέκατη και τελευταία μεταφορά μυθιστορήματος του Γρηγορίου Ξενόπουλου στην Ελληνική τηλεόραση σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, σενάριο Αλίκης Γεωργούλη και μουσική σύνθεση Διονυσίου Τσακνή.
Συμμετείχε ένα μεγάλο καστ γνωστών και καταξιωμένων ηθοποιών με τη Λυδία Κονιόρδου να υποδύεται την Ελένη (στο βιβλίο του ο Ξενόπουλος αναφέρει ότι η Έλενα ήταν ξανθομαλούσα, ενώ η Κονιόρδου ήταν μελαχρινή – όχι ότι μας «χάλασε»), το Διονύση Ξανθό τον Κωσταντή και την Τασσώ Καββαδία τη μάγισσα. Ανάμεσά τους η Μάρθα Βούρτση, ο Σταύρος Παράβας, η Ντίνα Κώνστα, η Μελίνα Μποτέλη, ο Νίκος Γαροφάλλου, η Ντενίζ Μπαλτσαβιά, ο Θωμάς Κινδύνης , ο Θάνος Γραμμένος , ο Αρτό Απαρτιάν , η Αλεξάνδρα Παντελάκη, ο Μιχάλης Γιαννάτος και η Βάσω Γουλιελμάκη.
Προβλήθηκε στην ΕΤ2 το 1990 σε 13 επεισόδια, εκ των οποίων το δεύτερο δεν σώθηκε λόγω τεχνικού προβλήματος της ΕΡΤ. Το Σεπτέμβριο του 1993 (ΕΤ2) και το Μάρτιο του 2010 (ΕΤ1) η σειρά παίχτηκε σε επανάληψη.
Στη σειρά ακούστηκε και το «Τραγούδι της Έλενας» του Διονύση Τσακνή, που το ερμήνευσε η Κονιόρδου και το οποίο συμπεριλαμβανόταν στο δίσκο του Τσακνή «Φώτα Παρακαλώ», που κυκλοφόρησε το 1990.
