Της Χριστίνας Ζαμπούνη.
Ακούω γύρω μου πολλά!
Πολλά! Έξυπνα και πνευματώδη που «μοστράρονται» σαν λόγια «από καρδιάς», κι απλά χαμογελάω γιατί ξέρω πια πως τα περισσότερα λέγονται μόνο για να ειπωθούν και να εντυπωσιάσουν, κι είναι «μόνο λόγια» χωρίς αντίκρισμα, χωρίς ουσία, χωρίς κανένα βάθος!
Θεωρίες καταδικασμένες να μείνουν θεωρίες μόνο…
Οι άνθρωποι πιο εύκολα από ποτέ, τάζουν, υπόσχονται κι ορκίζονται «αφοσίωση και παρουσία στα εύκολα και στα δύσκολα» αλλά στην πρώτη αναποδιά αθετούν τα λόγια τους χωρίς κανέναν ενδοιασμό και «την κάνουν με ελαφρά…»
Ακούγοντάς τους, κάποιες φορές θλίβομαι, άλλες γελάω, άλλες απορώ, μα πάντα στα «Μεγάλα Λόγια» κρατάω «μικρό καλάθι», πια…
Είναι γιατί ξέρω, ότι τα λόγια όσο εύκολα λέγονται τόσο δύσκολα υλοποιούνται και ειδικά στα ζόρια είναι πιο εύκολη υπόθεση η λιποταξία…
Παρόλο που ξέρω πια, τι συμβαίνει, απορώ ακόμη με τη δηθενιά και τη φαφλατίλα των ανθρώπων, κι (εξ)οργίζομαι με την ανεπάρκεια και την ανεντιμότητά τους…
Όλοι στα λόγια είναι αρχιτεχνίτες, μα τελείως ανειδίκευτοι στις πράξεις…
Κι απορώ γιατί δε το βουλώνουν απλά; Γιατί λένε, λένε, λένε…ενώ ξέρουν πόσο λίγοι κι ανεπαρκείς είναι στο να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;;;
Απλά βολεύονται και κρύβονται πίσω απ’ τα μεγάλα λόγια τους, που (νομίζουν πως) δεν κοστίζουν δα και τίποτα! κι ας σακατεύουν τους αφελείς που τα πιστεύουν…
Στις σχέσεις αφεντεύει ο ωχαδερφισμός, η δηθενιά, η διπροσωπία κι η υποκρισία!
Έτσι μάθαμε! Έτσι είναι η νοοτροπία μας! κι ας μιλάμε όλοι για αλλαγή…
Ας λέμε όλοι πως θέλουμε να πατάξουμε το «ΕγΩ» και να πορευτούμε με το «εμείς». Πρακτικά το μόνο που κάνουμε είναι να ταϊζουμε ασταμάτητα το «ΕγΩ Μας» με έπαρση και σνομπισμό για τους άλλους…
Αλλεργική στην υποκρισία και άτομο φύσει αισιόδοξο, ήλπισα προς στιγμήν πως μπορεί και ν’ αλλάξει ετούτος ο ψεύτης ντουνιάς αν προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε λίγο, όλοι τους «υπέροχους» εαυτούς μας!
Αν ο καθένας δει βαθιά μέσα του κι αυτό προσπαθήσει να διορθώσει, εκείνο το «ρημαδομέσα του» που νοσεί κι όχι τους άλλους…
Μα όλο και πιο πολύ διαπιστώνω ότι ο ένας κοιτά να «βγάλει το μάτι» του άλλου θεωρώντας τον εαυτό του κάτι Ανώτερο ή κάτι Καλύτερο απ’ τον άλλον… ΤΡΟΜΑΡΑ ΜΑΣ!
Όλο και πιο πολύ καταλαβαίνω πως δε μπορώ να σώσω τον κόσμο! Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε οι λίγοι ρομαντικοί κι ονειροπαρμένοι που πολεμάμε ν’ αντιστρέψουμε την προδιαγεγραμμένη πορεία του… Άλλωστε για να σωθεί θα έπρεπε ν’ αντιλαμβανόταν ότι πάει κατά διαόλου…
Ρομαντικά σκεπτόμενη θα συνεχίσω να προσπαθώ και να ελπίζω!
Ρεαλιστικά όμως φερόμενη θα διαφυλάξω τα μάτια μου…
Δε θ’ αφήσω να μου τα βγάλουν…
Τα θεωρώ ένα από τα δυνατά μου σημεία, ως προσωπικότητα κι ως άνθρωπος.
Όχι για το χρώμα ή το σχήμα τους, μα για την καθαρότητά τους, και την ειλικρίνεια που περικλείουν κι εκπέμπουν όταν κοιτούν τους ανθρώπους στα δικά τους και τους μιλούν…
Γιατί εκεί γράφεται η αλήθεια μου και μόνο εκεί αναζητάω να διαβάσω την αλήθεια των ανθρώπων…
Θα τα προφυλάξω λοιπόν, όσο μπορώ!
Δε τα διαθέτω για να μου τα «βγάλουν» και σε καμιά περίπτωση δε θα το επιτρέψω να γίνει κατά πρόσωπο!
Σε όσους δε μπορούν να εκτιμήσουν την αλήθεια τους κι είναι ανάξιοι να την καταλάβουν, απλά γυρίζω την πλάτη μου… Δεν αναλώνομαι και δε ξοδιάζομαι πλέον!
Τώρα θα μου πείτε… «Πώς να προστατέψεις την πλάτη;»
Σωστά! Δε μπορείς!…
Απλά τη γυρίζεις κι απομακρύνεσαι, ελπίζοντας οι μαχαιριές που θα φας, να μη φτάσουν κόκκαλο κι αφήσουν ανεπανόρθωτες λαβωματιές…
Κι έτσι προχωράς… ελπίζοντας πως ανάμεσα στους ανθρώπους θα βρεις και κάποιους να σου μοιάζουν.
αναπνοές
