Της Κατερίνας Τσαμπά
Μα γιατί δεν κάνεις πράξη τα λεγόμενα σου ρε φίλε; Τι μιλάς μόνο και δεν πράττεις; Υποσχέσεις χορτάσαμε! Έρωτες με δόσεις «θα», χορτάσαμε αλλά δε τις «χωνέψαμε».
Πόνεσαν πολύ ρε φίλε αυτά τα απραγματοποίητα «θα», εκείνα τα «θα» που ήταν γεμάτα ωραιοποιημένες αλήθειες, γεμάτα ψέματα, γεμάτα από προσδοκίες από ένα πρόσωπο αγαπημένο. Από το πρόσωπο του γονιού σου ή του αγαπημένου σου, που πολύ θα ήθελες να τα εννοεί γι αυτό και τα πίστεψες.
Μια, δυο, τρεις… πόσες φορές να δεχτείς υποσχέσεις που δεν τηρούνται; Διαβεβαιώσεις γεμάτες δάκρυα στα μάτια, που σε πείθουν να τις δεχτείς για πολλοστή φορά και να μείνεις κι άλλο και να παιδεύεις την καρδούλα σου! Να μείνεις και να δώσεις κι άλλη ευκαιρία. Για μια επόμενη ανικανοποίητη ελπίδα.
Μα πόσες ευκαιρίες να δώσεις βρε κούκλα μου; Σε σένα έπρεπε να δώσεις τις ευκαιρίες, που πάντα σου περίσσευαν, όχι στα ψέματά τους. Βαρέθηκες να απογοητεύεσαι, βαρέθηκες να παραμυθιάζεσαι. Για πόσο ακόμα να δέχεσαι να ζεις με κενά στην ψυχή σου; Εσύ ήθελες να νιώσεις να σε αγαπούν και να στο δείχνουν, ήθελες να μεγαλώσεις αλλιώς, γι αυτό και έμαθες από πολύ μικρή να είσαι αυτόνομη, γι αυτό και παιδεύτηκες να βρεις τον σωστό και να αγαπήσεις αληθινά. Γιατί είχες μια στρεβλή εικόνα του τι είναι αγάπη. Έμαθες από νωρίς να σιχαίνεσαι τα ψέματα, αλλά αυτά πρόλαβαν και σου δημιούργησαν μια στρεβλή εικόνα του εαυτού σου κι έτσι δεν ήξερες αν αξίζεις και τι.
Από μικρή, όμως, έμαθες δύο βασικά πράματα. Να κάνεις πράξη ό,τι λες και να μπαίνεις στη θέση του άλλου πριν μιλήσεις ή/και πράξεις! Και σε έσωσαν πολλές φορές αυτά.
Στην τελική, είναι πολύ ωραίο να μπορείς να είσαι συνεπής στα λεγόμενα σου, να τηρείς τις υποσχέσεις σου, να λες μόνο αλήθειες και να ξέρεις, στο τέλος της ημέρας, ότι η ψυχή σου είναι καθαρή και δεν εξαπάτησες κανέναν για να νιώσεις εσύ καλύτερα!
αναπνοές
