Της Θεοδώρας Ατζεμιάν.
Σου έχει τύχει να προσπαθήσουν να σε νουθετήσουν; Να έχεις περάσει απ’ την Σκύλλα και την Χάρυβδη, να έχεις δει όνειρα να γκρεμίζονται, και να επιμένεις να ξαναχτίζεις με μανία. Γιατί κάποια στιγμή ο τροχός θα γυρίσει δεν μπορεί, η παρτίδα θα αλλάξει και θα ρεφάρω.
Και πάνω εκεί στην αγωνία σου, στο τρέξιμο σου, στον αγώνα σου… να έρχεται η άλλη σινάμενη κουνάμενη και να σου δίνει συμβουλές.Λόγια με δήθεν σημασία, κάποια γνωμικά κλεμένα απ’ το face μην φανταστείς πως τα σκέφτηκε η ίδια. Με τι θα αναρωτηθώ!!! Άσε μας κουκλίτσα μου να χαρείς. Άντε για καινούργιο ντεκαπάζ και άσε μας στο ημίχρονο να ξεκουραστούμε.
Ύφος πολυσπούδαστο και αέρα ανθρώπου που τα έχει περάσει όλα, ενω καλά καλά, δεν ξέρει τι γίνεται έξω απ’ τη πόρτα της. Το μόνο της πρόβλημα αν θα βγει απόψε με την τάδε η την άλλη τάδε. Τι θα φορέσω πως θα μιλήσω… αχ και να ήταν όλα αυτά τα προβλήματα του κόσμου. Και τα δικά μου μαζί. Να μην με κρατούσαν ξάγρυπνη τις νύχτες, να μην με τρέχανε με χίλια στην καθημερινότητα μου.
Επίσης να μην αναγκαζόμουν η γυναίκα να ονειρεύομαι μέρα μεσημέρι με γλαρά μάτια απ’ την νύστα, και το σάλιο έτοιμο να τρέξει. Όρθια όλα αυτά. Και να μου την λέει απο πάνω…κάτι κάνεις λάθος. Εγω και εγω και πάλι εγω, να συνεχίζει ακάθεκτη, να αραδιάζει την εξυπνάδα της και να την πετάει στους τοίχους με στόμφο.
Κάπου εκεί πρέπει να είδα και όνειρο, γιατί η καλή μου αγωγή και παιδεία, αρνείται να κατέβει στα υπόγεια που βρίσκεται το μυαλό της, και να δώσει απάντηση.
Η σιωπή μου φυσικά ήταν συναίνεση σε ότι είπε. Με το μαλλί να ανεμίζει με άφησε με ένα χαμόγελο που έδειχνε την ευχαρίστηση της, για την καλή πράξη που έκανε.
Κάπου εκεί ξανακοιμήθηκα όρθια… και ξέρετε γιατί; Δεν τα βάζεις ποτέ με ηλίθιους, νόμος. Δεν κερδίζεις ποτέ.
αναπνοές
