Της Δόμνας Παπαγεωργίου.
Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα.
Ένας κόσμος γεμάτος αντιθέσεις, συνδυασμούς, συμπληρώματα.
Ένας κόσμος γεμάτος.
Άλλοτε όμορφος και άλλοτε άσχημος.
Άλλοτε ευχάριστος και άλλοτε δυσάρεστος.
Στην τελική τι τον χρειαζόμαστε ; Αφού έχουμε το μυαλό.
Έτσι δεν είναι;
Ε, όχι!
Χρειαζόμαστε και το μυαλό και χρειαζόμαστε και τα συναισθήματά μας.
Τα συναισθήματά μας είναι αυτά που χτίζουν γέφυρες με τον κόσμο γύρω μας.
Είναι αυτά που μας συνδέουν ή και μας απομακρύνουν.
Είναι αυτά που δίνουν στο πρόσωπο μας διαφορετικές φάτσες και στο σώμα μας διαφορετικές στάσεις.
Χάρη στα συναισθήματα νιώθουμε!
Ζούμε και νιώθουμε ότι ζούμε τη ζωή.
Μας συνδέουν με βιώματα και με τις εμπειρίες μας.
Μας συνδέουν με τις στιγμές μας.
Και θα μου πεις ίσως ότι ο λαβύρινθος των συναισθημάτων είναι τρομακτικός και σκοτεινός!
Και θα σου πω , έχεις δίκιο.
Και θα συνεχίσω λέγοντας :
Είναι τρομακτικός και σκοτεινός.
Είναι και επικίνδυνος.
Και άμα μπλεχτείς είναι δύσκολο να βγεις.
Και είναι και φορές που μοιάζει ακατόρθωτο.
Και είναι και φορές που φοβάσαι ότι δεν θα τα καταφέρεις ποτέ.
Και είναι πολύ πιθανό να απαντήσεις: Ναι! Ναι ! Αυτό είναι !
… (Παύση)
Ναι έτσι μας μάθανε.
Μας μεγαλώσανε, μας εκπαιδεύσανε.
Μας εκπαιδεύσανε να φοβόμαστε και να μην αποδεχόμαστε τα συναισθήματά μας.
Να τα κρύβουμε, να τα καταπίνουμε, να τα φοβόμαστε.
Και ίσως όχι όλα.
Κρατάω το ίσως.
Γιατί σκέφτομαι ότι η τσιρίδα της χαράς και αυτή απαγορεύεται πολλές φορές.
Το να φωνάξω από ενθουσιασμό;
Είναι φορές που ούτε και αυτό επιτρέπεται.
Γιατί δεν είναι το κατάλληλο μέρος, γιατί δεν είναι αποδεκτός ο τρόπος που τα εκφράζει κανείς, γιατί, γιατί…
Αλήθεια γιατί;
Αλλά αυτό αν ισχύει για τα θετικά συναισθήματα δεν θα ισχύει για τα αρνητικά;
Αυτά τα τρομερά και άσχημα συναισθήματα!
Όπως ο θυμός, ο φόβος, η ζήλεια, η ματαίωση, η απογοήτευση και άλλα.
Είναι φορές που τα συναισθήματα μοιάζουν με λαβύρινθο και άλλες με κήπο.
Τι είναι αυτό που αλλάζει την εικόνα;
Τι είναι αυτό που στη μία περίπτωση τα κάνει να μοιάζουν τρομερά και την άλλη όμορφα;
Τη μία φέρνουν τις λέξεις στο μυαλό όπως σκοτάδι, εγκλωβισμός, τέλος, τέλμα και την άλλη εξέλιξη, ανάπτυξη, ζωτικότητα, ζωή, αναπνοή;
Τι αλλάζει την οπτική;
Τι είναι αυτό που επηρεάζει τον τρόπο που τα βλέπει κανείς;
Τι είναι αυτό που επηρεάζει τον τρόπο που αισθάνεται ;
Όταν τα συναισθήματα δεν ακούγονται , όταν τα συναισθήματα δεν γίνονται αποδεκτά, δεν ηρεμούν.
Ίσως για λίγο να ξεχαστούν και φαινομενικά να ηρεμήσουν ή και να μοιάζει σαν να έχουν ξεπεραστεί .
Όμως είναι έτσι;
Το τι είμαστε έχει διαμορφωθεί από όταν είμαστε παιδιά.
Ότι συνέβη τότε είναι εκεί και είναι μέσα μας, μέχρι να βρει ένα τρόπο να ακουστεί και να ηρεμήσει.
Τα συναισθήματα που δεν έχουν ακουστεί διογκώνονται.
Και είναι εκεί.
Ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε.
Και βρίσκουν αφορμές , βρίσκουν καταστάσεις και στιγμές που κάτι να τους θυμίζουν και βγαίνουν.
Και είναι φορές που γίνονται τόσο τεράστια που εμποδίζουν την επαφή με την τωρινή πραγματικότητα.
Μοιάζει λες και είναι κανείς σε άλλο χρόνο και σε άλλο μέρος από πού όντως βρίσκεται.
Και έτσι είναι.
Είναι συνδεδεμένο το άτομο είτε με το παρελθόν είτε με το μέλλον του.
Είτε με άσχημες αναμνήσεις είτε με πιθανότητες που δεν μπορεί να ελέγξει.
Όπως και να έχει και στις δύο περιπτώσεις είναι μετέωρο ανάμεσα είτε στο τώρα και στο παρελθόν είτε στο τώρα και στο μέλλον.
Δεν πατάει τα πόδια του στη γη στέρεα.
Έτσι με απλά λόγια ο κήπος των συναισθημάτων μετατράπηκε σε λαβύρινθο.
Τα φυτά αγρίεψαν , μεγάλωσαν , έβγαλαν αγκάθια, δημιουργήθηκαν διαδρομές, που άλλες δεν καταλήγουν πουθενά και κάποιες καταλήγουν στην έξοδο.
Και ίσως να μοιάζει λιγότερο επίπονο , το παρακάμψεις το λαβύρινθο και να διασχίσεις έναν άλλο δρόμο .
Ένα δρόμο που φαίνεται που ίσως φαίνεται πιο φωτεινός και πιο ασφαλής. Πιο βατός και πιο εύκολος.
Όμως ζει κανείς έτσι;
Επιβιώνει σίγουρα.
Ζει όμως;
Για μένα αξίζει το ταξίδι μέσα από το λαβύρινθο των συναισθημάτων.
Σίγουρα είναι πιο επίπονο και μοιάζει αβέβαιο.
Δεν ξέρει κανείς αν θα τον βγάλει κάπου.
Όμως αξίζει την προσπάθεια.
Και ίσως να μην μπορεί κανείς να τα καταφέρει μόνος του.
Και αυτό δεν πειράζει.
Και εκεί έρχονται οι επιλογές.
Οι άνθρωποι , η εργασία που θα επιλέξει.
Και η βοήθεια από κάποιον ειδικό.
Δεν πειράζει να μην μπορεί κανείς μόνος του.
Δεν είναι κατακριτέο ούτε κακό.
Είναι ανθρώπινο.
Και ίσως χρειαστεί να περάσει κανείς από όλες τις διαδρομές του λαβύρινθου.
Και ίσως αυτό να είναι μια διαδικασία που θα κάνει και σε όλη του τη ζωή.
Γιατί κάθε φορά , ακόμα και στα αδιέξοδα κάτι έχει να ανακαλύψει.
Η αλλαγή , αν με ρωτάς, αξίζει τον κόπο.
Αξίζει το να κοιτάει κανείς την πραγματικότητα με τα μάτια ανοιχτά.
Αξίζει να τη ζει και να τη νιώθει.
Αξίζει να διεκδικεί τα θέλω του.
Αξίζει να κλαίει , να γελάει, να χαίρεται , να ενθουσιάζεται, να θυμώνει και να φοβάται, να ματαιώνεται , να κερδίζει , να χάνει… και τόσα άλλα.
Αξίζει να ζει υπέροχες στιγμές, να μαθαίνει από τα λάθη του και να ξαποστάζει και να ηρεμεί.
Να κάνει λάθη ναι και να ξαναδοκιμάζει.
Ναι να ξαναδοκιμάζει.
Ναι να συνεχίζει.
Ναι να ζει.
Ναι να νιώθει.
Να νιώθει.
Να έρχεται κάθε φορά όλο και πιο κοντά στον εαυτό του.
αναπνοές
