Λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός. Πως σε κάνει να εθελοτυφλείς, να βλέπεις τα πράγματα σε μια άλλη διάσταση. Είναι ικανός να ωραιοποιήσει ακόμη και τη μεγαλύτερη ατέλεια του άλλου δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση πολλές φορές γύρω από το άλλο πρόσωπο.
Της Χρύσας Λεϊμονή.
Μερικές φορές άλλη εντύπωση έχουμε εμείς για έναν άνθρωπο και άλλο ισχύει στην πραγματικότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ισχυριζόμαστε και μάλιστα με περίσσια σιγουριά πως εμείς γνωρίζουμε καλά και σε βάθος το άλλο πρόσωπο με το οποίο βρισκόμαστε σε σχέση. Κι όμως έρχονται κάποια περιστατικά, κάποιες συνθήκες για να σου αποδείξουν ακριβώς το αντίθετο.
Και κει που ήσουν σίγουρος, που έπαιρνες όρκο και έβαζες το χέρι σου στη φωτιά για τον άλλον και το πως θα αντιδράσει σε μια δεδομένη στιγμή, η πραγματικότητα σε διαψεύδει. Γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος για τις αντιδράσεις του άλλου, εδώ καλά καλά δεν μπορούμε να ήμαστε σίγουροι για τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Ναι, φυσικά και είναι δυνατόν, αν είσαι αρκετό καιρό με κάποιον άνθρωπο, να είσαι σε θέση να γνωρίζεις τις συνήθειές του, τα ενδιαφέροντά του, τις προτιμήσεις του, και το γενικότερο τρόπο σκέψης του. Όμως, μέχρι εκεί. Οι ανάγκες, τα θέλω, οι καταστάσεις, οι συνθήκες αλλάζουν στην πορεία του χρόνου και οι άνθρωποι δοκιμάζονται καθημερινά μέσα στη σχέση.
Αν, λοιπόν, για οποιοδήποτε λόγο τα πράγματα αλλάξουν, σε τόσο μεγάλο σημείο που να μη μπορεί να βρεθεί σημείο επικοινωνίας, δεν έχει νόημα να εμμένουμε σε αυτή τη σχέση. Να κολλάμε σε ένα φάντασμα του παρελθόντος, δηλαδή στο πως ήταν αυτός ο άνθρωπος κάποτε και να εθελοτυφλούμε σκεπτόμενοι πως κάποια στιγμή αυτός ο άνθρωπος θα επιστρέψει.
Η εξέλιξη είναι φυσιολογική και υγιής και αν σταματήσεις για λίγο και παρατηρήσεις πρώτα απ΄ όλα εσένα, μετά εκπλήξεως θα διαπιστώσεις τη δική σου εξέλιξη, τη δική σου πορεία. Γιατί ποτέ κανείς δεν μένει στάσιμος, κι αν μείνει, αυτό μόνο ως αρνητικό μπορεί να θεωρηθεί.
Δεν είναι κακό, λοιπόν, ότι τα πράγματα εξελίχθηκαν και προχώρησαν σε ένα άλλο επίπεδο. Το ζητούμενο είναι να εξελίσσεσαι παρέα με τον άλλον και όχι χώρια. Εκεί δημιουργούνται τα προβλήματα. Μα κι αν αυτό συμβεί, εξαρτάται και πάλι από σένα αν θα επιλέξεις να εξελιχθείς και συ προς τα κείνη την κατεύθυνση ή αν η δική σου ζωή χαράζει άλλη πορεία.
Όπως και να χει όμως, το ότι κάτι κάνει τον κύκλο του, ξεπερνιέται ή όπως αλλιώς λέγεται, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε, δεν άξιζε και δεν είχε πραγματική ουσία κάποτε για σένα. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
αναπνοές
Της Χρύσας Λεϊμονή.
Μερικές φορές άλλη εντύπωση έχουμε εμείς για έναν άνθρωπο και άλλο ισχύει στην πραγματικότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ισχυριζόμαστε και μάλιστα με περίσσια σιγουριά πως εμείς γνωρίζουμε καλά και σε βάθος το άλλο πρόσωπο με το οποίο βρισκόμαστε σε σχέση. Κι όμως έρχονται κάποια περιστατικά, κάποιες συνθήκες για να σου αποδείξουν ακριβώς το αντίθετο.
Και κει που ήσουν σίγουρος, που έπαιρνες όρκο και έβαζες το χέρι σου στη φωτιά για τον άλλον και το πως θα αντιδράσει σε μια δεδομένη στιγμή, η πραγματικότητα σε διαψεύδει. Γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος για τις αντιδράσεις του άλλου, εδώ καλά καλά δεν μπορούμε να ήμαστε σίγουροι για τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Ναι, φυσικά και είναι δυνατόν, αν είσαι αρκετό καιρό με κάποιον άνθρωπο, να είσαι σε θέση να γνωρίζεις τις συνήθειές του, τα ενδιαφέροντά του, τις προτιμήσεις του, και το γενικότερο τρόπο σκέψης του. Όμως, μέχρι εκεί. Οι ανάγκες, τα θέλω, οι καταστάσεις, οι συνθήκες αλλάζουν στην πορεία του χρόνου και οι άνθρωποι δοκιμάζονται καθημερινά μέσα στη σχέση.
Αν, λοιπόν, για οποιοδήποτε λόγο τα πράγματα αλλάξουν, σε τόσο μεγάλο σημείο που να μη μπορεί να βρεθεί σημείο επικοινωνίας, δεν έχει νόημα να εμμένουμε σε αυτή τη σχέση. Να κολλάμε σε ένα φάντασμα του παρελθόντος, δηλαδή στο πως ήταν αυτός ο άνθρωπος κάποτε και να εθελοτυφλούμε σκεπτόμενοι πως κάποια στιγμή αυτός ο άνθρωπος θα επιστρέψει.
Η εξέλιξη είναι φυσιολογική και υγιής και αν σταματήσεις για λίγο και παρατηρήσεις πρώτα απ΄ όλα εσένα, μετά εκπλήξεως θα διαπιστώσεις τη δική σου εξέλιξη, τη δική σου πορεία. Γιατί ποτέ κανείς δεν μένει στάσιμος, κι αν μείνει, αυτό μόνο ως αρνητικό μπορεί να θεωρηθεί.
Δεν είναι κακό, λοιπόν, ότι τα πράγματα εξελίχθηκαν και προχώρησαν σε ένα άλλο επίπεδο. Το ζητούμενο είναι να εξελίσσεσαι παρέα με τον άλλον και όχι χώρια. Εκεί δημιουργούνται τα προβλήματα. Μα κι αν αυτό συμβεί, εξαρτάται και πάλι από σένα αν θα επιλέξεις να εξελιχθείς και συ προς τα κείνη την κατεύθυνση ή αν η δική σου ζωή χαράζει άλλη πορεία.
Όπως και να χει όμως, το ότι κάτι κάνει τον κύκλο του, ξεπερνιέται ή όπως αλλιώς λέγεται, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε, δεν άξιζε και δεν είχε πραγματική ουσία κάποτε για σένα. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
αναπνοές
