Κακή η συνήθεια να έχεις συνέχεια το κινητό στα χέρια. Ειδικά το βράδυ! Τις ώρες εκείνες που δεν έχεις τη δουλειά για να ξεχαστείς και τους φίλους να κουτσομπολέψεις τα νέα της ημέρας. Κάθεσαι χαλαρά στον καναπέ του σπιτιού σου και το κρατάς, αδιάφορα θες να δείχνεις, αλλά ξέρεις καλά πως δεν αδιαφορείς στη θέα του.
Ακουμπάς το κινητό κι όσο κρύο το νιώθεις στα χέρια σου, τόση φωτιά ξέρεις πως κρύβει μέσα του. Από αυτό έχουν περάσει όλα τα μηνύματα αγάπης που δέχθηκες, από αυτό έβγαινε κάθε ανάσα και λέξη των ανθρώπων που ερωτεύτηκες και σε αυτό γράφτηκαν όλα εκείνα τα μηνύματα που ήθελες να στείλεις και ποτέ δεν το έκανες.
Κι αυτοί οι κατασκευαστές τους! Κάθε χρόνο να δημιουργούν χώρο για να αποθηκεύονται ακόμη περισσότερα δεδομένα. Να θέλεις να ξεχάσεις και να μην μπορείς.
Πόσο παράξενοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά! Χρησιμοποιούμε τα «Σ’ αγαπώ» σε αφθονία στα μηνύματά μας καθημερινά κι εκεί που αγαπάμε με όλο μας το «είναι», να μην μπορούμε να στείλουμε ούτε ένα.
Δε σε βασανίζουν τα μηνύματα που βλέπεις στα εισερχόμενα, αλλά εκείνα που έχουν κλειστεί για πάντα στο φάκελο «Πρόχειρα». Υπάρχουν κι εκείνα που δεν φθάσανε ποτέ στο φάκελο, αλλά στη θέα του κινητού, θυμάσαι πάντα κάθε λέξη που ήθελες να γράψεις και να πατήσεις την αποστολή. Και δεν το έκανες!
Ξεκίνησες με ενθουσιασμό γιατί ήξερες τι είναι αυτό που θέλεις να γράψεις, αυτό που σου έλειπε, αυτός που σου έλειπε ή το ότι τίποτα δε σου έλειπε αλλά χωρίς τον άνθρωπο αυτό δεν ήταν τίποτα ίδιο. Κι ήθελες να το ξέρει, αλλά δεν το έμαθε ποτέ.
Τόσες σκέψεις που γίνανε φράσεις και τις διάβαζες ξανά και ξανά και σου φαινόντουσαν τέλειες και φανταζόσουν τις απαντήσεις που θα έπαιρνες κι είχες σκεφθεί απαντήσεις για κάθε πιθανή φράση στην απάντηση που θα ερχόταν, αλλά ο φόβος του να μην πάρεις απάντηση ποτέ, σ’ έκανε να σβήνεις ό,τι έγραψες ή να το αποθηκεύεις για να θυμίζεις στον εαυτό σου τι δεν κατάφερες ποτέ να πεις. Κι ενώ κατά βάθος γνώριζες πως μπορεί έστω κι ένα μήνυμα να μην άλλαζε και πολύ τα πράγματα θα ήθελες να είχες βρει τη δύναμη να το έστελνες. Γιατί τώρα βασανίζεσαι… Βασανίζεσαι από σκέψεις κι «αν».
Ένα κλικ είναι! Ένα κλικ που μετατρέπει το θάρρος σε δειλία και πρέπει να μπορείς να μην το αφήνεις να κερδίσει. Το πάτημα της «ακύρωσης» φταίει για όλα. Μακάρι να πληκτρολογούσες ένα μήνυμα και να μην μπορούσε να ακυρωθεί. Να έπρεπε πάση θυσία να πάει στον προορισμό του. Γιατί είναι κάτι «Σ’ αγαπώ», κάτι «Μου λείπεις» και κάτι «άει γαμήσου» που πρέπει οπωσδήποτε να ειπωθούν! Θα ξαλάφρωναν πολλές καρδιές.
Δε θα υπήρχε ο φόβος, κάθε φορά που πίνουμε δυο-τρία ποτηράκια παραπάνω, ν’ αρπάξουμε το κινητό και ν’ αρχίσουμε τις ξεχασμένες και καθυστερημένες χρονικά αποστολές μηνυμάτων. Ας το παραδεχθούμε. Ό,τι δεν είναι ξεκάθαρο, μας γίνεται εμμονή κι η θέα του κινητού μας θα μας δελεάζει πάντα στο να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, από τη δική μας μεριά τουλάχιστον. Και σχεδόν πάντα θα νικάει η δειλία μας!
Φοβάσαι την απόρριψη, την απάντηση ή το να μην πάρεις καν απάντηση και δε φοβάσαι που η αλήθεια δε θα λάμψει. Γιατί αν έγραφες αυτά που τελικά αισθάνεσαι, όλα θ’ άλλαζαν! Θα ήξερε ο ένας για τον άλλον κάτι που δε γνώριζε κι αυτό από μόνο του αρκεί για να κάνει τα πράγματα διαφορετικά.
Ό,τι δεν ακούγεται, ό,τι δε γράφεται κι ό,τι δεν έχει ποτέ ειπωθεί δε σημαίνει και πως δεν υπάρχει. Θα ναι πάντα εκεί μέσα στην ψυχούλα μας, έτοιμο να βγει με την πρώτη ευκαιρία. Φρόντισε να μη βγει από έκρηξη, ποτό ή θυμό!
Να βγει επειδή επιτέλους λύθηκε εκείνη η δυσκαμψία των δαχτύλων μπροστά στη λέξη «αποστολή» κι απάντηση ποτέ ας μην πήρες!
