Έχω βάλει τα απαραίτητα δίπλα από το laptop, ουίσκι, τασάκι και το κινητό σε απόσταση αναπνοής, και κοιτάζω την λευκή σελίδα στο Word με τον κέρσορα να αναβοσβήνει.
Την ώρα που ετοιμάζομαι να πατήσω τα πρώτα πλήκτρα, χτυπάει το τηλέφωνο.
Του Νίκου Θεοφιλόπουλου.
Ναι.
Έλα ρε. Μόλις χωρίσαμε.
Άσε ρε που χωρίσατε.
Ναι ρε σου λέω. Δεν είναι όπως τις άλλες φορές. Αυτή τη φορά είναι σοβαρά τα πράγματα.
Καλά. Πάρε ξηρούς καρπούς γιατί τελείωσαν, κι έλα από εδώ.
Μετά από μια ώρα περίπου καθόμαστε στον καναπέ και μου περιγράφει το χρονικό του τρόμου. Τελικά από αυτά που μου είπε έβγαλα το συμπέρασμα πως τσακώθηκαν για έναν βλακώδη λόγο. Του είπε πως θα ήθελε να μη βγει αύριο με τους φίλους του, και πως θα ήθελε να πάνε μαζί κινηματογράφο να δουν μια ταινία που άκουσε πως είναι καλή. Αυτός της είπε πως θέλει να τον χειραγωγεί και πως δεν τον αφήνει να βγαίνει με τους φίλους του. Αυτή του απάντησε πως την παραμελεί και πως δεν της δίνει την σημασία που θα ήθελε, και κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο, και τελικά εκείνη έφυγε από το σπίτι με ένα sac voyage, κλαίγοντας, κι εκείνος ήρθε σπίτι μου να μου τα πει.
Ο Γιώργος κι η Ηλέκτρα είναι μαζί 3 χρόνια σχεδόν. Έχουν χωρίσει άλλες 2 φορές, για περίπου 10-15 μέρες τη φορά, αλλά πάντα έκανε την κίνηση αυτός για να τα ξαναβρούν. Οι λόγοι ήταν παρόμοιοι με τον σημερινό. Αυτό που χαίρομαι πιο πολύ με αυτό το ζευγάρι, είναι ο τρόπος που μπορούν και επικοινωνούν μεταξύ τους. Το πώς βρίσκουν τρόπους να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο χωρίς πολλές εξηγήσεις. Είναι ένα αξιοθαύμαστο επίτευγμα και το έχω πει και στους δύο στο παρελθόν. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι πως, εκείνος δεν θέλει να κάνει για τρίτη φορά την κίνηση να τα ξαναβρούν. Και δεν είναι από εγωισμό. Θέλει να δει αν κι η Ηλέκτρα θα κάνει μια φορά την κίνηση να σώσει τη σχέση τους.
Να δει αν και για εκείνη είναι τόσο σημαντικό αυτό που έχουν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με το πείσμα του Γιώργου, μάλλον δεν βλέπω να υπάρχει ευτυχής κατάληξη στο θέμα. Το γεγονός είναι πως κι οι δύο αγαπιούνται. Το ξέρω. Το έχω δει, και το θαυμάζω. Δε θέλω να τελειώσει έτσι η σχέση του φίλου μου. Τον έχω δει ευτυχισμένο μαζί της και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα. Αλλά δεν μπορώ να του αλλάξω γνώμη, ούτε και με αυτά τα επιχειρήματα.
Η ώρα έχει προχωρήσει και μας έπιασε πείνα.
Να παραγγείλω;, του λέω
Ναι.
Πίτσα;
Ναι. Πάρε από εκείνη που πήραμε την τελευταία φορά. Ήταν πολύ καλή.
Το πρόβλημα με το τηλέφωνο μου είναι πως τα γράμματα είναι λίγο μικρά, κι όταν έχω πιει λίγο, δεν μπορώ με ευκολία να τα ξεχωρίσω. Έτσι αντί να καλέσω την πιτσαρία «Ηλέκτρα», κάλεσα την Ηλέκτρα κατά λάθος. Αφού της εξήγησα το λάθος ζητώντας συγγνώμη και για την ώρα, μου ζήτησε να του μιλήσει. Ήξερε πως θα είναι ο κολλητός μου εδώ. Μετά από μια συνομιλία περίπου μισής ώρας και με εμένα να ξεροσταλιάζω στο μπαλκόνι. μου λέει:
Φεύγω.
Τα βρήκατε;
Ναι. Πάω να την πάρω.
Μπράβο ρε φίλε. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι…
Κι εγώ ρε φίλε. Τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο, μου λέει. Σε πείραζα κάθε φορά που το έλεγες αυτό, αλλά τώρα το ένοιωσα πραγματικά. Να είσαι καλά ρε φίλε.
Κοίτα, αν ήθελες να παραγγέλναμε σουβλάκια, αυτή τη στιγμή θα τρώγαμε και θα συζητούσαμε ξανά, τα ίδια. Ή αν δεν ήθελες να πάρουμε πίτσα από την συγκεκριμένη πιτσαρία, τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Όμως, έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Και είναι για καλό. Πίστεψε με.
loading...Με ευχαρίστησε, κι έφυγε να πάει να πάρει την αγάπη της ζωής του, όπως μου είπε.
Αυτή η ιστορία έγινε πριν 5 χρόνια. Τη θυμήθηκα, όταν άνοιξα σήμερα το προσκλητήριο του γάμου τους. Για να τιμήσω, λοιπόν, την περίσταση, παρήγγηλα πίτσα από την πιτσαρία „Electra“.
Ναι, το άλλαξα το όνομα τότε. Ή μπορεί και να το είχα έτσι αποθηκευμένο εξ’ αρχής. Πού να θυμάμαι…
αναπνοές
Την ώρα που ετοιμάζομαι να πατήσω τα πρώτα πλήκτρα, χτυπάει το τηλέφωνο.
Του Νίκου Θεοφιλόπουλου.
Ναι.
Έλα ρε. Μόλις χωρίσαμε.
Άσε ρε που χωρίσατε.
Ναι ρε σου λέω. Δεν είναι όπως τις άλλες φορές. Αυτή τη φορά είναι σοβαρά τα πράγματα.
Καλά. Πάρε ξηρούς καρπούς γιατί τελείωσαν, κι έλα από εδώ.
Μετά από μια ώρα περίπου καθόμαστε στον καναπέ και μου περιγράφει το χρονικό του τρόμου. Τελικά από αυτά που μου είπε έβγαλα το συμπέρασμα πως τσακώθηκαν για έναν βλακώδη λόγο. Του είπε πως θα ήθελε να μη βγει αύριο με τους φίλους του, και πως θα ήθελε να πάνε μαζί κινηματογράφο να δουν μια ταινία που άκουσε πως είναι καλή. Αυτός της είπε πως θέλει να τον χειραγωγεί και πως δεν τον αφήνει να βγαίνει με τους φίλους του. Αυτή του απάντησε πως την παραμελεί και πως δεν της δίνει την σημασία που θα ήθελε, και κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο, και τελικά εκείνη έφυγε από το σπίτι με ένα sac voyage, κλαίγοντας, κι εκείνος ήρθε σπίτι μου να μου τα πει.
Ο Γιώργος κι η Ηλέκτρα είναι μαζί 3 χρόνια σχεδόν. Έχουν χωρίσει άλλες 2 φορές, για περίπου 10-15 μέρες τη φορά, αλλά πάντα έκανε την κίνηση αυτός για να τα ξαναβρούν. Οι λόγοι ήταν παρόμοιοι με τον σημερινό. Αυτό που χαίρομαι πιο πολύ με αυτό το ζευγάρι, είναι ο τρόπος που μπορούν και επικοινωνούν μεταξύ τους. Το πώς βρίσκουν τρόπους να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο χωρίς πολλές εξηγήσεις. Είναι ένα αξιοθαύμαστο επίτευγμα και το έχω πει και στους δύο στο παρελθόν. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι πως, εκείνος δεν θέλει να κάνει για τρίτη φορά την κίνηση να τα ξαναβρούν. Και δεν είναι από εγωισμό. Θέλει να δει αν κι η Ηλέκτρα θα κάνει μια φορά την κίνηση να σώσει τη σχέση τους.
Να δει αν και για εκείνη είναι τόσο σημαντικό αυτό που έχουν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με το πείσμα του Γιώργου, μάλλον δεν βλέπω να υπάρχει ευτυχής κατάληξη στο θέμα. Το γεγονός είναι πως κι οι δύο αγαπιούνται. Το ξέρω. Το έχω δει, και το θαυμάζω. Δε θέλω να τελειώσει έτσι η σχέση του φίλου μου. Τον έχω δει ευτυχισμένο μαζί της και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα. Αλλά δεν μπορώ να του αλλάξω γνώμη, ούτε και με αυτά τα επιχειρήματα.
Η ώρα έχει προχωρήσει και μας έπιασε πείνα.
Να παραγγείλω;, του λέω
Ναι.
Πίτσα;
Ναι. Πάρε από εκείνη που πήραμε την τελευταία φορά. Ήταν πολύ καλή.
Το πρόβλημα με το τηλέφωνο μου είναι πως τα γράμματα είναι λίγο μικρά, κι όταν έχω πιει λίγο, δεν μπορώ με ευκολία να τα ξεχωρίσω. Έτσι αντί να καλέσω την πιτσαρία «Ηλέκτρα», κάλεσα την Ηλέκτρα κατά λάθος. Αφού της εξήγησα το λάθος ζητώντας συγγνώμη και για την ώρα, μου ζήτησε να του μιλήσει. Ήξερε πως θα είναι ο κολλητός μου εδώ. Μετά από μια συνομιλία περίπου μισής ώρας και με εμένα να ξεροσταλιάζω στο μπαλκόνι. μου λέει:
Φεύγω.
Τα βρήκατε;
Ναι. Πάω να την πάρω.
Μπράβο ρε φίλε. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι…
Κι εγώ ρε φίλε. Τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο, μου λέει. Σε πείραζα κάθε φορά που το έλεγες αυτό, αλλά τώρα το ένοιωσα πραγματικά. Να είσαι καλά ρε φίλε.
Κοίτα, αν ήθελες να παραγγέλναμε σουβλάκια, αυτή τη στιγμή θα τρώγαμε και θα συζητούσαμε ξανά, τα ίδια. Ή αν δεν ήθελες να πάρουμε πίτσα από την συγκεκριμένη πιτσαρία, τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Όμως, έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Και είναι για καλό. Πίστεψε με.
loading...Με ευχαρίστησε, κι έφυγε να πάει να πάρει την αγάπη της ζωής του, όπως μου είπε.
Αυτή η ιστορία έγινε πριν 5 χρόνια. Τη θυμήθηκα, όταν άνοιξα σήμερα το προσκλητήριο του γάμου τους. Για να τιμήσω, λοιπόν, την περίσταση, παρήγγηλα πίτσα από την πιτσαρία „Electra“.
Ναι, το άλλαξα το όνομα τότε. Ή μπορεί και να το είχα έτσι αποθηκευμένο εξ’ αρχής. Πού να θυμάμαι…
αναπνοές
