Δεν την αντέχει την αλήθεια ο άνθρωπος. Τον πονάει. Του θέτει διλήμματα. Τον προκαλεί να πάρει αποφάσεις. Τον αμφισβητεί. Γι’ αυτό κι αρνείται να την παραδεχτεί.
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
Να παραδεχτεί τι;
Ότι έκανε λάθος; Ότι έπεσε έξω; Ότι φέρθηκε το ίδιο σκάρτα με τους άλλους; Ότι υπήρξε ανόητος; Ότι φέρθηκε ανώριμα; Ότι ο εγωισμός του ήταν πάνω από το δίκιο του άλλου;
Τη γυροφέρνει γλυκά μέσα του, τη νανουρίζει με όσα άλλοθι μπορεί να βρει.
Βλέπεις, ενώ πάντα υπάρχουν δύο όψεις σε ένα νόμισμα, εμείς αγαπάμε τόσο πολύ εκείνη την πλευρά που παρουσιάζει τον άλλον ως δακτυλοδεικτούμενο αχάριστο κι εμάς ως αδικημένα και παραπονεμένα θύματα, που εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία μας.
Όταν μας μιλάνε για μια τέτοια αλήθεια, υποκλινόμαστε. Μας αρέσει από τη μια να μας χαϊδεύουν τα αυτιά κι από την άλλη να εθελοτυφλούμε στα δικά μας λάθη. Όταν μάλιστα οι άλλοι δεν γνωρίζουν τα λάθη μας ή δεν αναφέρονται σ’ αυτά, δεν υπάρχει λόγος να τα παραδεχτούμε για να διαμορφώσουμε την αλήθεια ζυγιασμένη.
Όταν, όμως, μας «πετάνε» στα μούτρα εκείνες τις συμπεριφορές που δεν κολακεύουν ιδιαίτερα το ήθος ή την τιμή μας, αντιδρούμε επιθετικά, καθώς η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, όπως λένε. Ή πάλι σιωπούμε επιδεικτικά, απαξιώνοντας την αξιοπιστία εκείνου που τολμά να αμφισβητήσει πως υπάρχει μόνο μια όψη του νομίσματος: η δική μας.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, έτσι δεν είναι;
αναπνοές
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
Να παραδεχτεί τι;
Ότι έκανε λάθος; Ότι έπεσε έξω; Ότι φέρθηκε το ίδιο σκάρτα με τους άλλους; Ότι υπήρξε ανόητος; Ότι φέρθηκε ανώριμα; Ότι ο εγωισμός του ήταν πάνω από το δίκιο του άλλου;
Τη γυροφέρνει γλυκά μέσα του, τη νανουρίζει με όσα άλλοθι μπορεί να βρει.
Βλέπεις, ενώ πάντα υπάρχουν δύο όψεις σε ένα νόμισμα, εμείς αγαπάμε τόσο πολύ εκείνη την πλευρά που παρουσιάζει τον άλλον ως δακτυλοδεικτούμενο αχάριστο κι εμάς ως αδικημένα και παραπονεμένα θύματα, που εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία μας.
Όταν μας μιλάνε για μια τέτοια αλήθεια, υποκλινόμαστε. Μας αρέσει από τη μια να μας χαϊδεύουν τα αυτιά κι από την άλλη να εθελοτυφλούμε στα δικά μας λάθη. Όταν μάλιστα οι άλλοι δεν γνωρίζουν τα λάθη μας ή δεν αναφέρονται σ’ αυτά, δεν υπάρχει λόγος να τα παραδεχτούμε για να διαμορφώσουμε την αλήθεια ζυγιασμένη.
Όταν, όμως, μας «πετάνε» στα μούτρα εκείνες τις συμπεριφορές που δεν κολακεύουν ιδιαίτερα το ήθος ή την τιμή μας, αντιδρούμε επιθετικά, καθώς η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, όπως λένε. Ή πάλι σιωπούμε επιδεικτικά, απαξιώνοντας την αξιοπιστία εκείνου που τολμά να αμφισβητήσει πως υπάρχει μόνο μια όψη του νομίσματος: η δική μας.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, έτσι δεν είναι;
αναπνοές
