Άλλο ξεκίνησα να γράφω, με άλλο θέμα τελικά βγαίνω.
Είναι, βλέπεις, μια περίπτωση που έπεσε στην αντίληψή μου πρόσφατα κι από τότε μπιζιλίζει το μυαλό μου. Κάθε τρεις και λίγο κάνει γκελ στα εγκεφαλικά μου
τοιχώματα σαν μπαλάκι φλίπερ, αναβοσβήνει φωτάκια και κάνει χαμό.
Οπότε αποφάσισα να το βάλω κάτω και να το μοιραστώ. And the story goes…
Ερωτεύεσαι κάποιον κεραυνοβόλα, έρωτας ανέλπιδος κι αταίριαστος. Ερωτεύεσαι για ν’ αποφύγεις ασυνείδητα την κατάθλιψη. Περιπτωσάρα, μεγάλε, μη σου τύχει!
Ανοίγουμε παρένθεση προς γνώση και συμμόρφωση. Down to the basics.
Κατάθλιψη. Μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής μας. Ύπουλη. Σε κυριεύει σιγά-σιγά μέχρι που κάπου χάνεις την όρεξή σου για ζωή και θέλεις να είσαι μόνος στο κρεβάτι, χωρίς να κάνεις τίποτα. Θες να κουκουλωθείς μέχρι τα’ αφτιά, βλέποντας τηλεόραση μ’ όλα τα παράθυρα κλειστά και να τρως ή να μην τρως όλη μέρα.
Έρωτας. Κατάφαση στη ζωή, στην τρέλα της, στην χαρά της. Κατά τον Πλάτωνα, εκφράζει την ανάγκη μας να κατακτήσουμε την αιωνιότητα. Δε βλέπεις την ώρα να ξαναδείς το αντικείμενο της λατρείας σου, ενώ θέλεις να σε αφήνουν απερίσπαστο να κάνεις ταβανοθεραπεία, πλέκοντας σενάρια που ανταγωνίζονται τον Τιτανικό, παρόλο που δε θα πάρεις Όσκαρ. Τρως ή δεν τρως όλη μέρα.
Και με τον κεραυνοβόλο, ανέλπιδο έρωτα τι γίνεται; Χα, πας γυρεύοντας να φας το κεφάλι σου! Στην αρχή θα βλέπεις καρδούλες κι αστεράκια, την ώρα που το μυαλό σου έχει αρχίσει κανονικό εξάψαλμο και σε περνάει γενεές δεκατέσσερις για την περιπέτεια που πας να μπλεχτείς. Κανονική σχιζοφρένεια!
Έτσι τη μια στιγμή είσαι μες στη χαζοχαρουμενιά και την άλλη σ’ έχει πάρει από κάτω και σε μαζεύουν με το κουτάλι. Μέσα στο μυαλό σου γίνεται πόλεμος και προσπαθείς να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα.
Τα βάζεις με όλους, αλλά περισσότερο με την άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους ρίχνει σε ξένα χέρια. Που δε σ’ αφήνει να ζήσεις τον έρωτα σου. Γενικά είσαι σαν τον Ζοχάδα απ’ τη Βαβούρα που διαβάζαμε μικροί! (αυτό που καρφώνομαι για την ηλικία μου, πρέπει να το σταματήσω!)
Άντε και σου κάθεται και δοκιμάζεις, λοιπόν, αυτόν τον απαγορευμένο καρπό. Τι νομίζεις, θα ησυχάσεις; Τα ίδια και χειρότερα, τώρα που έχεις πάρει μια γεύση αμαρτίας. Αχ αγάπη μου, αν ήξερες τι Γολγοθάς σε περιμένει, δε θα το είχες κάνει το ατόπημα!
Και να οι εκμυστηρεύσεις στην κολλητή γιατί δεν μπορείς να το πεις όπου κι όπου.
Έρωτας που τη μια σε πετάει στα ουράνια και την άλλη σκας με τη μούρη στη γη! Και δε φτάνει ο δικός σου πόνος βλέπεις και της κολλητής το μάτι να γυαλίζει, «που αν τον πιάσω στα χέρια μου τον παλιό@@^^!#### θα του δώσω να φάει τα &&&***{{{} για να μη μας το παίζει βαρύ πεπόνι! Εσένα; Θα τον σκίσω τον παλιο%%%%».
Ό,τι θες, κατάλαβε!
Αφού, λοιπόν, εκτονωθεί η κολλητή, παίρνει η μπάλα εσένα. «Που σαν το σκυλάκι σ’ έχει κάνει και δε βλέπεις μπροστά σου. Παράτα τον, τον $$$*&*&». Την παίρνεις μαζί σου καμιά φορά για ξεκάρφωμα σε ραντεβουδάκια, όχι από εκείνα τα πονηρά, αλλά μια κοινωνική έξοδο, βρε παιδί μου, κι έχεις το άγχος πότε θα ξεχάσει ότι είναι κυρία και θα ορμήσει μεταμορφωμένη σε Hulk να του φάει το λαρύγγι για όσα σου κάνει!
Παναγία μου, δε φτάνει η δική σου παράνοια;
Μια μέρα στο Θεό και την άλλη με χαρτομάντιλα κι οικογενειακή συσκευασία παγωτού αγκαλιά, να τα βάζεις συνεχώς με τον εαυτό σου, να προσπαθείς όλη την ώρα να κρυφτείς, έχεις πάρει και κιλά παραπάνω!
Μήπως, τελικά, η κατάθλιψη ήταν καλύτερη λύση;
Γράφει η Μαρίνα Μαγουλιανού
Πηγή
Είναι, βλέπεις, μια περίπτωση που έπεσε στην αντίληψή μου πρόσφατα κι από τότε μπιζιλίζει το μυαλό μου. Κάθε τρεις και λίγο κάνει γκελ στα εγκεφαλικά μου
τοιχώματα σαν μπαλάκι φλίπερ, αναβοσβήνει φωτάκια και κάνει χαμό.
Οπότε αποφάσισα να το βάλω κάτω και να το μοιραστώ. And the story goes…
Ερωτεύεσαι κάποιον κεραυνοβόλα, έρωτας ανέλπιδος κι αταίριαστος. Ερωτεύεσαι για ν’ αποφύγεις ασυνείδητα την κατάθλιψη. Περιπτωσάρα, μεγάλε, μη σου τύχει!
Ανοίγουμε παρένθεση προς γνώση και συμμόρφωση. Down to the basics.
Κατάθλιψη. Μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής μας. Ύπουλη. Σε κυριεύει σιγά-σιγά μέχρι που κάπου χάνεις την όρεξή σου για ζωή και θέλεις να είσαι μόνος στο κρεβάτι, χωρίς να κάνεις τίποτα. Θες να κουκουλωθείς μέχρι τα’ αφτιά, βλέποντας τηλεόραση μ’ όλα τα παράθυρα κλειστά και να τρως ή να μην τρως όλη μέρα.
Έρωτας. Κατάφαση στη ζωή, στην τρέλα της, στην χαρά της. Κατά τον Πλάτωνα, εκφράζει την ανάγκη μας να κατακτήσουμε την αιωνιότητα. Δε βλέπεις την ώρα να ξαναδείς το αντικείμενο της λατρείας σου, ενώ θέλεις να σε αφήνουν απερίσπαστο να κάνεις ταβανοθεραπεία, πλέκοντας σενάρια που ανταγωνίζονται τον Τιτανικό, παρόλο που δε θα πάρεις Όσκαρ. Τρως ή δεν τρως όλη μέρα.
Και με τον κεραυνοβόλο, ανέλπιδο έρωτα τι γίνεται; Χα, πας γυρεύοντας να φας το κεφάλι σου! Στην αρχή θα βλέπεις καρδούλες κι αστεράκια, την ώρα που το μυαλό σου έχει αρχίσει κανονικό εξάψαλμο και σε περνάει γενεές δεκατέσσερις για την περιπέτεια που πας να μπλεχτείς. Κανονική σχιζοφρένεια!
Έτσι τη μια στιγμή είσαι μες στη χαζοχαρουμενιά και την άλλη σ’ έχει πάρει από κάτω και σε μαζεύουν με το κουτάλι. Μέσα στο μυαλό σου γίνεται πόλεμος και προσπαθείς να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα.
Τα βάζεις με όλους, αλλά περισσότερο με την άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους ρίχνει σε ξένα χέρια. Που δε σ’ αφήνει να ζήσεις τον έρωτα σου. Γενικά είσαι σαν τον Ζοχάδα απ’ τη Βαβούρα που διαβάζαμε μικροί! (αυτό που καρφώνομαι για την ηλικία μου, πρέπει να το σταματήσω!)
Άντε και σου κάθεται και δοκιμάζεις, λοιπόν, αυτόν τον απαγορευμένο καρπό. Τι νομίζεις, θα ησυχάσεις; Τα ίδια και χειρότερα, τώρα που έχεις πάρει μια γεύση αμαρτίας. Αχ αγάπη μου, αν ήξερες τι Γολγοθάς σε περιμένει, δε θα το είχες κάνει το ατόπημα!
Και να οι εκμυστηρεύσεις στην κολλητή γιατί δεν μπορείς να το πεις όπου κι όπου.
Έρωτας που τη μια σε πετάει στα ουράνια και την άλλη σκας με τη μούρη στη γη! Και δε φτάνει ο δικός σου πόνος βλέπεις και της κολλητής το μάτι να γυαλίζει, «που αν τον πιάσω στα χέρια μου τον παλιό@@^^!#### θα του δώσω να φάει τα &&&***{{{} για να μη μας το παίζει βαρύ πεπόνι! Εσένα; Θα τον σκίσω τον παλιο%%%%».
Ό,τι θες, κατάλαβε!
Αφού, λοιπόν, εκτονωθεί η κολλητή, παίρνει η μπάλα εσένα. «Που σαν το σκυλάκι σ’ έχει κάνει και δε βλέπεις μπροστά σου. Παράτα τον, τον $$$*&*&». Την παίρνεις μαζί σου καμιά φορά για ξεκάρφωμα σε ραντεβουδάκια, όχι από εκείνα τα πονηρά, αλλά μια κοινωνική έξοδο, βρε παιδί μου, κι έχεις το άγχος πότε θα ξεχάσει ότι είναι κυρία και θα ορμήσει μεταμορφωμένη σε Hulk να του φάει το λαρύγγι για όσα σου κάνει!
Παναγία μου, δε φτάνει η δική σου παράνοια;
Μια μέρα στο Θεό και την άλλη με χαρτομάντιλα κι οικογενειακή συσκευασία παγωτού αγκαλιά, να τα βάζεις συνεχώς με τον εαυτό σου, να προσπαθείς όλη την ώρα να κρυφτείς, έχεις πάρει και κιλά παραπάνω!
Μήπως, τελικά, η κατάθλιψη ήταν καλύτερη λύση;
Γράφει η Μαρίνα Μαγουλιανού
Πηγή
