Ο χρόνος κυλά πολύ γρήγορα... Τόσο, που δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις πότε έγιναν οι διάφορες αλλαγές στη ζωή σου, ή ακόμα και το πόσο διαφορετικά μπορεί να αντιμετωπίζεις τις διάφορες καταστάσεις σε σχέση με το παρελθόν...
Στις 24 Μαίου του 2016, δημοσιεύτηκε το πρώτο μου κείμενο στο klik και σταδιακά ξεκίνησα να γράφω καθημερινά.
Μέσα από τα αφιερώματα για τα διάφορα πρόσωπα που ετοιμάζω - και όχι μόνο- οδηγήθηκα για ακόμα μια φορά στα εξής συμπεράσματα...
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τί πραγματικά μπορεί να συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός σπιτιού... Θαυμαστά πρόσωπα, άψογα στυλιζαρισμένα να ποζάρουν χαμογελαστάστο φακό, αλλά στην ψυχή τους να κρύβεται η μεγαλύτερη μοναξιά και δυστυχία που υπάρχει...
Από την ανταπόκριση και τα θετικά σχόλια των αναγνωστών, κατάλαβα, ότι ο περισσότερος κόσμος νοσταλγεί τη γλυκύτητα, την ομορφιά μιας άλλης εποχής. Στο τώρα δεν τη βρίσκει, με αποτέλεσμα να την αναζητά σε μύθους και σε λόγια που μπορεί να ειπώθηκαν στο μακρινό παρελθόν αλλά έχουν διαχρονική και σπουδαία αξία.
Τότε που δεν ήταν όλα τόσο εφήμερα κι ευκαιριακά, αλλά κυριαρχούσε η ποιότητα.
΄Όταν οι καλλιτέχνες, για παράδειγμα, μεγάλωναν σιγά σιγά τη φήμη τους προς τον κόσμο, καθώς τα μέσα ήταν ήπια. Δεν υπήρχαν τηλεοπτικά προϊόντα και δεν "βιάζονταν" να φανούν, να ακουστεί το όνομά τους και να "εξαργυρώσουν" το γρηγορότερο την "προβολή" τους. Όπως συμβαίνει με το λατρεμένο για πολλούς Survivor.
Και κάτι ακόμα... Στις μέρες μας υπάρχει απέραντη μοναξιά καθώς και κρίση στις διαπροσωπικές σχέσεις. Σε μια εποχή όπου η προσωπική επαφή έχει αντικατασταθεί με emoticons και chats, οι περισσότεροι αναζητούν διεξόδους.
Ελπίζουν σε κάτι που θα τους "ταξιδέψει εκεί που επιθυμούν" ή που με ένα "μαγικό τρόπο" θα αλλάξει ό,τι τους δυσαρεστεί.
Ο αγαπημένος μου συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης, είπε κάποτε...
"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα". Και δυστυχώς, με το πέρασμα του χρόνου, τα λόγια του επιβεβαιώνονται όλο και περισσότερο.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο για τον δικό μου πρώτο χρόνο στο klik, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Άρη Τερζόπουλο που με ενθάρρυνε να γράφω "με την καρδιά μου και να αποφεύγω να λέω Ποτέ και Πάντα" και να θυμηθώ μαζί σας το πρώτο μου κείμενο...
Η ευτυχία είναι επιλογή σου...
