Στο περίπου όλοι γνωρίζουμε ποιος τύπος ανθρώπου θα ήταν ο ιδανικός για εμάς. Έχουμε, τουλάχιστον, μια άποψη. Τον έχουμε σκεφτεί, τον έχουμε ονειρευτεί, τον έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας. Κι έπειτα μπαίνουμε στον αγώνα της αναζήτησης έχοντας πάντα υπόψιν μας το πρότυπο που δημιουργήσαμε. Και δρούμε ανάλογα.Πέραν των εσωτερικών χαρακτηριστικών όμως και των στοιχείων του χαρακτήρα του άλλου παρατηρούμε και κάτι ακόμα. Αυτό το κάτι δεν είναι άλλο απ’ την εμφάνιση. Πολύ σημαντικό. Δεν είναι; Ακόμη κι αν προσπαθούμε κάποιες φορές να πείσουμε τον εαυτό μας ότι η εμφάνιση δεν έχει καμία σημασία, έχει. Δυστυχώς. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος.
Απ’ την άλλη μεριά η ομορφιά είναι υποκειμενικό πράγμα. Κρίνεται ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Κι αξιολογείται αντίστοιχα. Δεν είναι κακό να γυρεύουμε κάτι που θέλουμε να μας γεμίζει και το μάτι. Να βλέπουμε τον ή τη σύντροφό μας και να λέμε πως είμαστε πολύ τυχεροί που είμαστε μ’ αυτόν εδώ τον άνθρωπο.
Το μη θεμιτό της υπόθεσης είναι ότι τυφλωνόμαστε απ’ το περίβλημα. Απ’ το έξω κι απ’ ό,τι μπορούμε να διακρίνουμε με γυμνό μάτι. Το προφανές δηλαδή. Έπειτα κάνουμε την εμφάνιση πρωταρχικό στόχο και μ’ αυτόν πορευόμαστε και μ’ αυτόν απογοητευόμαστε. Και ξεχνάμε να δούμε γύρω-γύρω, εκεί όπου μπορεί να κρύβεται η μαγεία.
Ας το θέσουμε λιγάκι διαφορετικά. Είσαι κάπου. Περπατάς στον δρόμο, είσαι σε μια καφετέρια. Οπουδήποτε. Γύρω σου τα ζευγάρια είναι πολλά. Και ξαφνικά πέφτει το μάτι σου σε κάτι όχι και τόσο αρμονικό. Κι αρχίζεις τότε να σχολιάζεις και να λες. «Μ’ αυτόν; Μ’ αυτή; Γιατί;».
Αδυνατείς να κατανοήσεις για ποιο λόγο κάποιος ή κάποια είναι μ’ έναν άνθρωπο όχι και τόσο στα μέτρα του. Άσχημο άνθρωπο; Πολύ σκληρό να το πούμε αυτό. Ας θεωρήσουμε ότι ο άνθρωπος αυτός έχει απλά κάποιες ατέλειες στην εμφάνιση. Αισθητικές. Που ίσως και να διορθώνονται. Γιατί λοιπόν να είναι κανείς με έναν τέτοιο άνθρωπο;
Διότι είδε κάτι σ’ αυτόν που τον συνεπήρε. Ένιωσε κάτι τόσο πιο βαθύ κι ουσιαστικό που τον έκανε να τον αγαπήσει τρελά. Του προσφέρει κάτι που άλλοι αποδείχθηκαν ανίκανοι κι ανάξιοι να δώσουν. Γιατί δίπλα του αισθάνεται ασφάλεια, ηρεμία. Τον κάνει να γελάει, του δίνει χαρά. Έχει αγγίξει την ψυχή του. Απολαμβάνει τη συντροφιά του.
Αυτό είναι. Συντροφιά. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να κρατήσει συντροφιά. Τη συντροφιά που η ομορφιά από μόνη της απέτυχε οικτρά να προσφέρει. Η ομορφιά δεν κρατάει συντροφιά. Τουλάχιστον αν δε συνοδεύεται απ’ το κάτι παραπάνω. Από εκείνο που πηγάζει από μέσα μας.
Για να καταλάβεις πώς είναι, κάνε εικόνα. Είσαι εσύ με κάποιον που είναι, ας πούμε, πανέμορφος. Που γουστάρεις. Που θέλεις να βγεις έξω να τρέξεις και να φωνάζεις «Είναι δικός μου». Μ’ αυτόν τον ίδιο άνθρωπο δε μιλάτε. Δεν έχετε επικοινωνία. Δεν κάνετε πράγματα μαζί. Μόνο στο κρεβάτι σου τον έχεις. Σου αρκεί; Κι αν ναι, για πόσο;
Θα ήμασταν άδικοι κι ανειλικρινείς αν ισχυριζόμασταν πως δε μας αγγίζει το ωραίο. Ότι δεν το επιθυμούμε, ότι δεν το θαυμάζουμε ή ότι δε θα θέλαμε να το αποκτήσουμε. Φτάνει να μην είναι μονάχα αυτό.
Για να μένουμε καιρό με κάποιον άνθρωπο δεν αρκεί να γεμίζει το μάτι μας. Χρειάζεται να γεμίζει η ψυχή μας. Από ‘κει προκύπτει κι η αληθινή, η αυθεντική, η ατόφια ομορφιά. Χρειαζόμαστε κάποιον που να μας ελέγχει το μυαλό κι όχι την όραση. Μεγάλη υπόθεση. Όταν η ψυχή γεμίσει, όταν το μυαλό σταματήσει να λειτουργεί κι ενεργοποιεί την καρδιά τότε μην ψάχνεις τίποτα άλλο. Δεν το χρειάζεσαι κιόλας. Είσαι πλήρης.
Όμορφοι άνθρωποι στην εμφάνιση υπάρχουν πολλοί. Δεν είναι δύσκολο. Υπάρχει τρόπος. Πόσους και πόσους ίδιους βλέπουμε καθημερινά. Και λέμε «Να ακόμα ένας ωραίος, ακόμη μια ωραία». Έχουμε γεμίσει απ’ αυτά. Μπουχτίσαμε. Ωραία είναι, επιβάλλονται. Αλλά έχουν καταντήσει πια να είναι και το απόλυτο κριτήριο επιλογής.
Όταν συναισθηματικά δεν είσαι καλά, όταν έχεις ανάγκη μια αγκαλιά που θα σε γιατρέψει, όταν θες κάποιον να σε ακουμπήσει βαθιά, σκίσε το περιτύλιγμα. Πέτα το. Επίλεξε το μέσα που θα σου ταιριάξει καλύτερα. Αυτό μένει. Οι κορδελίτσες πάνε στην ανακύκλωση.
Γράφει ο Παύλος Πήττας
πηγη
