Ποτέ δεν ήμουν καλή στο να διαχειρίζομαι πράγματα. Χρόνο, χρήματα, συναισθήματα. Ειδικά τα τελευταία.Μόνιμα γκρινιάζουμε και λέμε πως αν γνωρίζαμε κάποιες καταστάσεις και πώς θα εξελιχθούν, θα λειτουργούσαμε διαφορετικά. Μα, όταν εν τέλει τα γνωρίζουμε, είναι ακόμα χειρότερο να ξέρουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτά.
Για παράδειγμα, όταν θα κάνεις να δεις τον σύντροφό σου πολύ καιρό, πώς το διαχειρίζεσαι;
Τον σφίγγεις στην αγκαλιά σου όσο πιο δυνατά μπορείς, χώνεσαι κι εσύ αντίστοιχα στη δική του και προσπαθείς να ρουφήξεις τη μυρωδιά του μέχρι να σου κάψει τα ρουθούνια. Να γεμίσεις αποθέματα να χεις για τις στιγμές που θα σου λείπει.
Όμως δεν είναι μακαρόνια οι άνθρωποι, που τ’ αγοράζεις σε πακέτα προσφορών και τ’ αποθηκεύεις για ώρα ανάγκης. Δεν μπορείς να χορτάσεις τον άλλον όσο κι αν θέλεις. Δεν μπορείς να δώσεις ένα φιλί και να κάνει για χίλια, όσο υπέροχο κι αν είναι.
Ξέρεις, εγώ θέλω εσένα εδώ, να μου κατεβάζεις τις ταινίες, να μου τη λες που χρειάζομαι υπότιτλους και μετά να γουρουνιάζουμε παρέα στο κρεβάτι, αφού θα μου έχεις περάσει τους υπότιτλους για να μη σου γκρινιάζω.
Όχι, δε θέλω να μάθω να το κάνω μόνη μου, δε θέλω να κάνω τίποτα απ’ όσα κάνουμε μαζί μόνη μου. Γιατί είναι στιγμές δικές μας και φτιαγμένες για να τις ζούμε μαζί, όχι χώρια.
Όχι, δε θέλω να κάτσω να δω όλα τα X-men μόνη μου, θέλω να συνεχίσουμε να τα βλέπουμε μαζί για να μου εξηγείς όταν δεν πιάνω κάτι στην ιστορία, για να με γαργαλάς και να ακουμπάς τα κρύα πατούσια σου πάνω στα δικά μου, να με φιλάς και να μη με νοιάζει πια τι δείχνει η οθόνη.
Όχι, δε θέλω να φτιάχνω το αγαπημένο σου πρωινό και να το τρώω μόνη μου κι ούτε με νοιάζει αν θα το τρώμε μέσω skype μαζί. Εγώ θέλω να είσαι εδώ και κάθε πρωί να ξυπνάω δίπλα σου, να σε σκεπάζω επειδή το βράδυ θα σου έχω τραβήξει πάλι τα σκεπάσματα και θα κρυώνεις και να σε παίρνω μια σφιχτή αγκαλιά, από αυτές τις κουταλιστές, ξέρεις.
Δε θέλω να μου λες πόσο δυνατή είμαι κι ούτε πως θα τα καταφέρω. Θέλω να έρθεις εδώ τώρα και να μου δώσεις εσύ τη δύναμη να τα καταφέρω. Όχι επειδή δεν μπορώ από μόνη μου, αλλά γιατί θέλω να με κάνεις να καταλάβω πως μπορώ. Επειδή είναι αλλιώς όταν είσαι δίπλα μου.
Δε θέλω να σου περιγράφω πώς είναι εδώ, να σου λέω πόσο ωραία φαγητά έχουν ή πόσο διαφορετικά είναι όλα στους δρόμους. Δε θέλω να τα βλέπεις μέσα από τα μάτια μου. Θέλω να περπατάμε μαζί στην πλατεία, να πάμε μαζί να φάμε παγωτό, να κάνουμε μαζί γυμναστική.
Να είσαι εδώ!
Δε θέλω να κοιτάζω το βράδυ το φεγγάρι και να σκέφτομαι πόσο όμορφα θα ήταν να το βλέπαμε μαζί, αλλά να το ζω. Να σε φιλάω κάτω από το φως των αστεριών, να με κοροϊδεύεις που πάλι προσπαθώ να φτιάξω κινηματογραφική σκηνή ρομαντικής κομεντί και ν’ αρχίζεις να με πειράζεις.
Να είσαι εδώ τις ώρες που νιώθω πως είμαι τελείως μόνη, που δε με αντέχω. Εκείνες τις στιγμές που ζορίζομαι, πιέζομαι και νιώθω πως κανείς δε με καταλαβαίνει. Εκτός από εσένα.Που ακόμα κι όταν με νευριάζεις, ακόμα κι όταν με πιάνουν τα δικά μου και σου λέω πως δεν μπαίνεις στη θέση μου, ξέρω πως με καταλαβαίνεις απόλυτα κι απλά προσπαθείς να με βοηθήσεις με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εγώ θα περίμενα.
Όχι, δε θέλω να με ηρεμείς μέσα από ένα μήνυμα. Και ναι, φυσικά και ξέρω πως μπορώ να ηρεμήσω και μόνη μου. Αλλά δε θέλω.
Εσένα θέλω. Εδώ. Τώρα. Μη σου πω χθες!
Κι ας ξέρω πως υπάρχουν υποχρεώσεις στη μέση που δεν μπορούν να παραλειφθούν, κι ας ξέρω πως θα φτάσει η μέρα που θα έρθεις, μου μοιάζει αιώνας.
Ναι, είμαι σκατοευαίσθητη και ναι, στεναχωριέμαι εύκολα και πελαγώνω κι ας θέλω να το παίζω δυνατή κι ανεξάρτητη. Όμως όπως και να χει, το μόνο σίγουρο είναι πως το βράδυ θέλω να κουρνιάζω στην αγκαλιά σου και να κοιμάμαι σαν μωρό.
Γιατί αν έχω εσένα, μάτια μου, δε θέλω κανέναν άλλον και τίποτα.
Μην αργείς.
