Σβήνεις τα φώτα σε ολόκληρο το σπίτι. Ανάβεις κεριά και βάζεις τη μουσική που σε χαλαρώνει! Ξέρεις, εκείνη τη γνωστή – αγαπημένη σου μπαλάντα που παίζει σε επανάληψη εδώ και μέρες!
Αράζεις στο κρεβάτι αγκαλιά με τον τροφαντό σου σκύλο κι ένα ποτήρι κρασί και μονολογείς πως είναι ωραία τελικά η μοναξιά! Το σκέφτεσαι από εδώ, το ψάχνεις από εκεί και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως πιο καλή η μοναξιά από εκείνον που δε φτάνεις!
Και γιατί δεν τον φτάνεις, σε ρωτώ;
Γιατί όλα εκείνα που επιθυμούμε ειλικρινά και με όλο μας το είναι έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τους νόμους του Μέρφι και του σύμπαντος, οπότε τελικά μένουμε γεμάτοι ανικανοποίητα συναισθήματα αλλά και με απωθημένα!
Παίρνεις αγκαλιά το μαξιλάρι του –εκείνο στο οποίο έχει μείνει ακόμα ο κόκκινος λεκές από το κρασί που ρίξατε μαζί κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής νύχτας– το σφίγγεις πάνω στο στήθος σου, λες και με αυτόν τον τρόπο καλύπτεις το κενό της αγκαλιάς σου και εισπνέεις, με μανία ναρκομανή, τη μυρωδιά του.
Σε καλύπτει αυτό Μυρτώ;
Σε ζεσταίνει αυτό το υποκατάστατο αγκαλιάς τις κρύες και κενές σου νύχτες;
«Όχι», μου απαντάς και ξεσπάς σε δάκρυα με λυγμούς κι αναφιλητά, γιατί ακόμα τον θέλεις, ακόμα τον ποθείς, ακόμα καίει τα σωθικά σου το δικό του άρωμα.
Αρχίζεις να μονολογείς και μου εξιστορείς την ιστορία σας απ’ την αρχή και το πρόσωπό σου φωτίζεται με μικρές δόσεις ατέρμονης νοσταλγίας, αλλά κι οδύνης που καταλήξατε χαμένοι στον κόσμο του έρωτα και της παραφροσύνης!
Ήταν ένας έρωτας δυνατός, από εκείνους που βλέπουμε στις ταινίες! Τόσο γλυκός, τόσο όμορφος, τόσο ζεστός κι αυθεντικός που σε έκανε να τον εξιδανικεύσεις τόσο ώστε να θεωρείς πως δεν υπήρχε έρωτας αντάξιος του δικού σας.
Είχες αρχίσει να συνηθίζεις την ιδέα της μονογαμίας, την ιδέα του γάμου, της οικογένειας αλλά κι εκείνης της μικρής «αιωνιότητας» που προσδίδεται σε τέτοιου είδους σχέσεις. Εσύ όμως δεν έμεινες μόνο στη συνήθεια της ιδέας, αλλά έτρεφες κι έναν εσωτερικό διακαή πόθο για να ζήσεις όλες εκείνες τις στιγμές που λαχταρά κάθε γυναίκα.
Ξεφύλλιζες περιοδικά γάμου με αργές και εξονυχιστικές κινήσεις, εφόσον είχες πρώτα παρατηρήσει κάθε λεπτομέρεια στο περιεχόμενό τους κι έκρινες ποιες ήταν για εσένα και ποιες όχι. Χαμογελούσες τόσο συχνά που παρακαλούσα να μη φύγει ποτέ το χαμόγελο αυτό από τα χείλη σου, γιατί σου ταίριαζε τόσο που σε έκανε να ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος!
Μια ωραία πρωία όμως, σου εξηγεί πως δεν είναι από εκείνους που μπορούν να εγκλωβιστούν στα δεσμά ενός γάμου και μιας οικογένειας και καταλήγει στη γνωστή εκείνη ηλίθια ατάκα «ας μείνουμε καλύτερα φίλοι».
Τα συναισθήματά σου, σίγουρα απαρηγόρητα! Καταστρέφεται όλος σου ο κόσμος, όλη σου η ευτυχία μέσα σε μόνο τέσσερις λέξεις κι εσύ έχεις μείνει εκεί αποσβολωμένη να τον κοιτάζεις σα μικρό παιδί που του έκλεψαν το παγωτό!
Πώς να γίνεις φίλη με τον άνθρωπο που μέχρι πρότινος σχεδίαζες το κοινό σας μέλλον;
Πώς να περιορίσεις στη λέξη «φιλία» μία ολόκληρη ζωή γεμάτη πάθος κι έρωτα;
Ήταν έρωτας; Ήταν αγάπη;
Αρχίζεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να σκηνοθετείς σενάρια καταδίωξης, μίσους, εκμετάλλευσης, απιστίας, συμβιβασμού, ψεύδους και συνήθειας! Αναρωτιέσαι τι να πήγε λάθος, τι να έφταιξε και τι δεν έκανες σωστά για να οδηγηθεί αυτή η σχέση ζωής σε αυτό εδώ το τέλμα.
Όμως οι σχέσεις είναι σαν τα τραίνα… Υπάρχει εισιτήριο μετ’ επιστροφής, αλλά κι εισιτήριο για διαρκή παραμονή! Ο Πέτρος όμως επέλεξε εκείνος της μετ’ επιστροφής και σε άφησε μόνη σου σε ένα γνώριμο για σένα μέρος, που είναι γεμάτο από σκιές και αγκάθια, να μετράς ένα – ένα τα βήματά σου, μία – μία τις κινήσεις σου και να ψάχνεις τους χιλιάδες λόγους που συνωμότησαν εναντίον σας.
Πώς νιώθεις τώρα Μυρτώ;
«Μισή», μου απαντάς και σκύβεις το κεφάλι πιο βαθιά στο μαξιλάρι του.
Ξαφνικά κάποιος σε καλεί στο κινητό σου κι ενώ δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις σε κανέναν, βλέπεις το όνομά του να φιγουράρει στην οθόνη του κινητού σου, μαζί με τον ξεχωριστό εκείνο ήχο κλήσης που του είχες προσθέσει.
Η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά που ακόμα κι εγώ μπορώ να την ακούσω. Οι φλέβες στα χέρια σου πετάγονται σα να είναι έτοιμες να εκραγούν κι εσύ προσπαθείς να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου για να μη δείξεις σε εκείνον πως ακόμα νιώθεις τόσα πολλά, τόσο δυνατά συναισθήματα κι αφού πάρεις μια μεγάλη ανάσα του απαντάς.
Μιλάς ελάχιστα μαζί του, καθώς ποτέ δε μιλούσατε ιδιαίτερα με τα χείλη, αλλά με τις σιωπές σας. «Μου ζήτησε να βγούμε», μου λες και τρέχεις αμέσως στο μπάνιο να ετοιμαστείς.
Αφού δοκιμάσεις όλα τα ρούχα που χωράνε στις ντουλάπες σου, καταλήγεις σε κάτι απλό, για να μη φαίνεται πως το προσπάθησες κι ιδιαίτερα να φαίνεσαι εντυπωσιακή! Θέλεις να τον κάνεις να πιστέψει, πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο στη ζωή σου, όσο κι αν εσύ θεωρείς το ακριβώς αντίθετο από αυτό!
Θέλεις να είσαι άνετη και να δείχνεις πάνω απ’ όλα πως περνάς υπέροχα, πως τον έχεις ξεπεράσει και πως η ζωή σου δεν κρέμεται από εκείνον πλέον! Είσαι κύρια του εαυτού σου μέσα σε αυτό το στενό τζιν και τη μαύρη εκείνη μπλούζα που αφήνει τον ένα σου ώμο ακάλυπτο!
Πηγαίνεις τρέχοντας στο σημείο όπου δώσατε ραντεβού, το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο σημείο όπου συναντηθήκατε πρώτη φορά και τον βλέπεις να κάθεται στο ίδιο τραπέζι που καθόταν και τότε!
Μελαχρινός, γοητευτικός, να κοιτάζει το ρολόι και να περιμένει να φανείς!
Τον πλησιάζεις με ανάμεικτα συναισθήματα, μη γνωρίζοντας αν πρέπει να χαμογελάσεις ή να φανείς τυπική κι αποφασίζεις πως η καλύτερη λύση, είναι να είσαι ο εαυτός σου.
Κάθεσαι απέναντί του και αναλύετε διαφορετικά θέματα συζήτησης, πέραν εκείνου του χωρισμού σας και ψάχνεις να βρεις τον λόγο για τον οποίο σου πρότεινε να βρεθείτε.
Καταλήγεις στο σπίτι του και τα πρώτα λεπτά της παραμονής σου εκεί, τα χαραμίζεις ψάχνοντας να βρεις ενδείξεις και ίχνη πως μία άλλη γυναίκα έχει υπάρξει στον ίδιο χώρο που εσύ πάλεψες τόσο για να ανακαινίσεις και να διακοσμήσεις! Τελικά συνειδητοποιείς πως όλα είναι όπως τα άφησες και αφήνεσαι στα χάδια του και στα φιλιά του!
Ξυπνάς το πρωί και αντιλαμβάνεσαι πως τα μάτια σου λάμπουν από ευτυχία και νιώθεις τόσο τυχερή και ευτυχισμένη που ανησυχείς!
Ο Πέτρος είναι στην δουλειά και το κινητό σου χτυπάει με τον ήχο του μηνύματος…
Φυσικά και είναι εκείνος, ο οποίος σου εξηγεί μέσω ενός μηνύματος πως η χθεσινή νύχτα δεν έπρεπε να συμβεί και πως δε χρειάζεται να περιπλέξετε τόσο τα πράγματα! Δεν απαντάς στο μήνυμά του και διαλυμένη ντύνεσαι και φεύγεις!
Αφού πάρεις έναν καφέ κι αράξεις σε μία παραλία να σκεφτείς, ανάβεις ένα τσιγάρο και σκέφτεσαι την επική εκείνη ατάκα που σου είχε πει τότε: “καλύτερα να μείνουμε φίλοι” και αντιλαμβάνεσαι πως εχθές ήσουν η γυναίκα που ποθούσε με πάθος, αλλά σήμερα είσαι εκείνη που θέλει να αποκαλεί φίλη!
Για κάποιον λόγο όμως συνηθίζεις την ιδέα αυτή κι αφήνεις τα χρόνια να περνάνε μένοντας κολλημένη στο κοινό σας παρελθόν και σε όλα εκείνα που ένιωσες για εκείνον, επιτρέποντας έτσι, να δημιουργηθεί ένα συναισθηματικό κενό μέσα σου!
“Τον θέλεις απόψε;”, σε ρωτάω!
“Θα τον θέλω για κάθε απόψε”, μου λες και μου εξηγείς πως οι νύχτες σας θέλεις να φορούν το ερωτικό πέπλο που τους προσδίδετε οι δυό σας, αλλά τα πρωινά, είναι εκείνα που σας επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα του χωρισμού σας.
Είναι σχέση;
Είναι μήπως ελεύθερη σχέση;
Όχι!
Είναι η ανάγκη να νιώσεις πως εκείνος που αγαπάς, σου ανήκει – έστω και για λίγο – κι ας συμβιβάζεσαι το πρωί με τα αναπάντητα ερωτήματα και με τη σκληρή πραγματικότητα του χωρισμού σας.
Και κάπως έτσι, γυρνάς ξανά σ’ εκείνη τη νύχτα όπου έσφιγγες δυνατά το μαξιλάρι του στο στήθος σου κι ανακαλύπτεις πως δεν απέχει καθόλου η μοναξιά που βίωνες τότε, απ’ αυτή τη μοναξιά που βιώνεις τώρα!
Η μόνη διαφορά είναι πως τότε, η νύχτα αυτή απείχε μήνες απ’ την ημέρα που χωρίσατε, ενώ απόψε απέχει χρόνια!
Καλύτερα φίλοι,nλοιπόν;
Καλύτερα ξένοι, μήπως;
“Καλύτερα δύο άνθρωποι που δε μπόρεσαν να συνυπάρξουν”, μου απαντάς και πίνεις απ’ το κρασί που εκείνος σου έμαθε να πίνεις.
“Προχωράμε”, μου λες κι αυτή τη φορά όσο κι αν θέλω να σε πιστέψω δε μπορώ!
Είναι τα απωθημένα μεγάλο φορτίο στη ζωή κι εσύ γλυκιά μου είσαι γεμάτη με όλα εκείνα που δεν έζησες μαζί του!
anapnoes
Αράζεις στο κρεβάτι αγκαλιά με τον τροφαντό σου σκύλο κι ένα ποτήρι κρασί και μονολογείς πως είναι ωραία τελικά η μοναξιά! Το σκέφτεσαι από εδώ, το ψάχνεις από εκεί και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως πιο καλή η μοναξιά από εκείνον που δε φτάνεις!
Και γιατί δεν τον φτάνεις, σε ρωτώ;
Γιατί όλα εκείνα που επιθυμούμε ειλικρινά και με όλο μας το είναι έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τους νόμους του Μέρφι και του σύμπαντος, οπότε τελικά μένουμε γεμάτοι ανικανοποίητα συναισθήματα αλλά και με απωθημένα!
Παίρνεις αγκαλιά το μαξιλάρι του –εκείνο στο οποίο έχει μείνει ακόμα ο κόκκινος λεκές από το κρασί που ρίξατε μαζί κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής νύχτας– το σφίγγεις πάνω στο στήθος σου, λες και με αυτόν τον τρόπο καλύπτεις το κενό της αγκαλιάς σου και εισπνέεις, με μανία ναρκομανή, τη μυρωδιά του.
Σε καλύπτει αυτό Μυρτώ;
Σε ζεσταίνει αυτό το υποκατάστατο αγκαλιάς τις κρύες και κενές σου νύχτες;
«Όχι», μου απαντάς και ξεσπάς σε δάκρυα με λυγμούς κι αναφιλητά, γιατί ακόμα τον θέλεις, ακόμα τον ποθείς, ακόμα καίει τα σωθικά σου το δικό του άρωμα.
Αρχίζεις να μονολογείς και μου εξιστορείς την ιστορία σας απ’ την αρχή και το πρόσωπό σου φωτίζεται με μικρές δόσεις ατέρμονης νοσταλγίας, αλλά κι οδύνης που καταλήξατε χαμένοι στον κόσμο του έρωτα και της παραφροσύνης!
Ήταν ένας έρωτας δυνατός, από εκείνους που βλέπουμε στις ταινίες! Τόσο γλυκός, τόσο όμορφος, τόσο ζεστός κι αυθεντικός που σε έκανε να τον εξιδανικεύσεις τόσο ώστε να θεωρείς πως δεν υπήρχε έρωτας αντάξιος του δικού σας.
Είχες αρχίσει να συνηθίζεις την ιδέα της μονογαμίας, την ιδέα του γάμου, της οικογένειας αλλά κι εκείνης της μικρής «αιωνιότητας» που προσδίδεται σε τέτοιου είδους σχέσεις. Εσύ όμως δεν έμεινες μόνο στη συνήθεια της ιδέας, αλλά έτρεφες κι έναν εσωτερικό διακαή πόθο για να ζήσεις όλες εκείνες τις στιγμές που λαχταρά κάθε γυναίκα.
Ξεφύλλιζες περιοδικά γάμου με αργές και εξονυχιστικές κινήσεις, εφόσον είχες πρώτα παρατηρήσει κάθε λεπτομέρεια στο περιεχόμενό τους κι έκρινες ποιες ήταν για εσένα και ποιες όχι. Χαμογελούσες τόσο συχνά που παρακαλούσα να μη φύγει ποτέ το χαμόγελο αυτό από τα χείλη σου, γιατί σου ταίριαζε τόσο που σε έκανε να ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος!
Μια ωραία πρωία όμως, σου εξηγεί πως δεν είναι από εκείνους που μπορούν να εγκλωβιστούν στα δεσμά ενός γάμου και μιας οικογένειας και καταλήγει στη γνωστή εκείνη ηλίθια ατάκα «ας μείνουμε καλύτερα φίλοι».
Τα συναισθήματά σου, σίγουρα απαρηγόρητα! Καταστρέφεται όλος σου ο κόσμος, όλη σου η ευτυχία μέσα σε μόνο τέσσερις λέξεις κι εσύ έχεις μείνει εκεί αποσβολωμένη να τον κοιτάζεις σα μικρό παιδί που του έκλεψαν το παγωτό!
Πώς να γίνεις φίλη με τον άνθρωπο που μέχρι πρότινος σχεδίαζες το κοινό σας μέλλον;
Πώς να περιορίσεις στη λέξη «φιλία» μία ολόκληρη ζωή γεμάτη πάθος κι έρωτα;
Ήταν έρωτας; Ήταν αγάπη;
Αρχίζεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να σκηνοθετείς σενάρια καταδίωξης, μίσους, εκμετάλλευσης, απιστίας, συμβιβασμού, ψεύδους και συνήθειας! Αναρωτιέσαι τι να πήγε λάθος, τι να έφταιξε και τι δεν έκανες σωστά για να οδηγηθεί αυτή η σχέση ζωής σε αυτό εδώ το τέλμα.
Όμως οι σχέσεις είναι σαν τα τραίνα… Υπάρχει εισιτήριο μετ’ επιστροφής, αλλά κι εισιτήριο για διαρκή παραμονή! Ο Πέτρος όμως επέλεξε εκείνος της μετ’ επιστροφής και σε άφησε μόνη σου σε ένα γνώριμο για σένα μέρος, που είναι γεμάτο από σκιές και αγκάθια, να μετράς ένα – ένα τα βήματά σου, μία – μία τις κινήσεις σου και να ψάχνεις τους χιλιάδες λόγους που συνωμότησαν εναντίον σας.
Πώς νιώθεις τώρα Μυρτώ;
«Μισή», μου απαντάς και σκύβεις το κεφάλι πιο βαθιά στο μαξιλάρι του.
Ξαφνικά κάποιος σε καλεί στο κινητό σου κι ενώ δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις σε κανέναν, βλέπεις το όνομά του να φιγουράρει στην οθόνη του κινητού σου, μαζί με τον ξεχωριστό εκείνο ήχο κλήσης που του είχες προσθέσει.
Η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά που ακόμα κι εγώ μπορώ να την ακούσω. Οι φλέβες στα χέρια σου πετάγονται σα να είναι έτοιμες να εκραγούν κι εσύ προσπαθείς να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου για να μη δείξεις σε εκείνον πως ακόμα νιώθεις τόσα πολλά, τόσο δυνατά συναισθήματα κι αφού πάρεις μια μεγάλη ανάσα του απαντάς.
Μιλάς ελάχιστα μαζί του, καθώς ποτέ δε μιλούσατε ιδιαίτερα με τα χείλη, αλλά με τις σιωπές σας. «Μου ζήτησε να βγούμε», μου λες και τρέχεις αμέσως στο μπάνιο να ετοιμαστείς.
Αφού δοκιμάσεις όλα τα ρούχα που χωράνε στις ντουλάπες σου, καταλήγεις σε κάτι απλό, για να μη φαίνεται πως το προσπάθησες κι ιδιαίτερα να φαίνεσαι εντυπωσιακή! Θέλεις να τον κάνεις να πιστέψει, πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο στη ζωή σου, όσο κι αν εσύ θεωρείς το ακριβώς αντίθετο από αυτό!
Θέλεις να είσαι άνετη και να δείχνεις πάνω απ’ όλα πως περνάς υπέροχα, πως τον έχεις ξεπεράσει και πως η ζωή σου δεν κρέμεται από εκείνον πλέον! Είσαι κύρια του εαυτού σου μέσα σε αυτό το στενό τζιν και τη μαύρη εκείνη μπλούζα που αφήνει τον ένα σου ώμο ακάλυπτο!
Πηγαίνεις τρέχοντας στο σημείο όπου δώσατε ραντεβού, το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο σημείο όπου συναντηθήκατε πρώτη φορά και τον βλέπεις να κάθεται στο ίδιο τραπέζι που καθόταν και τότε!
Μελαχρινός, γοητευτικός, να κοιτάζει το ρολόι και να περιμένει να φανείς!
Τον πλησιάζεις με ανάμεικτα συναισθήματα, μη γνωρίζοντας αν πρέπει να χαμογελάσεις ή να φανείς τυπική κι αποφασίζεις πως η καλύτερη λύση, είναι να είσαι ο εαυτός σου.
Κάθεσαι απέναντί του και αναλύετε διαφορετικά θέματα συζήτησης, πέραν εκείνου του χωρισμού σας και ψάχνεις να βρεις τον λόγο για τον οποίο σου πρότεινε να βρεθείτε.
Καταλήγεις στο σπίτι του και τα πρώτα λεπτά της παραμονής σου εκεί, τα χαραμίζεις ψάχνοντας να βρεις ενδείξεις και ίχνη πως μία άλλη γυναίκα έχει υπάρξει στον ίδιο χώρο που εσύ πάλεψες τόσο για να ανακαινίσεις και να διακοσμήσεις! Τελικά συνειδητοποιείς πως όλα είναι όπως τα άφησες και αφήνεσαι στα χάδια του και στα φιλιά του!
Ξυπνάς το πρωί και αντιλαμβάνεσαι πως τα μάτια σου λάμπουν από ευτυχία και νιώθεις τόσο τυχερή και ευτυχισμένη που ανησυχείς!
Ο Πέτρος είναι στην δουλειά και το κινητό σου χτυπάει με τον ήχο του μηνύματος…
Φυσικά και είναι εκείνος, ο οποίος σου εξηγεί μέσω ενός μηνύματος πως η χθεσινή νύχτα δεν έπρεπε να συμβεί και πως δε χρειάζεται να περιπλέξετε τόσο τα πράγματα! Δεν απαντάς στο μήνυμά του και διαλυμένη ντύνεσαι και φεύγεις!
Αφού πάρεις έναν καφέ κι αράξεις σε μία παραλία να σκεφτείς, ανάβεις ένα τσιγάρο και σκέφτεσαι την επική εκείνη ατάκα που σου είχε πει τότε: “καλύτερα να μείνουμε φίλοι” και αντιλαμβάνεσαι πως εχθές ήσουν η γυναίκα που ποθούσε με πάθος, αλλά σήμερα είσαι εκείνη που θέλει να αποκαλεί φίλη!
Για κάποιον λόγο όμως συνηθίζεις την ιδέα αυτή κι αφήνεις τα χρόνια να περνάνε μένοντας κολλημένη στο κοινό σας παρελθόν και σε όλα εκείνα που ένιωσες για εκείνον, επιτρέποντας έτσι, να δημιουργηθεί ένα συναισθηματικό κενό μέσα σου!
“Τον θέλεις απόψε;”, σε ρωτάω!
“Θα τον θέλω για κάθε απόψε”, μου λες και μου εξηγείς πως οι νύχτες σας θέλεις να φορούν το ερωτικό πέπλο που τους προσδίδετε οι δυό σας, αλλά τα πρωινά, είναι εκείνα που σας επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα του χωρισμού σας.
Είναι σχέση;
Είναι μήπως ελεύθερη σχέση;
Όχι!
Είναι η ανάγκη να νιώσεις πως εκείνος που αγαπάς, σου ανήκει – έστω και για λίγο – κι ας συμβιβάζεσαι το πρωί με τα αναπάντητα ερωτήματα και με τη σκληρή πραγματικότητα του χωρισμού σας.
Και κάπως έτσι, γυρνάς ξανά σ’ εκείνη τη νύχτα όπου έσφιγγες δυνατά το μαξιλάρι του στο στήθος σου κι ανακαλύπτεις πως δεν απέχει καθόλου η μοναξιά που βίωνες τότε, απ’ αυτή τη μοναξιά που βιώνεις τώρα!
Η μόνη διαφορά είναι πως τότε, η νύχτα αυτή απείχε μήνες απ’ την ημέρα που χωρίσατε, ενώ απόψε απέχει χρόνια!
Καλύτερα φίλοι,nλοιπόν;
Καλύτερα ξένοι, μήπως;
“Καλύτερα δύο άνθρωποι που δε μπόρεσαν να συνυπάρξουν”, μου απαντάς και πίνεις απ’ το κρασί που εκείνος σου έμαθε να πίνεις.
“Προχωράμε”, μου λες κι αυτή τη φορά όσο κι αν θέλω να σε πιστέψω δε μπορώ!
Είναι τα απωθημένα μεγάλο φορτίο στη ζωή κι εσύ γλυκιά μου είσαι γεμάτη με όλα εκείνα που δεν έζησες μαζί του!
anapnoes
