Δεν μπορείς. Δεν το δέχεσαι πως ο άνθρωπός σου, σου βγήκε λάθος. Ελαττωματικός, προβληματικός, πώς το λένε.
Μία κρύο, μία ζέστη, έχει αρχίσει η θερμοκρασία σου και τα παίζει. Κάθεσαι και γράφεις, σκέφτεσαι, πιάνεις το τηλέφωνο, προσπαθείς να βγάλεις άκρη. Δε βγάζεις.
Τα βράδια μένεις ξάγρυπνος. Δε σου κολλάει ύπνος. Τελικά, σε θέλει; Κι αν δε σε θέλει, τότε γιατί σου τηλεφωνεί τα ξημερώματα; Γιατί σ’ ενοχλεί; Να μη σ’ ενοχλεί, να πάψει. Εσύ θέλεις. Γι’ αυτό το επιτρέπεις.
Σήμερα το σκέφτηκες πως κάπως έχεις αρχίσει και κουράζεσαι. Βλακείες, σε λίγο θα το πάρεις πίσω. Εσύ ποτέ δεν κουράζεσαι. Όχι, δεν είναι πως σ’ αφήνει το αίσθημα. Είναι πως εσύ το παρά-άφησες και κοίτα πού σε έφτασε.
Έχουν δίκιο. Όλοι εκείνοι που σου λένε να φύγεις κι εσύ κλείνεις τα τηλέφωνα, έχουν δίκιο. Τσάμπα το παλεύεις. Θα φέρεις αντίλογο, θα φωνάξεις –γιατί πάντα όλοι στο άδικο φωνάζουν–, θα διαμαρτυρηθείς κι όταν πάλι ησυχάσεις, θα ‘ναι όλα ίδια.
Δεν αξίζεις σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν. Ποτέ δε θα μάθουν, μη βασανίζεσαι. Είναι η φύση τους τέτοια· ανήξερη, απογοητευτική. Ξέρω, κλείνονται σε ωραία πακέτα. Ψηλοί, ωραίοι, ερωτεύσιμοι, γοητευτικοί. Πώς δεν αξίζω, θα μου πεις. Λες, θα κάτσω κι ας ποδοπατηθώ κι ας πονέσω.
Το κακό, φίλε μου, σε τούτη την υπόθεση είναι πως κι αν έχεις θέληση, χάνεις πόντους απ’ τη στρατηγική. Γιατί, ας πούμε, να· θέτεις ένα στόχο, λες θέλω να πάω μέχρι το Β. Βλέπεις λακκούβες, φανάρια, σήματα κινδύνου, ένα σωρό μυριάδες που έγιναν αποκαΐδια κι εσύ πας και πέφτεις από μόνος σου στη φωτιά.
Παρά τον παραλογισμό του έρωτα –μαζί με όλα τα συναφή του– και τη δική σου εθελοτυφλία, η πραγματικότητα παραμένει η ίδια. Τα χρόνια σου περνάνε. Κι εσύ θέλεις έναν άνθρωπο. Θέλεις έναν έρωτα κι έναν άνθρωπο. Κι έρωτα από έναν τέτοιο άνθρωπο, που να χτυπιέσαι, δε θα βρεις.
Γιατί αυτοί, καλέ μου, συνεχίζουν να τρέφονται από σχέσεις ατροφικές. Είναι οργανισμοί ανθυγιεινοί. Άκρως τοξικοί. Τώρα, με τέτοιες μαζοχιστικές επιθυμίες, μάλλον την τραβάς την τοξικότητα, αλλά ερωτευμένος άνθρωπος είσαι· όλα επιτρέπονται.
Δεν τους αξίζεις, δε σου αξίζουν, αυτά είναι λεπτομέρειες, μη σε νοιάζει. Αυτό που θα έπρεπε ίσως να σε νοιάζει είναι η καταπατημένη και πλέον μηδενική αυτοεκτίμησή σου. Αλλά και πάλι, ερωτευμένος άνθρωπος είσαι· όλα επιτρέπονται.
Παράτα τα, φίλε μου. Μη χαλαλίζεσαι γι’ ανθρώπους τέτοιους. Πες είμαι εγώ για μένα. Αν θέλεις μείνε, αν όχι μην το σκεφτείς καν να επιστρέψεις. Κλείσε την πόρτα, κλείδωσε, βγάλε τα κλειδιά και φύγε. Κι ύστερα μετά απ’ αυτό δες ποιος μένει.
Κανενός η δικλίδα δε θα γίνεις. Από πού ήρθανε; Εκεί να επιστρέψουν. Εκεί τους ταίριαζε. Εκεί ήταν καλά. Εσύ, εδώ τα βόλεψες. Πάνω-κάτω στο μέσα σου τη βγάζεις μιαν άκρη. Εσύ, εδώ έκλεισες. Όπου να ‘ναι θα μπει κι ενοικιαστήριο.
Στον επόμενο. Ό,τι πας να πιεις, να το πιεις για τον επόμενο.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
Μία κρύο, μία ζέστη, έχει αρχίσει η θερμοκρασία σου και τα παίζει. Κάθεσαι και γράφεις, σκέφτεσαι, πιάνεις το τηλέφωνο, προσπαθείς να βγάλεις άκρη. Δε βγάζεις.
Τα βράδια μένεις ξάγρυπνος. Δε σου κολλάει ύπνος. Τελικά, σε θέλει; Κι αν δε σε θέλει, τότε γιατί σου τηλεφωνεί τα ξημερώματα; Γιατί σ’ ενοχλεί; Να μη σ’ ενοχλεί, να πάψει. Εσύ θέλεις. Γι’ αυτό το επιτρέπεις.
Σήμερα το σκέφτηκες πως κάπως έχεις αρχίσει και κουράζεσαι. Βλακείες, σε λίγο θα το πάρεις πίσω. Εσύ ποτέ δεν κουράζεσαι. Όχι, δεν είναι πως σ’ αφήνει το αίσθημα. Είναι πως εσύ το παρά-άφησες και κοίτα πού σε έφτασε.
Έχουν δίκιο. Όλοι εκείνοι που σου λένε να φύγεις κι εσύ κλείνεις τα τηλέφωνα, έχουν δίκιο. Τσάμπα το παλεύεις. Θα φέρεις αντίλογο, θα φωνάξεις –γιατί πάντα όλοι στο άδικο φωνάζουν–, θα διαμαρτυρηθείς κι όταν πάλι ησυχάσεις, θα ‘ναι όλα ίδια.
Δεν αξίζεις σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν. Ποτέ δε θα μάθουν, μη βασανίζεσαι. Είναι η φύση τους τέτοια· ανήξερη, απογοητευτική. Ξέρω, κλείνονται σε ωραία πακέτα. Ψηλοί, ωραίοι, ερωτεύσιμοι, γοητευτικοί. Πώς δεν αξίζω, θα μου πεις. Λες, θα κάτσω κι ας ποδοπατηθώ κι ας πονέσω.
Το κακό, φίλε μου, σε τούτη την υπόθεση είναι πως κι αν έχεις θέληση, χάνεις πόντους απ’ τη στρατηγική. Γιατί, ας πούμε, να· θέτεις ένα στόχο, λες θέλω να πάω μέχρι το Β. Βλέπεις λακκούβες, φανάρια, σήματα κινδύνου, ένα σωρό μυριάδες που έγιναν αποκαΐδια κι εσύ πας και πέφτεις από μόνος σου στη φωτιά.
Παρά τον παραλογισμό του έρωτα –μαζί με όλα τα συναφή του– και τη δική σου εθελοτυφλία, η πραγματικότητα παραμένει η ίδια. Τα χρόνια σου περνάνε. Κι εσύ θέλεις έναν άνθρωπο. Θέλεις έναν έρωτα κι έναν άνθρωπο. Κι έρωτα από έναν τέτοιο άνθρωπο, που να χτυπιέσαι, δε θα βρεις.
Γιατί αυτοί, καλέ μου, συνεχίζουν να τρέφονται από σχέσεις ατροφικές. Είναι οργανισμοί ανθυγιεινοί. Άκρως τοξικοί. Τώρα, με τέτοιες μαζοχιστικές επιθυμίες, μάλλον την τραβάς την τοξικότητα, αλλά ερωτευμένος άνθρωπος είσαι· όλα επιτρέπονται.
Δεν τους αξίζεις, δε σου αξίζουν, αυτά είναι λεπτομέρειες, μη σε νοιάζει. Αυτό που θα έπρεπε ίσως να σε νοιάζει είναι η καταπατημένη και πλέον μηδενική αυτοεκτίμησή σου. Αλλά και πάλι, ερωτευμένος άνθρωπος είσαι· όλα επιτρέπονται.
Παράτα τα, φίλε μου. Μη χαλαλίζεσαι γι’ ανθρώπους τέτοιους. Πες είμαι εγώ για μένα. Αν θέλεις μείνε, αν όχι μην το σκεφτείς καν να επιστρέψεις. Κλείσε την πόρτα, κλείδωσε, βγάλε τα κλειδιά και φύγε. Κι ύστερα μετά απ’ αυτό δες ποιος μένει.
Κανενός η δικλίδα δε θα γίνεις. Από πού ήρθανε; Εκεί να επιστρέψουν. Εκεί τους ταίριαζε. Εκεί ήταν καλά. Εσύ, εδώ τα βόλεψες. Πάνω-κάτω στο μέσα σου τη βγάζεις μιαν άκρη. Εσύ, εδώ έκλεισες. Όπου να ‘ναι θα μπει κι ενοικιαστήριο.
Στον επόμενο. Ό,τι πας να πιεις, να το πιεις για τον επόμενο.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights
