Όλοι μας συναντήσαμε στο δρόμο μας εκείνον τον άνθρωπο που μας σημάδεψε.
Μας άνοιξε πληγές, τις ξαναμάτωσε πατώντας πάλι πάνω τους μέχρι να μας δει να πέφτουμε κάτω, μέχρι να κατασπαράξει και το τελευταίο ίχνος δύναμης που διαθέταμε.
Εμφανίστηκαν στη ζωή μας σαν τον μεγάλο έρωτα. Σε εκείνον που δοθήκαμε ολοκληρωτικά, που δώσαμε ό,τι είχαμε για να ναι εκείνος καλά, που βαρεθήκαμε να μοιράζουμε συγχωροχάρτια για την πάρτη του. Τίποτα δε διαρκεί όταν ο άνθρωπος που αγάπησες, αγαπάει τον εαυτό του πιο πολύ, όταν ο Θεός τον έπλασε αχάριστο.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ και με τίποτα δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα και την ψυχή σου να τους χαρίσεις δε θα ικανοποιηθούν. Είναι οι αχάριστοι άνθρωποι, οι αγνώμονες. Οι άνθρωποι που πάνω από οτιδήποτε βάζουν τον εαυτό τους, το εγώ τους και φοβούνται να δώσουν το παραμικρό από φόβο μη χάσουν κάτι από εκείνους. Είναι τόσο ανασφαλείς, τόσο μίζεροι. Η ψυχή τους ολότελα δηλητηριασμένη απ’ το μίσος που τρέφουν για την εξέλιξη και την πρόοδο των άλλων.
Τι κι αν εσύ προσπαθείς, τι κι αν δίνεις, τι κι αν ελπίζεις.
Υπήρξε και για σένα εκείνος που αγάπησες για όλα αυτά τα στραβά του, που κοπανήθηκες στην αδικία του, που έπεφτες σε λυγμούς κι εκείνος ήταν απλά απών. Ήξερε να χει μόνο θυμό για σένα με κάτι που μόνο ο ίδιος θεωρούσε φυσιολογικό. Κι όταν ο θυμός του περνούσε, εσένα σε έβρισκε και πάλι εκεί. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, σαν να μη σε είχε πονέσει ποτέ. Και πάντα του άφηνες το περιθώριο να στο κάνει ξανά και ξανά. Μόνο που κάθε φορά γινόταν χειρότερο.
Και τώρα έχοντας βγει πια από αυτή τη σχέση και βλέποντας τη κατάσταση σαν τρίτος, μπορείς με σιγουριά να πεις πως αυτός ο άνθρωπος ήταν η καταστροφή σου. Βλέπεις πόσα «ναι» σου, θα έπρεπε να ήταν βροντερά «όχι». Πως αν μια φορά σε προδώσει κάποιος και σου φερθεί σκάρτα θα το κάνει ξανά και ξανά. Το μόνο που κατάφερες είναι να κοιτάς τον εαυτό σου και να μην τον αναγνωρίζεις. Να ‘χεις γεμίσει πληγές και σημάδια που μόνο χρόνο χρειάζονται. Έχασες τον εαυτό σου, την εμπιστοσύνη σου γιατί κάποιος απλά δεν εκτίμησε τα όσα έδωσες.
Ίσως τελικά αυτό είναι το λάθος, ότι τα δίνεις όλα σε ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να εκτιμήσουν το ποιος είσαι και παρεξηγούν τη προσφορά σου. Παίρνουν ό,τι χρειάζονται, σε απομυζούν, αλλά μετά σε παρατάνε χωρίς κανένα λόγο ξεχνώντας ό,τι τους πρόσφερες. Γιατί ποτέ δεν ήταν ειλικρινείς μαζί σου, γιατί ποτέ δεν μπήκαν και λίγο στη θέση σου, γιατί πάντα όλα περιστρέφονταν γύρω από αυτούς. Και μετά κατηγορείς τον εαυτό σου που επέμεινες. Κι αφού τους κάνεις το καλό σε διώχνουν μακριά τους και σε πληγώνουν με το χειρότερο τρόπο.
Να μάθεις να φεύγεις πρώτος δίπλα από ανθρώπους αχάριστους, τοξικούς. Όσο και να προσπαθείς εκείνοι θα έχουν πάντα τη δική τους οπτική για ό,τι συμβαίνει γύρω τους και πίστεψέ με ουδεμία σχέση θα ‘χει με την πραγματικότητα ή με τη δική σου αλήθεια. Μην προσπαθήσεις να τους πείσεις πως τους αγαπάς. Φοβάται ο οργανισμός τους να το δεχτεί κάτι τέτοιο. Κατά βάθος ξέρουν πως τέτοιοι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να αγαπηθούν αληθινά κι όλο αυτό τους τρομάζει.
Εγωιστικό κι αυτό θα έλεγα κι αχάριστο από μεριάς τους. Πονάει η αχαριστία και πονάει πολύ. Ίσως περισσότερο από καθετί. Πονάει να ξέρεις πως έχεις δώσει τα πάντα και δεν έχεις νιώσει πως ο άλλος το σέβεται και το υπολογίζει. Έτσι να ξέρεις πως θα χει να λέει για σένα τα καλύτερα κι όχι να ψάχνει μια λάθος κίνησή σου να χει να σου χτυπήσει.
Τέτοιοι άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τι θέλουν απ’ τη ζωή τους καλό θα ήταν να μην το ψάχνουν και στις ζωές όσων ξέρουν. Εκμεταλλεύονται στο έπακρο καταστάσεις κι είναι άσχημο. Σε αφήνουν στο τέλος γυμνό, με μια καρδιά ξεριζωμένη και χιλιοπληγωμένη. Γεμάτο ερωτηματικά.
Τέτοιους ανθρώπους να τους εύχεσαι τα καλύτερα και να φεύγεις μακρυά για τη δικιά σου ψυχική ηρεμία. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, πρώτα ο εαυτός σου να ‘ναι καλά και μετά όλοι οι άλλοι. Δυστυχώς όσο και να θες δε θα βρεις το δίκιο σου μαζί τους. Γι’ αυτό όταν τα δάκρυά σου στεγνώσουν, θυμήσου πώς ένιωσες και γιατί και μην αφήσεις κανέναν πια να σε φερθεί με αχαριστία. Σου χρωστάς ανθρώπους πλάι σου που να σε εκτιμάν για ό,τι τους δίνεις. Όσοι φοβήθηκαν το πολύ που ΄χες να τους δώσεις, πρόβλημά τους. Στο τέλος μένεις με όσους σε κρατάνε…
Γράφει η Λυδία Κεραμιώτη
Πηγή
Μας άνοιξε πληγές, τις ξαναμάτωσε πατώντας πάλι πάνω τους μέχρι να μας δει να πέφτουμε κάτω, μέχρι να κατασπαράξει και το τελευταίο ίχνος δύναμης που διαθέταμε.
Εμφανίστηκαν στη ζωή μας σαν τον μεγάλο έρωτα. Σε εκείνον που δοθήκαμε ολοκληρωτικά, που δώσαμε ό,τι είχαμε για να ναι εκείνος καλά, που βαρεθήκαμε να μοιράζουμε συγχωροχάρτια για την πάρτη του. Τίποτα δε διαρκεί όταν ο άνθρωπος που αγάπησες, αγαπάει τον εαυτό του πιο πολύ, όταν ο Θεός τον έπλασε αχάριστο.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ και με τίποτα δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα και την ψυχή σου να τους χαρίσεις δε θα ικανοποιηθούν. Είναι οι αχάριστοι άνθρωποι, οι αγνώμονες. Οι άνθρωποι που πάνω από οτιδήποτε βάζουν τον εαυτό τους, το εγώ τους και φοβούνται να δώσουν το παραμικρό από φόβο μη χάσουν κάτι από εκείνους. Είναι τόσο ανασφαλείς, τόσο μίζεροι. Η ψυχή τους ολότελα δηλητηριασμένη απ’ το μίσος που τρέφουν για την εξέλιξη και την πρόοδο των άλλων.
Τι κι αν εσύ προσπαθείς, τι κι αν δίνεις, τι κι αν ελπίζεις.
Υπήρξε και για σένα εκείνος που αγάπησες για όλα αυτά τα στραβά του, που κοπανήθηκες στην αδικία του, που έπεφτες σε λυγμούς κι εκείνος ήταν απλά απών. Ήξερε να χει μόνο θυμό για σένα με κάτι που μόνο ο ίδιος θεωρούσε φυσιολογικό. Κι όταν ο θυμός του περνούσε, εσένα σε έβρισκε και πάλι εκεί. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, σαν να μη σε είχε πονέσει ποτέ. Και πάντα του άφηνες το περιθώριο να στο κάνει ξανά και ξανά. Μόνο που κάθε φορά γινόταν χειρότερο.
Και τώρα έχοντας βγει πια από αυτή τη σχέση και βλέποντας τη κατάσταση σαν τρίτος, μπορείς με σιγουριά να πεις πως αυτός ο άνθρωπος ήταν η καταστροφή σου. Βλέπεις πόσα «ναι» σου, θα έπρεπε να ήταν βροντερά «όχι». Πως αν μια φορά σε προδώσει κάποιος και σου φερθεί σκάρτα θα το κάνει ξανά και ξανά. Το μόνο που κατάφερες είναι να κοιτάς τον εαυτό σου και να μην τον αναγνωρίζεις. Να ‘χεις γεμίσει πληγές και σημάδια που μόνο χρόνο χρειάζονται. Έχασες τον εαυτό σου, την εμπιστοσύνη σου γιατί κάποιος απλά δεν εκτίμησε τα όσα έδωσες.
Ίσως τελικά αυτό είναι το λάθος, ότι τα δίνεις όλα σε ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να εκτιμήσουν το ποιος είσαι και παρεξηγούν τη προσφορά σου. Παίρνουν ό,τι χρειάζονται, σε απομυζούν, αλλά μετά σε παρατάνε χωρίς κανένα λόγο ξεχνώντας ό,τι τους πρόσφερες. Γιατί ποτέ δεν ήταν ειλικρινείς μαζί σου, γιατί ποτέ δεν μπήκαν και λίγο στη θέση σου, γιατί πάντα όλα περιστρέφονταν γύρω από αυτούς. Και μετά κατηγορείς τον εαυτό σου που επέμεινες. Κι αφού τους κάνεις το καλό σε διώχνουν μακριά τους και σε πληγώνουν με το χειρότερο τρόπο.
Να μάθεις να φεύγεις πρώτος δίπλα από ανθρώπους αχάριστους, τοξικούς. Όσο και να προσπαθείς εκείνοι θα έχουν πάντα τη δική τους οπτική για ό,τι συμβαίνει γύρω τους και πίστεψέ με ουδεμία σχέση θα ‘χει με την πραγματικότητα ή με τη δική σου αλήθεια. Μην προσπαθήσεις να τους πείσεις πως τους αγαπάς. Φοβάται ο οργανισμός τους να το δεχτεί κάτι τέτοιο. Κατά βάθος ξέρουν πως τέτοιοι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να αγαπηθούν αληθινά κι όλο αυτό τους τρομάζει.
Εγωιστικό κι αυτό θα έλεγα κι αχάριστο από μεριάς τους. Πονάει η αχαριστία και πονάει πολύ. Ίσως περισσότερο από καθετί. Πονάει να ξέρεις πως έχεις δώσει τα πάντα και δεν έχεις νιώσει πως ο άλλος το σέβεται και το υπολογίζει. Έτσι να ξέρεις πως θα χει να λέει για σένα τα καλύτερα κι όχι να ψάχνει μια λάθος κίνησή σου να χει να σου χτυπήσει.
Τέτοιοι άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τι θέλουν απ’ τη ζωή τους καλό θα ήταν να μην το ψάχνουν και στις ζωές όσων ξέρουν. Εκμεταλλεύονται στο έπακρο καταστάσεις κι είναι άσχημο. Σε αφήνουν στο τέλος γυμνό, με μια καρδιά ξεριζωμένη και χιλιοπληγωμένη. Γεμάτο ερωτηματικά.
Τέτοιους ανθρώπους να τους εύχεσαι τα καλύτερα και να φεύγεις μακρυά για τη δικιά σου ψυχική ηρεμία. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, πρώτα ο εαυτός σου να ‘ναι καλά και μετά όλοι οι άλλοι. Δυστυχώς όσο και να θες δε θα βρεις το δίκιο σου μαζί τους. Γι’ αυτό όταν τα δάκρυά σου στεγνώσουν, θυμήσου πώς ένιωσες και γιατί και μην αφήσεις κανέναν πια να σε φερθεί με αχαριστία. Σου χρωστάς ανθρώπους πλάι σου που να σε εκτιμάν για ό,τι τους δίνεις. Όσοι φοβήθηκαν το πολύ που ΄χες να τους δώσεις, πρόβλημά τους. Στο τέλος μένεις με όσους σε κρατάνε…
Γράφει η Λυδία Κεραμιώτη
Πηγή
